Bij ‘tScheldt verdedigen we wat Vlaanderen groter maakt en bestrijden we wat Vlaanderen verkleint. Betutteling op cultureel vlak is van alle tijden maar werd zelden zo zuur opgediend als vandaag.
**
Een complotdenker zou er een flinke kluif aan hebben om uit te spitten hoe de schimmige figuren uit allerhande cultuurcommissies Vlaanderen beschouwen als privéstrand waar onuitputtelijk aan putjes scheppen kan worden gedaan. Niet verkozen deskundigen en arrogante ambtenaren paren in dit proces betweterigheid aan bedilzucht. In hun visie moet Vlaanderen kleiner worden omdat de wereld groter wordt. Terwijl de werkelijkheid buiten hun bubbel het tegendeel bewijst met een oorlog aan onze veiligheidsdrempels en een stijgende verzuchting naar een huiselijk herkenbare identiteit, schuifelt men in de commissies amechtig heen en weer op zoek naar een ontblote rug om cultuurvijandige dolken in te planten. De ‘deskundigen’ koesteren een hoogst individueel en zielloos belevingsgenot. Hun ondersteunende ambtenarij gniffelt op haar beurt een pervers genotsnot bijeen bij het vernederen van hoogstaande cultuurhuizen. Die zouden immers te ‘middelmatig’ zijn.
Van orkesten tot theaters moeten ze aantonen hun subsidies waard te zijn. Akkoord. Op waardige wijze dienen deze elders in Europa gewaardeerde cultuurbrengers dan ook lijvige dossiers in met solide werkingsargumenten geserveerd op een bedje vol programmatieperspectieven. Hoe luidt het onverbiddelijk verdict van de kenners: middelmatig! Kan ambitieuzer. Een lamgeslagen bestuur of een verbouwereerde intendant kan die commissie niet even bellen zoals vroeger. Neen, je mag een zoombabbel afsmeken die na exact een kwartier wordt afgebroken met je tegenpruttelingen nog voor de helft in de bek. Wat betreurt men in die commissies eigenlijk? Dat Bach blank was? Dat er iets minder Zoeloe-opera’s bestaan? Dat de maatschappelijke mestpacht onvoldoende uitgesmeerd dreigt te worden op het te propere podium? Dat er teveel emotionele snaren worden betokkeld? Dat het cerebraal besef in een klotewereld te leven er bij bepaalde producties niet dik genoeg op ligt? Het is normaal dat het beleid qua betoelaging wat meer stil staat bij pseudo-artistiek geneuzel in de marge. Vlaamse vaklieden hun strijkstok bedwingen is echter zowel onrechtvaardig als triest.
Het mangelt wel aan meer. Steeds vaker stellen commentatoren vast hoe de openbare mediasector telkens weer dezelfde kwelgeesten aan het woord laat. De vooringenomenheid is zo tergend dat het zelfs een comapatiënt de kracht tot ontwaken belet. Het toppunt dat we recent vernamen? Wie als artiest op pakweg Radio 1 ook eens aan bod wil komen met zijn fraaie nieuwe album en vriendelijk om wat aandacht bedelt, krijgt te horen dat het computeralgoritme zoiets niet toelaat. Wat zitten al die praatjesmakers op antenne dan te verrichten dat het hen een sterrenstatus oplevert? De kille computer kiest uw plaatjes. Eén grote autocue om u het leven voor te lezen. Hoe middelmatig, niet?
**
