Kroniek van een Georkestreerde Aanval op de Katholieke Kerk

En het blijft maar duren! Elke dag weer dezelfde klepzeik over “dé” Kerk in de kranten. Geen kloek rund dat het gortdroge gras zo weet te herkauwen als de reguliere pers het dossier van het kerkmisbruik. Ondertussen heeft God, maar vooral toch “klein Pierke” zijn verduisterd en verduisterend licht al over de zaak laten schijnen. Nieuwste inhoudsloos voorstel kwam uitgerekend van de CEO van de VRT, Frederik Delaplace, die wat ter plaatse bleef trappelen over de vraag of de openbare omroep de katholieke eredienst nog wel moet blijven uitzenden. Uiteraard onmiddellijk gesteund door die moraal-filosofische reuzekwal en kerkhater Patrick Loobuyck. Als er nu werkelijk één pedofielenkot bestaat dat van schandaal in schandaal rolt en de kaduukste complottheorie naholt (als die maar van links komt!), is het toch wel de VRT zeker! Zou het dan niet beter zijn de vraag te stellen of we nog wel een peperdure, decadente en vooringenomen openbare omroep nodig hebben in plaats van rijk aan brokken te kokhalzen over de afschaffing van die ene misviering voor de zwaksten die zich niet meer ter kerke kunnen begeven?

Van de weeromstuit kwam pornopremier en schandvlek van België, Alexander De Croo, zich in de Zevende Dag te pletter lullen over de ontwikkelingshulp voor de Palestijnen; uiteraard met dat vals sussend en intellectueel braakliggend “zeurtaaltje”, dat hem zo eigen is. Let trouwens een momentje op de titel van dit rekkerig en geestdodend programma: “De Zevende Dag”; elke cultuurchristelijke en Bijbelse verwijzing berust uiteraard louter op een onbetamelijk toeval. Die ontwikkelingshulp, waarover De Croo het had, gaat uiteraard onverminderd voort! Want, zo sprak de zoon van het orakel van Brakel: “We gaan Palestijnen die onschuldig zijn het recht op onderwijs of zorg toch niet ontzeggen!” Dat de overgrote meerderheid van onschuldige geestelijken wéldegelijk zonder problemen over die éne maçonnieke kam wordt geborsteld, lijkt dan weer minder problematisch!

Moslims, al dan niet in oorlog of van welke obediëntie ook, ze blijven voor de stekeblinde progressieven stellig van fragiel Chinees porselein! Katholieken daarentegen, hoe sociabel ook, blijven het vuil van de straat. In dat zelfverklaard hippe en bijdetijdse Vlaanderen van ons woedt nog dagelijks een stokoude strijd. Ongeveer te vergelijken met de taalstrijd: spreek één woord Frans en de hel barst los, terwijl we ondertussen bedolven worden onder steenkool-Engels en jihad-Arabisch. Vlaanderen is die lange 19de eeuw klaarblijkelijk nooit echt te boven gekomen. En hoe lang gaan ze die kerkuier nu nog uitmelken? De leren vellen van die melkblaas moeten onderhand toch al wel bijna aan elkaar kleven, zou je denken. Niks van! Het kan zo nog een hele poos doorgaan! En dat heeft opnieuw alles te maken met wat men niet zegt! Want België – inclusief zijn exponent Vlaanderen – zou België niet zijn als er een eind weg van de façade niet een of andere intrige achter schuilging!

Het Monsterverbond

Spoelen we even terug naar midden jaren ’90 van vorige eeuw. Twee advocaten timmerden toen naarstig aan hun carrière. Alleen wilde dat niet zo best lukken. Allebei hadden ze gewis lef in de bef, maar de “harses” bleven een streepje achter: boven dat rulle brein huist er bij de ene nl. nog steeds een heus stekelvarken en de ander moet het stellen met een nest mussen. Inderdaad, we hebben het over meester Walter Van Steenbrugge en zijn meesteres Christine Mussche. Overal waren ze op zoek naar zaken die hen een zekere bekendheid konden opleveren. Telkens weer beloofden ze zelfvoldaan de triomf, maar keer op keer baarden ze enkel verlies. Dat wist trouwens de gemiste Kaaiman al! Langs maçonnieke weg probeerden ze de meubelen te redden, evenwel zonder noemenswaardig succes.

Tot er zowaar een “priester-op-een-wier” allerlei dossiers van slachtoffers aan deze twee notoire papenvreters kwam aanbieden. Hij wilde de Kerk recht in haar hart raken omdat het eeuwenoude eerbiedwaardige instituut zijn bouwvallige pogingen tot progressieve theologie resoluut afwees. Zijn naam: Rik Devillé. Tussen loge en afvallige Kerk werd een monsterverbond gesmeed. Van Steenbrugge en Mussche zagen spoorslags een goed gevulde beurs voor de ogen opdoemen, Devillé speelde enkel een oude vete met de Kerk uit.

Rik Devillé, de Priester die Geen Priester wilde zijn

Van Kerk en geloof had Devillé allang geen hoge pet meer op. Voor hem mocht Vaticanum II liefst gekwadrateerd en per direct ingevoerd worden. Het celibaat vond hij achterlijk. Voor hem bestond alleen de sociale Kerk, zonder geloof, zonder Kerk, ja zelfs zonder God. Dat mag best, maar ga dan ook gelijk bij een andere club! Dat deed hij vanzelfsprekend niet! Devillé behoort tot die generatie priesters zonder God noch gebod, waarvoor de Kerk niet meer hoeft te bestaan, maar die er wel maandelijks een loon voor willen krijgen. Kortom: een soixante-huitard van het zuiverste soort! Hij beklaagt zich al jaren over de canonieke spelregels zoals een voetballer zich zou beklagen over de spelregels van het doelpunt: de bal moet niet eens nog tussen de palen om te scoren, maar zou ook al een goal moeten opleveren wanneer hij wild populistisch in het publiek gekegeld wordt. Regeltjes? Die maken we zelf toch veel beter!

Wie aan de achterliggende ideologie (niet het geloof!) van deze ecclesiastische nestbevuiler nog zou twijfelen: hij leze De Morgen van 5 oktober (p.13) waarin Devillé tekeer gaat tegen bisschoppen en aartsbisschoppen die het dapper aangedurfd hadden zijn kompanen, Norbert Bethune en Rudi Borremans, letterlijk de levieten te lezen toen de eerste voor de wet ging huwen (sic!) en de tweede parmantig aankondigde dat hij ging samenwonen met “zijn vriend” (resic!). Van “tettenzot” Norbert was in Tielt en wijde omstreken al langer geweten dat hij zijn ogen maar heel moeilijk kon afhouden van elke vrolijk wiegende vrouwenborst in een te loszittende beha. En dat Rudi echt alle “achterpoortjes” uit het Canoniek recht had uitgeprobeerd om ondanks alles priester te blijven, was evenmin een geheim. Maar wat doen de lotgevallen van die twee valsspelers in godsnaam in een interview over misbruikslachtoffers? Niets! Nul! Nada! Het was enkel Devillé die zijn ware agenda even bovenhaalde.

Nee, de enige verdienste die Rik Devillé ooit heeft gehad, was de onverdroten inventarisatie van de misbruikdossiers. En dáár moeten we hem ook oprecht dankbaar voor zijn! Niet voor wat hij ermee gedaan heeft!

Het Geloof in Kinderboekhandels en Belevingscentra

Een blik op zijn priesterschap zegt overigens al ruimschoots voldoende. Devillé werd in 1969 priester gewijd en kreeg twee parochies, in Buizingen en Lot, waar hij zich volledig kon ontpoppen tot kerkactivist, ver weg van het hem opgedragen herderschap. Nooit heeft de man eieren voor zijn geld gekozen en het instituut, dat hij zo haatte, verlaten. Steeds heeft hij braaf zijn loon aangenomen. In 1992 verscheen zijn eerste boek: “De Laatste Dictatuur”. Iedereen dacht toen nog dat het over de door hem verachte Kerk ging, maar eigenlijk ging het slechts over zijn eigen parochie die hij progressief-dictatoriaal bestuurde als ware hij de vicaris van Christus zelve!

In 2009 ging hij eindelijk met pensioen, maar zijn pastorale erfenis wordt heel goed bewaard: z’n eigenste Don Boscokerk fungeert nu als parttime kinderboekhandel, parttime belevingscentrum voor – hou U vast! – yoga, mindfulness en voetreflexologie; alle drie zowat de katholieke antipoden. Een zekere Els Paridaens leidt alles in goede banen, al foetert ze zich tussendoor ook de pleuris omdat de zondagsmis maar al te vaak roet in het eten komt gooien. Want dan moet ze met haar handeltje tijdelijk opkrassen! Waar is de tijd dat Christus zelf de kooplui uit de tempel mieterde? “Mijn huis zal een huis van gebed zijn, maar u hebt er een rovershol van gemaakt!” (Lc, 19, 46).

De Goudschat van de Papenvreters botst …

Met “katholieke priesters” als Devillé en hun aanhang behoef je geen moslims meer die pastoors gewillig de keel oversnijden: dat doen ze zelf wel! Toegegeven, een stuk minder bloederig en het duurt ook even wat langer, maar het disrespect voor het geloof blijft. En deze feitelijke “defroqué” heeft het, jawel dus, op een akkoordje gegooid met het stel beruchtste papenvreters uit de loge! De kassa begon te tikken voor de maçons, niet eens door de loge zelf, maar door een wegwerp-priester. De slachtoffers begonnen toe te stromen. Een vijftigtal, om er een getal op te kleven! Eén voor één dachten ze, eindelijk en terecht, erkenning te krijgen voor het ondergane onheil. Zou het? Natuurlijk niet! Wat dacht u dan? Wat kan men ook verwachten van een Mussche, die terzelfdertijd zowel de belangen verdedigt van misbruikslachtoffers als van de knapenschenders zelf, zoals de ex-Ketnetter Nicolas Caeyers (werd dat toch even fijn uit de pers gehouden!) Als het de historische Kerk betreft, verliest dat kreng zich volledig in stuitende onwaarheden en veralgemeningen, maar wanneer het hedendaagse kinderknippers betreft dan “zijn ze zó geboren” of “is het hoogstens een wat nare ziekte, waaraan ze zelf niks kunnen doen”. Wat een geloofwaardigheid toch!

Het duo begon in naam – doch bovenal “voor rekening van” – de misbruikslachtoffers alles wat los en vast zat aan het kerkelijk instituut te dagvaarden. Tot het Vaticaan en de paus in Rome aan toe! Van Steenbrugge had uiteindelijk berouwende spijt niet in God te geloven, want anders kon hij Hem ook nog dagvaarden! Ietwat advocaat had trouwens op voorhand moeten weten dat deze procedures één voor één op een ijskoude altaarsteen zouden vallen. Het ging hen dus duidelijk niet om de slachtoffers! Het ging de raadsmannen om hun beurs, die zich op wonderlijke wijze steeds weer opnieuw tot de nok vulde. Na járen van verloren zaken, walgelijke leugens en stalen voorhoofden begonnen een aantal slachtoffers dit maçonniek perpetuum mobile van de volle buidel toch door te krijgen. Maar dat was buiten de meester en zijn meesteres gerekend, die voetstoots en schaamteloos de klem op duimen en neus van de slachtoffers zetten. Want, wat was er ondertussen gebeurd?

… Tegen de Moraliteit van de Kerk

Eigenlijk kon de Kerk perfect volstaan met een normale juridische procedure voor de rechtbank: het merendeel van de zaken was immers al een hele poos verjaard! De oudste zaak dateerde liefst van de late jaren ’40 van vorige eeuw. Maar dat deed de Kerk als moreel baken in deze opportunistische en individualistische tijden dus niet. Wel integendeel! Zij wist dat er grove fouten waren gemaakt en nam haar verantwoordelijkheid, zoals geen enkele nar, die zich in deze kolderregering minister laat noemen, ze nog neemt. Commissies werden opgericht, dossiers geopend, slachtoffers respectvol gehoord én vergoed. Meer nog, de Kerk vergoedde de slachtoffers aan een hoger tarief dan voorgeschreven bij wet (de befaamde indicatieve tabel) en al naargelang de geleden beproeving. Bonny was dan wel geen priester geworden om deze geschiedenis op te kuisen – wat we overigens mogen hopen, een roeping mag sowieso meer om het lijf hebben dan de grote schoonmaak van oud vuil! – maar hij en de Kerk deden het wél! Zelfs beter dan de staat ooit gekund zou hebben: ze betaalden meer en de oudste zaak die de Kerk behandelde, dateerde van de vermaledijde jaren ’30 (vooroorlogs, dus!).

De ogen van verschillende slachtoffers, die hun eieren “Devillé-gewijs” in ‘t mandje van de maçons hadden gelegd, begonnen zich te openen. De gedupeerden van het monsterverbond wilden evenzeer “zaken doen” met de Kerk. Niet zozeer voor het geld, maar voor de erkenning. Velen onder hen waren niet eens van hun geloof gevallen, wat overigens niet mag verbazen: men wantrouwt toch ook plots de rechtsstaat niet omdat een voormalig pasteus politierechtertje uit Dendermonde zich assisenrechter waande? Dat doet men pas als schier heel het korps activistisch en vooringenomen wordt, zoals thans in Vlaanderen. Maar dat was in de Kerk niet het geval. Het Stekelvarken en de Mus hadden bovendien de slachtoffers jaren aan een stuk alleen maar geld gekost en tot nu konden die één voor één en in alle toonaarden naar hun erkenning fluiten: ze voelden zich, heel terecht overigens, voor de tweede keer bedrogen, ditmaal door de veile moraalridders van de loge, gezeten op hun gitzwarte boerenknollen van ontaarde hebzucht.

Twee Regime-Advocaten en Eén Regime-Defroqué

En zullen we maar zedig zwijgen over de Commissie Adriaenssens? Die commissie werd door de bisschoppen in 2010 opgericht na de wereldvreemde bekentenissen van Roger Vangheluwe. Voorzitter werd Peter Adriaenssens, alom bekend als kinderpsychiater. De commissie opende een kleine 500 dossiers van slachtoffers die geen gerechtelijke procedure wilden voeren, maar die de Kerk wél wilde vergoeden voor de rottigheid die hen was overkomen. Tot een één-tweetje tussen justitie (Operatie Kelk) en het monsterverbond er anders over besliste: de justitiële overheid nam ter gelegenheid van een compleet onwettige huiszoeking alle dossiers in beslag. Zes jaar later achtte justitie alle zaken verjaard. Maar dat waren de meeste al op het moment dat de commissie haar werk deed! Vijfhonderd (!) slachtoffers bleven in de kou staan, van de dossiers is niks meer vernomen. Waarom? Omdat Van Steenbrugge en Mussche, feestelijk gesteund door Devillé, niet konden verkroppen dat er slachtoffers waren die niet langs hun kassa passeerden! Na de regimepers bezit dit godsgruwelijk apenland dus ook regime-advocaten en regime-defroqués die oorverdovend kunnen brullen en angstaanjagend kunnen liegen maar in al die jaren van pure geldklopperij geen kloten hebben gedaan voor de slachtoffers!

De Georkestreerde Aanval!

Vele slachtoffers die in de netten van de regime-advocaten gevangen zaten, hielden het daarom voor bekeken en diende toch zelf een dossier in bij de Kerk. Maar dat was niet zo evident als het lijkt. Er was zowaar heldenmoed voor nodig! Eerst werden ze nog behoorlijk afgedreigd door de andere gedupeerden die hun “geloof” in de maçons niet hadden verloren, later door de maçons zelf die, naar alle waarschijnlijkheid, contractueel hadden bepaald dat “contactname met de tegenpartij” (de Kerk dus) uit den boze was. Uiteindelijk verloren Van Steenbrugge en Mussche schier de helft van hun cliënteel in deze zaak: hun aantal schommelt nu nog rond 25 (zeggen en schrijven vijfentwintig). De irrelevantie dreigde, al zal toch vooral de hapering in het pecuniaire perpetuum mobile gestoken hebben en Devillé, van zijn kant, was ook al een wijl vruchteloos op zoek naar zijn verloren gewichtigheid. Er diende actie te worden ondernomen. Op zijn minst diende de meubelen gered!

En die actie kwam er. We maken ze allerwegen mee! Iedereen die ooit het onpasselijke aroma van papenvreterij had verspreid, werd gemobiliseerd. Geen vochtige kamer die niet extra besprenkeld werd met het elixer dat sluimerende kerkhaat terug weet op te peppen tot virulente besmettelijkheid. De regimepers zat al langer klaar om oude leugens over Operatie Kelk om te smeden tot fonkelnieuwe onwaarheden, netjes verpakt in prematuur kerstpapier met een grote emotionele strik errond: het programma “Godvergeten.” De geviseerde partij kreeg niet eens een weerwoord: nu worden er hier dus al doodsvonnissen op eenzijdig verzoek uitgeschreven! En plots, alsof boeken in één nacht geschreven worden, staat eerst het boek (2019) van de oude Devillé weer in de vitrine, onmiddellijk gevolgd door een tweede, nieuw boek waarop de naam van meester Walter Van Steenbrugge prijkt. Toeval bestaat niet! En het schrijverstalent van mr. Van Steenbrugge evenmin. Het boek werd geredigeerd door Frank Van Marken, oud-journalist van, jawel, het huis van vertrouwen, de VRT!

Pelckmans, VRT, Loge: Eén Strijd Tégen de Waarheid!

Uitgerekend Pelckmans Uitgeverij (met katholieke wortels) geeft het boek van Van Steenbrugge uit; de publiciteit wordt verzorgd door de VRT, met “Godvergeten” als reeks bij het boek. Het boek zelf werd voorgesteld in Gent op 12 oktober. En kijk toch ‘s wie dit rondje “Liegen en Bedriegen” geaffecteerd aan elkaar mocht lullen! Jawel … Liesbeth Imbo, de iets te grof gebeitelde freule die met haar iets te grote eetkamer onze TV-zondag, vanaf de prille morgen reeds, godgans en definitief weet te ontheiligen! Dit “toonbeeld van objectiviteit” is namelijk deeltijds VRT-medewerkster van De Zevende Dag, deeltijds uitgever non-fictie bij Pelckmans (of is het toch fictie?) en zaakvoerster voor onbepaalde tijd van de firma Bankispoon. Het wicht klust dus onverschrokken bij alsof er nooit een “zaak Siegfried Bracke” de eenzijdige en bevooroordeelde openbare omroep op zijn broze objectiviteitsgrondvesten heeft doen beven!

Op de voorstelling van het boek zagen we alleen “the Usual Masonic Suspects” voorbij paraderen: Wim – alle 65-plussers een spuitje! – Distelmans, aka dokter Dood; de compleet verlopen en opgezwollen Yves Desmet, financieel onderhouden door Humo, zonder echter nog één letter te mogen schrijven; de raadsman van de sjoemelpoedel, Johan Vande Lanotte, die voor de gelegenheid fris geschoren het oude geweten van Vlaanderen mocht spelen, maar omdat die aardappel in z’n fabulerende muil nog altijd even heet is, kunnen we niet navertellen waarover zijn tussenkomst precies ging en, last but not least, Jos Geysels, de zich rijk bazelende, reeds jaren hersendode, vergadertijger van Agalev (nu: Groen), die in het politieke Pantheon naar boven wroette op de kap van de christelijke zuil, maar eens boven niks anders kon doen dan allersmerigst natrappen. Jan Segers (columnist bij HLN) mocht het handeltje gekunsteld inleiden en werd er zelfs een streepje pseudo-lyrisch bij! Spijtig dat die poëtische eindintonatie niet echt mooi op z’n pootjes viel. Maar het ergst van al waren natuurlijk meester Stekelvarken en meesteres Mus. Zij bleven volhardend de goorste leugens uitbraken die in Terzake van 28 september – bij grootmoe Kathleen Cools – al door Joris Van Cauter, advocaat van Vangheluwe, flegmatiek weerlegd werden.

Parlementaire Onderzoekscommissie

De onverbeterlijke ezelsveulens – die dit gebrekkig land zouden moeten leiden maar het evenwel linea recta naar de gruwelijkste der afgronden sturen – bekennen zich alweer uitsluitend tot het beproefde korte-termijn-arrangement: de parlementaire onderzoekscommissie. Nog maar eens? Hoe origineel toch. Werkelijk alles trachten die lui over de verkiezingen heen te tillen: hachje redden, uitstellen, schade beperken… en na de verkiezingen zich hullen in artificiële verbazing wanneer de resultaten bekend worden gemaakt. Was het ooit anders? Onze Moeder de Heilige Kerk zou daar blij van moeten worden! Wie moet er immers bang zijn van de waarheid? Het enige wat de katholieke Kerk eindelijk zou moeten afleren, is die kinderachtige onderdanigheid aan de zich steeds vastrijdende staat. Want, indien eerlijk uitgevoerd, kan een zoveelste parlementair onderzoek enkel het monsterverbond ten detrimente van de slachtoffers blootleggen en de schuld alleen maar bij justitie, haar corrupte en partij-gestuurde paladijnen en de regime-advocaten en dito kerkafvalligen leggen.

En daar is de politiek, en alleen de politiek, tot nader order verantwoordelijk voor. Welke politicus heeft de consequenties van zijn eigen handelen weer niet goed ingeschat? Wie van die politieke vossen heeft het lef zijn nek uit te steken? Welaan dan! Waar zitten de slachtoffers die aangifte deden bij de Commissie Adriaenssens en met een kluit van een al te inhalig Stekelvarken en een bloedarrogante Mus in het ruisende riet werden gestuurd? Waar zijn de pineuten die enkel van de Kerk, niet van de zelfvoldane staat, erkenning en een vergoeding kregen voor hun onheil? Wie durft het eindelijk aan die ersatzpastoor met zijn verborgen mei’68-agenda, die de ziel van de slachtoffers voor 30 zilverlingen aan de justitiële hogepriesters uitleverde, op het spreekwoordelijke kruis te nagelen? Afspraak in het parlement! En liever vroeger dan later. Want we zijn de dagelijkse maçonnieke klepzeik over en de doorzichtig georkestreerde aanval op de Katholieke Kerk meer dan beu! De loge moet er maar eens heel dringend Alice Nahon op nalezen … of Lucas 6; 40-42, dat kan ook nog!

**