Bijna Dood

De diepcomateuze Vlaamse liberalen hebben een bijna-dood-ervaring gehad! Vergeet alles wat U al jaren wist over leven en dood, beste lezer, want de liberalen pakken, bij monde van hun olijke voorzitter, uit met een wetenschappelijke doorbraak. Tot op vandaag dacht U wellicht, net als iedereen trouwens, dat lijken de dwingende eigenschap bezaten dood te zijn. Daar komt nu verandering in. Hoogvlieger Lachaert de Leugenaar, Egbert voor de vrienden, nuanceert deze wetenschap overtuigend! Er zijn volgens hem inderdaad “lijken die dood zijn”, wat derhalve moet impliceren dat er ook lijken bestaan “die niet dood zijn”, in welk omgekeerd geval de bijvoeglijke bepaling “die dood zijn” geen zin heeft.

Nu grossiert de Open VLD al langer in complete zinloosheid, maar hier schijnt er toch iets meer aan de hand zijn. Waarover gaat het? Wel, nog steeds over onze energievoorziening. Zal die deels nog door kernenergie verzekerd wordt of hangen we binnenkort allemaal aan het gas. De Vivaldi-regering moet nog beslissen maar staat onder grote groene druk! Voor de door de gaslobby gesponsorde Tinne Van der Straeten lijkt de kernuitstap al in kannen en gasflessen. Volgens talentarme Tinne is een volkomen CO2-neutrale kerncentrale net iets teveel van het goede. Die overdosis gezondheid op de bevolking loslaten, zou haar partijtje oelewappers wel eens aan relevantie kunnen kosten. Dat moest koste wat het kost vermeden worden. Dus riep Tinne uit volle borst (of was het toch vooral uit “volle mond”?): “Geef ons nog een plateauke groezelig gas … en pakt zelf ook een fleske!” Maar dat was toch even buiten de Franstalige liberalen van George-Louis Bouchez gerekend.

Engie, Bien-Sûr!

En dus trok het lijzige wijfje Van der Straeten naar het Franse bedrijf Engie om ook deze actor een stem in het kapittel te geven. Ooit was Engie in Belgische handen maar werd, compleet volgens de Verhofstadt-doctrine, doorverkocht aan vreemde mogendheden. Deze sjacheroperatie had twee niet te miskennen voordelen: 1) de begroting poetste zichzelf op, weliswaar niet structureel maar daar maalt in de Wetstraat geen kat om; 2) de werkelijke kosten, die natuurlijk gemaskeerd worden maar niet verdwijnen, worden getransfereerd naar de komende generaties van kinderen en kleinkinderen. Maar ook dat mag geen opzien baren: ondertussen kunnen de excellenties schaamteloos verder hun handen in de vetpotten blijven steken, waardoor “hun” kinderen en kleinkinderen zich geen zorgen hoeven te maken. Wat met “onze” kinderen en kleinkinderen moet gebeuren, interesseert die minkunkels geen sikkepit!

“Kijk eens hier, Engie,” zei Tine, tintelend van potentie tot twist en tweedracht, zo inherent aanwezig in groen DNA, “ik geef U nog een bijkomende zak subsidies voor jullie CO2-brakende gascentrales, als jullie mij op papier kunnen bevestigen dat kencentrales openhouden “impossible” is”. “Mais ma petite poupée”, repliceerde de PDG van Engie, Catherine MacGregor, met een plat Parijs pinke-polleke, “considère ça fait”. Tine lachte haar tanden, zo groot als de potsierlijkste zerken op Père-Lachaise, tot op haar tandvlees bloot en taste gelijk en zeer voorbarig in de diepe zakken van de staatskas.

Liberale Zombies

De brief van Engie ligt nu op tafel. Bart De Wever maakte zeer terecht “van zijne tak” en vond in George-Louis Bouchez een politieke kameraad. Even opende de politieke deur zich zelfs naar een federale kieskring, want hoelang zal het nog duren vooraleer de Vlamingen uit lijfsbehoud met de Walen moeten gaan samenspannen tegen een al te hebzuchtig en inhalig Frans bedrijf? De performante christendemocratie was ondertussen ook al in het groene gat gekropen en de Vlaamse liberalen… stonden er weer maar eens als een stelletje zombies bij. De opdracht om de stemmen waar ze nog zeker van zijn – alle drie dus! – te bewaren, maakt hen immers meer dan vleugellam.

En toen kwam Lachaert op een idee! Het licht dat nodig was om de lamp van Lachaert op halve kracht te doen branden, vergde het maximum van de reactoren van Doel 4 en Tihange 3! In een poging om standvastig, origineel en daadkrachtig uit de hoek te komen, viel hij zijn Waalse zusterpartij af en koos resoluut voor het groene communisme, en dus tegen het milieu en de natuur. “We zullen die Vlaamse Demir van den N-VA eens ne poot lappen, si”, dacht hij. Beste lezer, als Lachaert een ander “ne poot wilt lappen”, moet U blijven kijken! Want de kans dat hij over zij eigen voeten struikelt, is dan vele malen groter!

Onnavolgbare Lachaert

En ja hoor: hij deed het weer. Bovendien op onnavolgbare wijze! “Een lijk” zo zei deze onverbeterlijke clown, “ is op een bepaald moment dood. Je kan nog vijf minuten reanimeren, maar na een dag wordt dat therapeutische hardnekkigheid”. Een lijk, beste Egbert, is van nature en altijd dood; reanimeren heeft dan geen zin meer, noch voor vijf minuten, noch voor een dag. Met de dood is het gedaan! Zou de liberale voorzitter die ons land moet leiden doorheen de akeligste der crisissen dat nu echt niet zelf weten?

Of is er meer aan de hand? Is hij werkelijk zó onverdroten op zoek naar een soort overgangstoestand tussen leven en dood om het drijvende lijk van zijn partij, de Open VLD, in een soort van Zombiestatus, toch nog min of meer levend te kunnen presenteren aan de kiezer? Dat is verloren moeite, Egbert. De kiezer weet al lang beter! Die moet echt niet wachten tot de ganse partij langs de rechter is gepasseerd wegens zelfverrijking; het huidig handjevol bewijst dat al ruimschoots. Het imago van uw partij oppoetsen, Lachbert, is derhalve even zinloos als het reanimeren van een lijk!

**

Illustratie: Egbert Lachaert vlak voor hij zich verslikt in een lijk

**

***