In het Vlaams Parlement werd op dinsdag 24 mei jl. een conferentie gehouden over Jammu en Kasjmir, een gebied dat geprangd ligt tussen Pakistan, Indië, China en Afghanistan en dat ruim zeven keer groter is dan België, 16,5 keer groter dan Vlaanderen.

Organisator van de conferentie was Filip De Winter (Vlaams Belang) die aandacht vroeg voor de erbarmelijke situatie waarin de Kasjmiri’s (enk. Kasjmiri) al sinds 1947 moeten zien te overleven. Van de reguliere Vlaamse pers: geen kat! En meteen werd duidelijk waarom. Toen de voormannen van de Kasjmirse diaspora in Europa (van Zwitserland tot in ons land) aan het woord kwamen, bleek meteen dat zij al decennialang uitgemoord worden door de Pakistaanse Islamitische staat; en dat potje wordt, met het oog op de zielenrust van de niet meer te tellen Pakistaanse nachtwinkels in ons land, maar beter toe gehouden. Een Engelse journalist, expert in het gebied, was er bijvoorbeeld wel, en nam het zonder al teveel moeite op voor de Kasjmiri’s, maar dat zal weer met het Engelse koloniale verleden te maken hebben. The British Empire zwaaide immers tot 1947 de scepter over het gebied. De situatie is er nadien echter nooit beter op geworden, wel integendeel!

Gelukkig voor de Kasjmiri’s – en voor wie nog een druppel schaamte in het bloed heeft vloeien – was er ook niemand van Groen: de binnenstebuiten gedraaide kandidaat-voorzit(s)ter Jenna Boeve kreeg, na zijn/haar niet al te gesmaakte doortocht op de Brusselse “Gay pride”, de jarretels niet meer los en ook de opgespoten regenboogkleuren wilde maar niet van zijn/haar schaamhaar slijten; de Turkse kobold zag dan weer dat het islamfundamentalisme, en met name de Taliban, in gevaar was en gaf niet thuis, net zomin als alle andere politici van de reguliere partijen wier tater overloopt van “wereldsolidariteit”… tot het slachtoffers van de islam betreft.

Een streepje geschiedenis dan. Tot 1947, toen de Engelsen zich terugtrokken, was Jammu en Kasjmir een prinselijke staat met een moslimmeerderheid maar bestuurd door de hindoeïstische maharadja Hari Singh. Het gebied stond nochtans bekend voor zijn pluralisme: moslims van gematigd kaliber vierden er mee de hindoeïstische feesten en vice versa. De Engelse kolonie in Azië werd bij de dekolonisatie opgedeeld in twee delen: enerzijds het islamitische Pakistan, anderzijds het hindoeïstische India. Singh, die noch voor Pakistan, noch voor India wenste te kiezen, keek net iets te lang de kat uit de boom en had een (burger)oorlog aan z’n wijdlopende broek. Moslimtroepen van het fundamentalistische soort, vermomd in krijgers van moslimstammen en gesteund door Pakistan, vielen het gebied binnen. De maharadja vroeg hulp aan India, maar dat wilde slechts tussenkomen als Kasjmir zijn kant koos wat niet geschiedde, waarna India een deel van het gebied manu militari veroverde. Sindsdien is Kasjmir gescheiden in een Pakistaans deel en een Indisch deel.

Hoewel de grondwet pluralisme garandeert – maar sinds wanneer buigt de Taliban voor een grondwet? – bestookt Pakistan de regio. Administratief werd de constitutie door resoluties tot op het bot uitgehold en militair werden de Kasjmiri’s uit hun huizen gezet, ontvoerd, gefolterd, vermoord, of een combinatie van al dat fraais. Miljoenen slachtoffers later is er nog steeds geen verbetering in zicht. In het Indische deel is de situatie draaglijk; het Pakistaanse deel geldt als schoolvoorbeeld van mensenrechtenschendingen op ongeziene schaal. Dat zou men echter niet zeggen als men de periodieke betogingen in Brussel tegen de Indische bezetting ziet. Volgens de Kasjmirse diaspora worden die betogingen dan ook gesponsord door fundamentalistische Pakistani in Europa. En de wereld kijkt gewillig de andere kant op: veel minder zware conflicten eisen immers de aandacht op: de marionettenoorlog in Oekraïne, waar we nog lang niet het fijne van weten, en – pak ‘m beet – het Joods-Palestijns conflict. Maar Russen en Joden zijn dan ook geen moslims!

Een ander heikel punt zijn de blasfemiewetten die in hun niets ontziende en willekeurige toepassing dagelijks mensenlevens kosten, gezinnen uit elkaar rijt en de toekomst van miljoenen burgers smoort. Er zit zowaar een systeem achter dat klaar staat voor de export. De situatie in, bijvoorbeeld, Nigeria geeft van eenzelfde modus operandi blijk. Daar werd een paar weken geleden een Duitse lerares opgepakt en “kaltgestellt” die het had aangedurfd te vragen om op de sociale media een schoolpagina niet te gebruiken voor islampropaganda. Van haar werd niks meer vernomen. De feiten zijn bekend bij de pers, maar die doet er het zwijgen toe. En Europa dan, immer in de weer om waar ook ter wereld mensenlevens te redden? Dat Europa van ons doet niks, noch voor Kasjmir, noch voor de Duitse lerares in Nigeria. Het lijkt wel of de EU het zelf veel te druk heeft met het eigen volk te knechten in een digitaal keurslijf en de “omvolking” op eigen bodem te organiseren.

In de Verenigde Staten is de situatie al niet veel beter. De miljoenen en miljoenen militaire hulp aan Pakistan, het land dat trouwens Osama Bin Laden een veilig onderkomen verschafte, worden schaamteloos ingezet tegen de Kasjmiri’s. Aan hun ellende lijkt geen einde te komen, internationaal blijven ze stemloos: te gematigd, zou men nog beginnen denken! “Kunnen Amerika en Europa dan van betekenis zijn?” was een vraag uit het publiek. De Kasjmiri’s – geen pyjamavolkje overigens, maar allemaal intellectuele heren, stijf in het pak en talig onderlegd – beseffen ook wel dat militair ingrijpen uit den boze is en geldelijke steun ook al niet evident; “Maar waarom moeten jullie op internationale fora altijd Pakistan steunen?” wierp een van hen tegen. Wellicht is de overbekende avondlijke overweging van Alice Nahon voor de opgeblazen Brusselse heren een tikkeltje teveel gevraagd. En dat hebben ze in Kasjmir zeer goed begrepen.

Interessant initiatief van Filip De Winter, het moet gezegd. Als hij het niet had ingericht, zou het stilzwijgen over deze verre regio nog niet doorbroken zijn geweest. Er zit nochtans een Europese filière aan vast: nu de Islamitische staat heeft opgeroepen om opnieuw aanslagen te plegen op Europese bodem en Pakistan niet alleen Islamitische Staat en de Taliban, maar ook Al Qaida en zovele anderen steunt en herbergt, kunnen we maar beter voorbereid zijn. Inzicht in de blasfemiewetten zou bovendien wel eens een beter inzicht kunnen verschaffen in, pakweg, de rechtspraak van de moslimrechtbanken in het Verenigd Koninkrijk. Meer inzicht hieromtrent zou de Europese leiders niet alleen sieren, maar ook daadwerkelijk helpen om het huidig non-beleid doortastender te maken, zodat ze na de volgende moordaanslag, machetehouw of groepsverkrachting, de nabestaanden gepaster kunnen bijstaan met een klein vleugje meer panache en een streepje minder krokodillentranen en gespeelde verontwaardiging.

**