Garbatella
Op de pier in Anguillara Sabazia, een dorp van nog geen 20.000 inwoners aan de oever van het Lago di Bracciano (het Braccianomeer), ten noordwesten van Rome, staat, in sierletters gegrift, het devies “Vurig Leven en Zich Nooit Verbranden”; maar dan in de taal van Gabriele d’Annunzio, de schrijver-dichter ervan: “Vivere Ardendo e Non Bruciarsi Mai”. Dat is ongeveer het minste wat men van Giorgia Meloni – niet alleen de gedoodverfde maar tevens effectieve winnares van de Italiaanse parlementsverkiezingen – kan zeggen. Hoewel! Ze was amper drie – haar zus niet eens vijf – toen ze, spelend met een handvol kaarsen, het ouderlijk huis, gelegen in Flaminio, de residentiële wijk van Noord-Rome, in brand stak. Vader was toen al naar de Canarische eilanden vertrokken, om nooit meer terug te keren.
Het gebroken gezin Meloni, waarop de afwezigheid van vader altijd is blijven drukken, verhuisde daarop noodgedwongen naar Garbatella, een volkswijk in Zuid-Rome, waar Giorgia verder opgroeide. Van origine komt ze dus helemaal niet uit Garbatella! Maar die informatie strekte Mieke Strynckx, voor de VRT op reportage in Italië, duidelijk niet tot nut toen ze Meloni blindelings en compulsief met Garbatella wou verbinden. De buurt is namelijk een rustige en gezellige “slaapstad” binnen de Italiaanse hoofdstad, gebouwd begin jaren ’30 naar het “Garden City”-model (tuinstad) van de Britse journalist Ebenezer Howard. Het moet Strynckx ter ore zijn gekomen dat de stadswijk toentertijd gebouwd werd door de fascisten. Strynckx – die reetveters te kort kwam om Meloni aan Mussolini te knopen – koppelde daarop de fascistische “bouwheer” zonder complexen aan de bijna 50 jaar later geboren, fonkelnieuwe, democratische en eerste vrouwelijke premier van Italië. Alsof elke huidige Vlaming die een door een belgicist gebouwd herenhuis betrekt ook meteen een slag van de bouwheer zou hebben…
Fratelli d’Italia
Op haar vijftiende klopte Meloni aan bij het neo-fascistische, later post-fascistische, nog later semi-fascistische Movimento Sociale Italiano (MSI), waarvan ze lid werd. In 1995 (na het omkoopschandaal Tangentopoli) ging de MSI op in de Alleanza Nazionale van Gianfranco Fini, die de fascistische ideologie definitief vaarwel zegde en zijn Alleanza zelfs wist uit te breiden met een aantal conservatievere christendemocraten uit de in 1994 ter ziele gegane Democrazio Cristiana. Uit die Alleanza Nazionale (en nog een stel andere partijsplitsingen in het post-Berlusconi tijdperk) werd dan in 2012 de Fratelli d’Italia geboren, waar Meloni sinds 2014 voorzitster van is en die, op haar beurt, versterkt werd met een stel politici van christendemocratische (bv. Guido Crosetto) en liberale (Giuseppe Cossiga, zoon van de voormalige DC-president Francesco Cossiga) snit. Blijven hameren op de “fascistische wortels” van de partij van Meloni is óf van slechte wil zijn, óf geen fluit van de Italiaanse politieke geschiedenis van de laatste 30 jaar kennen, óf beiden.
Voorheen was Meloni tussen 1998 en 2002 al raadslid van de provincie Rome (Provincia di Roma, in 2015 vervangen door de Città Metropolitana di Roma Capitale) en tussen 2008 en 2011 was ze de jongste Italiaanse minister ooit (31 jaar) in het kabinet Berlusconi IV, waar ze de bevoegdheid “Jeugd” kreeg toegeschoven. Helemaal onbeslagen komt ze dus zeker niet op het politieke ijs. Meer nog, Meloni kan met recht een “politiek beest” genoemd worden. Bijnamen als “Giovanna d’Arco di Garbatella” (de Jeanne d’Arc van Garbatella, waar ze opgroeide) of “La Pasionaria di Fratelli d’Italia” zeggen voldoende. Bovendien is zij, op Europees niveau, voorzitster van de Partij van Europese Conservatieven en Hervormers (ECR) die de EU niet wil afschaffen, maar hervormen en het Euro-realisme hoog in het vaandel draagt. De N-VA, bezwaarlijk toch een fascistisch clubje te noemen, is er ook lid van.
Io sono Giorgia!
In 2021 schreef ze het boek “Io sono Giorgia. Le mie radici, le mie idee” (Ik ben Giorgia. Mijn wortels, mijn ideeën; uitgeverij Rizzoli), naar eigen zeggen omdat haar “ware ik” te ver af begon te staan van de beschrijving die van haar door de linkse persparasieten de wereld in werd gestuurd. Haar programma, en dat van haar partij, laat zich nog het best samenvatten door de slotwoorden van een bulderende toespraak die ze in 2019 te Rome gaf: “Ze willen alles wat onze identiteit uitmaakt, afpakken, alles wat ons tot mens maakt. (…) Maar wij zijn geen codes; wij zijn mensen! Io sono Giorgia, sono una donna, sono una madre, sono italiana, sono cristiana! Non me lo toglierete! (Ik ben Giorgja, ik ben een vrouw, ik ben een moeder, ik ben Italiaanse, ik ben christelijk. En dat zullen ze mij niet afpakken!)”. Het spel van de eenheidsdenkers speelt ze dus niet mee.
Een politica die burgers nog als “mens” beschouwt: geen wonder dat “ontmenselijkt links” naar adem hapt! De lijst identitaire kenmerken moet een marteling geweest zijn voor de ideologisch dichtgeslibde oortjes van potdove waakvlammetjes! “Io sono Giorgia!”; een naam! Geen nummer? Geen code? De bureaucraten begonnen al te bibberen! “Io sono donna!”; U weet wel, dat menselijk wezen dat maandelijks menstrueert? Dus geen halfslachtige tussenvorm? Nee, een volwaardige vrouw van vlees en bloed! Het was alsof de feministische vampiers zowaar een kruisbeeld voor de ogen gedrukt kregen! “Io sono madre!”; moeder? Geen ouder één of twee? Geen “bis- of bijgeval”, maar een echte? Het leek wel alsof het voltallige ledenbestand van çavaria rauw en tot bloedens toe langs achter genomen werd! “Sono Italiana!”; Een nationaliteit die cultuur uitademt? Die meer is dan een vrijgeleide om fiscaal leeggemolken te worden? Wee U, klerken van de gewillige naturalisatie! En dan moest het ergste nog komen: “Sono cristiana!”; beschaving op grond van een cultuureigen religie! Geen geïmporteerde achterlijkheid? Het was alsof de Termopan-ramen van het “Karel de Grotegebouw”, waarin de “EU-omvolkingscommissie” huist, één voor één explodeerden!
Wat betekent Giorgia echt voor Europa?
Die Giorgia, die vrouw, moeder en christen wordt dus de nieuwe, eerste vrouwelijke premier van de Repubblica Italiana! Haar partij, de Fratelli d’Italia, die bij de verkiezingen van 2018 slechts goed was voor 4,3%, overtuigt nu meer dan 26% van de stemmers! Een rechtse stormram, met in haar kielzog de Lega van Salvini en de Forza Italia van Berlusconi, de partij die, net als haar leider, een facelift teveel kreeg! Giorgia, helemaal alleen op eigen kracht! Hoewel … de interventie van “zuster Ursula” in Brussel zal de laatste twijfelaar wellicht toch ook nog over de streep hebben getrokken.
Ursula Von der Leyen, U weet wel, de EU-commissievoorzitster die ons opzadelde met de CST-pas; die corrupte teef die geen inzage wil geven in de sms-jes die ze wisselde met Pfizer-baas Albert Bourla over de vaccindeal (de grootste van de EU ooit die bovendien uitdraaide op een kater!); die feministische feeks die niet eens “de ballen” had om de Turk Erdogan om een stoel te vragen; die niet gekozen harpij, die enkel uit haar hermetische ivoren toren weet te ontsnappen in een auto met chauffeur en onder begeleiding, ging de gewone Italiaan eens vertellen hoe hij democratisch moest stemmen. Onder pecuniaire dreiging nog wel! Diezelfde Italiaan dus die in elk portaal in de “echte wereld” een migrant te dulden en te onderhouden heeft, wiens dochter en vrouw op klaarlichte dag verkracht wordt in de straten van de grootsteden, die omwille van de “greendeal” niet eens nog zijn tochtig kruipkot op betaalbare wijze verwarmd krijgt! Hoe ver kun je te ver gaan?
Dat Ursula maar oppast of we moeten de oude kaskraker van Rob De Nijs nog aanpassen: “Dag vader en dag moeder, dag zuster Ursula, ik zie het hier niet zitten; ik ga naar … I-ta-lia!” Het mag de Brusselse autisten toch beginnen dagen dat het met hun linkse dictatuur misschien wel eens sneller kan gedaan zijn dan zij hopen. Na Hongarije, Polen en Zweden is het nu de beurt aan de derde grootste economie van Europa, Italië. De dominostenen beginnen eindelijk te vallen, zoveel is duidelijk. Het volk is het spuugzat! De aardwormen van de pers zullen het wel aan de lage opkomst wijten, of aan de Italiaanse kieswet. Ach, het is als met een roedel honden: de blaffers onder hen bijten niet, laat ze dus maar blaffen! Vreemd echter toch, dat diezelfde aardwormen van de pers zomaar aanvaardden dat hun vriendje, de steenrijke bankier Mario Draghi, zonder één enkele stem of democratische toetsing premier werd! “Il bel paese” (het mooie land) moet het nu echter waarmaken; niet te hard van stapel lopen, niet teveel ineens willen doen, maar ferm en standvastig timmeren aan de weg, ook in Europa!
Daartoe zal Meloni al haar karakteriële vuur kunnen gebruiken. Laten we stellig hopen dat ze zich niet, nee: nooit verbrandt. Al klinkt deze wijze raad toch nog net iets mooier in de taal van d’Annunzio: “Vivere Ardendo e Non Bruciarsi Mai!”
**
**
