Paulusbrieven
Een paar maanden geleden werd het eerste “Studium Generale” gehouden in de Sint-Pauluskerk te Antwerpen. Het studium wil een open bijeenkomst zijn waarin rond een centraal geloofsthema nagedacht wordt onder leiding van een expert (een echte dan!). Dit allereerste treffen in de Sint-Pauluskerk behandelde de “indringende” vraag: “Hoe vrouwonvriendelijk zijn de Paulusbrieven?” Het idee om over dit onderwerp een boompje op te zetten, kwam van een geëmancipeerde “steekwesp” uit de parochie die duidelijk wilde verder studeren voor feministische hoornaar, van het Aziatische type nog wel: slank gebouwd, fluwelen lijf maar uiterst agressief en giftig! Een “Vespa Feminista”, zeg maar!
Dat bleek ten overvloede na de uitzetting van expert ter zake, professor Reimund Bieringer. Hij had, wijzend op de toenmalige context en met verschillende Bijbelvertalingen in de hand, een eerder genuanceerd beeld van de zaak opgehangen, maar kreeg desalniettemin van de gezwollen wesp te horen: “Kan allemaal best zijn, kerel, maar ik denk er toch anders over!” De anekdote legt een van de pijnpunten van onze tijd bloot: kennis van zaken leek nog nooit zo treffend op een uitgeholde en kaalgevreten boomstronk als vandaag; bovendien in beide richtingen: wie het heeft, wordt geketend en gevankelijk afgevoerd door de ideologische dwazen van het moment en wie het uitgesproken niet heeft, wordt door diezelfde ideologische dwazen onvoorwaardelijk op het schild gehesen.
Tegenwoordig mag de kluchtigste dorpsgek, staande in de stralende zomerzon, beweren dat het krakende vriest. Als hij maar de juiste dogma’s omarmt en de juiste kleuren op zijn voordeur heeft geschilderd, krijgt hij van alle eenkennige “ismen-blinden” in zijn eigenste sibbe ongeziene bijval.
“Ieder zijn waarheid”, heet dat dan. Ook al baadt die onvermijdelijke “particuliere dwaasheid” – zoals de waarheid tegenwoordig is gaan heten – in een stille oceaan van verzonnen mythen en verzinsels. “Iedereen expert!” kan ook nog als slogan dienen. Zelfs leugenbrok Marc Van Ranst perst tegenwoordig z’n prollig lijf in de witte kiel van de expert! “Wij van WC-eend”, weet U wel. Van de weeromstuit lag echte expertise nog nooit zo onderkoeld te stikken onder de lawine van steenbevroren en witgevlokte breinkristallen. De feministische hoornaar werd er duidelijk het eerste slachtoffer van.
Kinderopvang
En dan is er, als tweede voorbeeld, Rosanne Hertzberger, microbiologe en columniste bij het NRC (Nieuwe Rotterdamsche Courant). Elke zaterdag blesseert deze Nederlandse “kwaliteitskrant” zich nog een schrammetje meer door de pennenvruchten van deze lellebel enig serieux toe te kennen; en na de doortocht van “krantenkraker” Peter Vandermeersch zat de courant al zo goed als op zijn geschaafde knieën! Gelukkig nog net niet zo erg als De Standaard, dat andere slachtoffer van Vermeersch, dat al een poos klinisch dood is. Maar toch ook het revalidatiepotentiëel van het NRC stevent tegenwoordig akelig snel en asymptotisch af op het verstandelijke nulpunt.
Op 8 oktober 2022 schreef Hertzberger een column met als titel: “Kinderen kunnen best vaker naar de opvang”. Je moet microbioloog zijn om zulke nonsens op papier te krijgen! Hertzberger zag zichzelf er al zonder complexen mee schitteren in de geforceerde galerij der bedenkelijke virologen, statistici en andere positief-wetenschappelijke “arrogantjes” die, ver buiten het eigen kennisveld, iets belangrijk trachten te fezelen over maatschappelijke aangelegenheden. Het gezin, de familie, de eigen tradities die ons groot maakten, moeten en zullen kapot! Doet me denken aan Damien Hirst die in 1993 reeds een koe en een kalf doormidden kliefde, de stukken op sterk water zette en de installatie, heel verrassend overigens, “kunst” noemde. Verder van het paadje geraak je niet!
Dat gekliefd sfeertje is blijven hangen en komt nu, meer dan ooit verpakt als “wetenschap”, aan de oppervlakte in de column van Rosanne Hertzberger. “Je kunt vrouwen aan hun haren naar de top trekken, voorrang geven bij vacatures en quota instellen”, zo steekt deze twistzieke Xantippe van wal, “als thuis het verschil niet wordt gemaakt, is het trekken aan een dood paard”. Dat Xantippe, het lastig en humeurig wijf van Socrates, gewoon oud-Grieks is voor “blonde merrie” is leuk meegenomen en doet enkel het diepe respect voor de Griekse wortels van onze beschaving groeien. Is het trouwens in het feministisch gemodelleerde minibreintje van Hertzberger al eens opgekomen dat die vrouwen, die deze harpij zo graag bij de haren trekt, andere voorkeuren hebben dan zijzelf?
Het artikel zakt dan weg in pseudowetenschappelijk gewauwel van compleet uit verband gerukte statistieken en nimmer te controleren studies die onomstotelijk moeten bewijzen dat een kind beter af is in de opvang dan bij zijn eigen moeder thuis. Klaarblijkelijk heeft dit intellectueel flinterdun gnoompje net een slepende vakantie op Venus achter de rug want van de schokkende problematiek in de ondertussen levensgevaarlijke kinderopvang is ze niet op de hoogte! Ik herhaal het met andere woorden: je moet natuurwetenschapper zijn om de natuur derwijze te kwellen en te tarten!
De Bevrijding van de Arbeid
Ik zeg het eigenlijk niet graag in de huidige femo-fascistische tijden, waarin bovendien de arme sukkelaar zonder gebrek stellig een “mislukkeling” heet, maar ik heb een gelukkige jeugd gehad; en dat geluk is voor het volle pond te wijten – of mag ik toch nog zeggen: te danken? – aan de volledig zelfstandige keuze van mijn beide ouders om als een gezin door het leven te gaan waarin vader hard werkte en moeder thuis bleef voor de kinderen en om van het kille huis een echte thuis te maken – en dus even hard werkte. Ik ben het bijgevolg meer dan zat, ja ik ben het kotsmisselijk beu van kakelkutjes met penisnijd of semi-masculiene hellevegen die hun verderfelijke poten aan niks nog vuil willen maken, te horen te krijgen dat mijn moeder een belachelijke sloor was die zich aan de patriarchale ordening van de maatschappij gewillig onderwierp. Want als mijn moeder één ding niet was, dan wel dat! Mijn moeder koos, in tegenstelling tot die met “wijvensnoeverij” geïndoctrineerde half-amazones, zelf voor een bestaan als huisvrouw, waarin “onderwerping” even zeldzaam was als een wilde kangoeroe op de Meir in Antwerpen en profitariaat onbestaande!
Net zoals het stelletje naoorlogse zegendronken communisten elke afwijkende mening als uiting van het gruwelijk fascisme wisten te bestempelen – en er verdorie nog mee wegkwamen ook! – zo kegelden de feministen al wat geurde naar “gezin, familie en traditie” even resoluut in het benepen schuifje van het patriarchale juk. Elke man was voor hen een vermomde tiran wiens gareel moest afgeworpen worden. De bevrijding bestond allereerst in eigen werkgelegenheid voor de vrouw ter verzelfstandiging van het feminiene en vrije bestaan. Of dit echter ook gold voor de slagersvrouw die zelfstandig en volledig bij zinnen koos voor een leven “naast” haar vleeshouwende geweldenaar in de slagerij, blijft nochtans onduidelijk …
Sindsdien betalen we natuurlijk meer dan het dubbel voor ons levensonderhoud, want gezinnen hadden door de bank genomen twee inkomens om uit te putten. In het begin van de 20ste eeuw berekende John Maynard Keynes nog dat we, omwille van de technologische vooruitgang, op het einde van die eeuw nog slechts 15 uur/week zouden moeten werken. Waar hij geen rekening mee hield was echter de vernietigende cascade aan nutteloze jobs die het arbeidsnut zouden verpulveren. Gevolg: we werken thans meer dan ooit tevoren in de geschiedenis, maar de waarde van onze arbeid was nog nooit zo knudde! Qua marxistische vervreemding in toch uitgesproken marxistische tijden kan dat tellen. De Britse antropoloog David Graeber schreef er zelfs een boek over: “Bullshit Jobs” (Amsterdam, 2018). Wellicht toch maar eens aan “Deborah van den Aldi” vragen of zij haar werk echt zo bevrijdend vindt?
De Economische Waarde van de Geseksualiseerde Vrouw
En nu al die vrouwen zich, hoogst zelfstandig en van alle ketens bevrijd, schier kapot “moeten” werken in “bullshitjobs”, om brood- of elektriciteitsrekeningen te kunnen betalen, mag de vraag toch gesteld worden: is de gemiddelde maatschappelijke geluksratio nu daadwerkelijk zo flink gestegen? Wat denk je, Deborah? Leger, bouwbedrijf, zeevaart, havenwerk … om kort te gaan: “buitenwerk” wordt nog steeds in overgrote meerderheid door mannen verricht. Zeker, de vrouw kwam helemaal alleen en zonder hulp “vanonder” haar liefhebbende echtgenoot gekropen, die te tiranniek werd geacht, maar werd van de weeromstuit afhankelijk van een patroon die haar slechts weet te knellen in steriele cijfertjes; ze werd niet meer dan een “commodity”, economisch waardeerbaar en onpersoonlijk te vatten in trimestriële grafiekjes en tabellen. Gaat dat grafiekje, al is het maar even, in het rood, dan wordt die zelfstandige, bevrijde vrouw hoogstpersoonlijk en per direct bij het groot huisvuil gezet … of is het bij het klein chemisch afval?
Eén wapen kan haar nog van de ondergang redden … de seksualiteit! De moderne vrouw lijkt daarom veeleer grondig geseksualiseerd dan geëmancipeerd. Steeds kortere rokken en almaar diepere decolletés brengen immers redding, want alleen de “eeuwige jeugd” is nog economisch waardeerbaar. Erg vinden wij dat geenszins! Maar mentale bevrijding smaakt doorgaans toch een stuk minder vlezig. En als zo rond de 40 sir Newton – verheugd met de ogen flikkerend vanwege de aanhoudende bekrachtiging van zijn eigen wetten – een trouwe metgezel wordt op het feminiene levenspad, worden avonden gesleten in de sportschool, tot ook hier de begerige ogen van de personal fitnesscoach, op zoek naar zijn wekelijkse snabbel, de andere kant beginnen op te kijken.
Hoogtijd dan om de scalpel in de kreukende pels te planten! Want borsten dienen geplempt, konten uitgeblutst en gelaatsvouwen strak gestreken. En als ook hier het uiteindelijke resultaat niet meer spoort met het gewenste – wat het overigens zelden of nooit doet: men kan al veel, maar voorwaar niet alles – staat finaal de psycholoog met zijn trukendoos klaar, uiteraard allemaal door de gemeenschap betaald, want we hebben er toch ook voor afgedragen! Wie als forens ’s morgens in de file de opgetutte vrijheidsstrijdsters ter arbeid ziet togen en ziet hoe, in de achteruitkijkspiegel van menig auto, de laatste oneffenheden angstvallig weggemaquilleerd worden, ziet vooral heel veel maatschappelijke druk, weinig ontvoogding en nog veel minder geluk.
Feminisme: Van Zorg-allergie naar Criminaliteits- en Migratietolerantie
Er zit trouwens een rode draad in deze “L’Oreal, Want-Ik-Ben-het-Waard”-maatschappij, met name de complete afbraak van de bereidheid tot “huiselijke” zorgverlening, sensu lato. Nu de huisvrouw, als exponent van huiselijke zorg, tot op het bot door de femo-fascistische dominantie geridiculiseerd wordt, besteedt men die zorg graag uit. Zorg werd zelfs ronduit verdacht. Stellig een zorgwekkende ontwikkeling! Het is de koters op school aan te zien! Opvoeding, in al zijn vormen, werd in de schoot geworpen van kinderopvang en scholen, die tot in het allerkleinste haarvat geïnfecteerd werden met de “Wakkere Waanzin”. Maar ook ziekenhuizen krijgen hun personeelskaders niet meer gevuld en ouderen die thuis, op welke wijze ook, geholpen moeten worden, spreken best al een woordje Arabisch of Swahili. Veel anekdotes van hun jongere jaren kunnen ze niet meer kwijt, want de gezinshelpsters verstaan, met vaak de beste bedoelingen, geen moer van onze wereld van 50 jaar geleden of vinden die ronduit “racistisch”, zo werd hen toch verteld. Daardoor alleen al leven we in de hardvochtigste en wreedste der tijden!
Die feminiene zorgbereidheid is nochtans niet helemaal weg, maar komt nu naar boven in sectoren die, om goed te zijn, meer masculiniteit kunnen gebruiken. De criminaliteitsbestrijding en de noodzakelijke maar afwezige halt aan de ongebreidelde migratie zijn er twee van. Die verdragen geen uitgesproken “huiselijke” zorgbereidheid! En toch… De straffeloosheid, die de criminaliteit doet pieken tot ongekende hoogten, en het lichtvaardig gedogen van de dagelijkse, haast onstopbare aanvoer vanuit zwart Afrika, zonder ook maar één coherente visie op toekomstige – al niet reeds aanwezige – beschavingsproblemen, zijn de al te feminiene zorgrestanten in materies die dat niet behoeven. Waar een “punt uit” zou moeten klinken, weergalmt nu een “ocharme” en vice versa, met alle gevolgen van dien. Men zet de wereld nu eenmaal niet straffeloos op zijn kop.
Alle hoop wordt nu gesteld op de “vrouwelijkste der vrouwen” aan het politieke firmament: de Italiaanse Giorgia Meloni, die de boten eindelijk wél tegenhoudt en derwijze opnieuw “op huiselijke wijze” begint te zorgen voor haar volk. Want ook dat is natuurlijk een vorm van zorgzaamheid. Meer nog, die is een vorm van opperste zorgzaamheid: het is de zorg voor het voortbestaan van onze beschaving! Wie heeft dat zogenaamd strijdbaar feministisch geval aan het hoofd van de Europese commissie nog nodig; een geval dat zelfs niet eens een stoel durft te vragen aan een knotsgekke en achterlijke Turk? Wie roept nog op het Frans “moederskindje”, de Belgische druiloor die het juiste gat maar niet wil vinden of de Nederlandse “maatjesjager op de fiets” (want jawel, ook halfbloed mannetjes kunnen door het feminisme besmet geraken) … als je Giorgia hebt om de meubels te redden?
Patriarchaat vs. Matriarchaat?
Lieve lezer, lees in deze tekst geen pleidooi voor de “vrouw aan de haard”. Dat beeld is een karikatuur van het verleden, netjes voorgeschoteld door feministische ondingetjes die ook eens iets wilden zeggen. De geschiedenis bulkt van de machtige vrouwen! Van de Livia’s, Agrippina’s of Julia Domna’s uit het Romeinse Rijk; van de Eleonores van Aquitanië, de Elisabeths van Engeland, de Maria Theresia’s van Oostenrijk of de Catharina’s de Grote van Rusland. Of wat te zeggen van de zelfstandigheid van de “gewone” Antwerpse vrouwen in de 16de eeuw, waarover Michael Pye in zijn boek “De Gloriejaren” zo enthousiast bericht? Lees in deze tekst, lieve lezer, een pleidooi voor de herwaardering van de “huiselijke” zorg voor een volk dat er heel bewust voor kiest om nog een toekomst te hebben! Lees in deze tekst een pleidooi voor een “samenleving” die zowel het patriarchaat als het matriarchaat naar waarde weet te schatten als voorwaarde voor haar overleven. Vader kan nu eenmaal niet zonder moeder, en vice versa! Eenkennig matriarchaat is even sneu als eenkennig patriarchaat!
Ten andere … geen haar op ons hoofd; nee, geen losse vezel in ons lijf die voor de “vrouw aan de haard” zou willen opteren! Voor je het weet zit VOKA anders toch weer oeverloos te zeiken over nog meer arbeidsmigratie! Wél willen we de wereld terug een klein beetje de goede kant op keren, want de huidige omkering der dingen bevalt ons niet. Mag er terug iets meer respect weerklinken voor de huisvrouw? In De Standaard (14/11/2022), het lijfblad van woke Vlaanderen, deden de drie smurfinnen/heksen/serpenten (schrappen wat niet past) van de Brusselse politiek, Bianca Debaets (CD&V), Ans Persoons (One.Brussels-Vooruit) en Adelheid Byttebier (Groen) een bij voorbaat mislukte poging om de protesten tegen het circulatieplan in Kuregem – ik herhaal: Kuregem! – gender gerelateerd te maken: “de protesteerders zijn hoofdzakelijk mannen en wij, vrouwen, verdienen een autoluw Brussel”, scandeerden ze met een luid feministisch orgasme. Geen woord – ik herhaal: geen woord! – over het kleurtje van die mannen dààr, in Kuregem! Deze drie krengen – té geprivilegieerd om de eerste slok van het échte leven geproefd te hebben; zelfs kletsnat gewogen, té licht bevonden om het gewicht van hun eigen cultuur te dragen en daarom vluchtend in een misplaatste idolatrie voor het uitheemse – die loeders dus, gebruiken hun mannenhaat om de olifant in de kamer maar niet te moeten noemen.
Genoeg Feministisch Gelul!
Is het niet genoeg geweest! Genoeg gekakt op het graf van onze lieve moeders, genoeg gezeverd over gender en geslacht, genoeg feministische afleidingsmanoeuvres van de echte problemen! Laten we de proef op de som nemen: geef de voor zot versleten huisvrouwen maar eens een respectvolle en welverdiende uitkering in plaats van ettelijke miljoenen vrij te maken voor zij die de opvoeding uitbesteden aan kinderopvang en nabewaking, strak in de hand gehouden door clandestiene woke-brigades.
Geeft het geld aan vrouwen die hun eigen kinderen willen opvoeden en de maatschappij daarmee behoeden voor de Himalaya’s aan puin die in de plat geëgaliseerde scholen de rechtmatige plaats innemen van slimmere jeugd. Geef het geld aan vrouwen die van ruwe grondstof diamanten weten te slijpen en door cultuuroverdracht de toekomst in handen hebben in plaats van zich blauw te betalen aan instellingen die de échte moeder toch niet kunnen vervangen. We zullen snel zien hoeveel er overblijft van die vernietigende feministische modderstroom die onze cultuur overspoelt en de natuur achterstevoren naar haar hand wil zetten. Het zou veel onheil voorkomen en miljarden uitsparen. Al blijft het wellicht een evidentie die alleen nog door gerespecteerde huisvrouwen begrepen kan worden.
**
**
