Valt het U tegenwoordig ook zo zwaar om nog een vol kwartier te besteden aan het lezen van kranten en tijdschriften of U op te laden om een volle twintig minuten te kijken en te luisteren naar de tendentieuze totentrekkerij en verwaande vooringenomenheid van Kathleen Cools, Annelies Beck, Stef Wauters of Dany Verstaeten? Dan hoeft U zich geen zorgen te maken! U behoort tot het normale, nog zelfdenkende deel van de bevolking. U bent een meerwaardezoeker die past voor de kwalitatieve minderwaardigheid van holle krantenartikels of oersaaie TV-reportages waarin de in ieders mond bestorven vragen toch nooit gesteld worden.

Niet eens zo gek lang geleden was je met een weekendkrant nog een paar uur zoet. Nu neem je ’s morgens bij het ontbijt de verzamelde Vlaamse pers door en stel je nadien vast dat er nog drie vingerboterhammetjes resten om het laatste eigeel uit je eerste zachtgekookt eitje weg te schrapen. “Hoe komt dat?” vraagt U zich wellicht af. Wel, beste lezer, dat komt door de verstikkende wurggreep waarin het maatschappelijk debat sinds mei’68 gekneld zit. Die wurggreep wordt vakkundig gelegd door de “gamma’s”. De socioloog, politicoloog, peda- en andragoog, mobiloloog, ecoloog, feminoloog, sexuoloog, genderoloog, kortom: de “gamma’s”, hebben de wereld veroverd. Met de minste kennis van zaken en ver weg van de vertrouwde logica bouwen zij iedere dag gestaag verder aan een idealistisch en ideologisch verknipt sprookje dat door de pers volgzaam aan de man moet gebracht worden.

Voor de “logen- en gogenbrigade” is geen afwijking te dwaas of er moet meters krantenpapier aan verspild worden. Door middel van een wereldvreemd en oncontroleerbaar imbroglio aan cijfers en procenten tracht de gamma onverdroten de abnormaalste variëteit tussen de maatschappelijke vruchten te normaliseren. Springt er toch eens een alfa-tje (filosofen, historici, theologen) door het fijnmazig journalistennet – bv. Marc Reynebeau – dan slaagt die er niet eens nog in een “rechte kijk” op het verleden te ontwikkelen. Woke “scheelzicht” moet en zal de historie herschrijven in het eeuwig gewaand “nu” van de 21ste eeuw. Wie niet capituleert, ziet het vlijmscherp gelikt kapmes van de pensée unique-guillotine al gevaarlijk glimmen. Zelfs het katholicisme woog nimmer zo ongenadig zwaar op ’s mensen ziel, want na de zonde was er altijd plaats voor oprecht berouw; thans volgt na elke onopzettelijke faux pas, de “gutmenschliche” broodroof, onvoorwaardelijk en zeker, met een regimegewillige en slaafse pers als openbare aanklager.

Alleen de journalisten zelf slagen er nog in hun eigen schrijfsels serieus te nemen. De krabbers! Eerlijk? Daar gaat toch geen spat wervende kracht meer van uit; stokoud waren ze al, nog voor hun jeugd gepasseerd was. Je weet al op voorhand wat je gaat lezen, nog voor ze één woord aan het papier hebben toevertrouwd; je hoort hun bewindsserviele woorden al resoneren in de mondholte, nog voor ze werden uitgesproken. Voorspelbare poco-zotternij die allochtonen per direct en zonder wonderen heilig verklaart en de eigen stam verdoemt ter helle, of toch minstens in het voorgeborchte ervan; zedemeesterend staan ze luidkeels de maatschappelijke zelfkant te huldigen om hun krankzinnig links wereldbeeld mordicus te bewijzen; moraliserend hijsen ze het belerend vingertje naar de gewone sterveling, als waren alleen zij de bakens van ethisch licht in dit duistere tranendal van de condition humaine.

Maar als het er werkelijk op aankomt, verschuilen ze zich, wegens gebrek aan eigen inzicht, snel en even comfortabel als achterbaks achter de in der haast opgetrokken schuttingen van hun eigenhandig op de troon geplaatste bende “loogjes.” Waar zitten ze toch, die stielmannen van weleer? Ook zij waren verre van onbesproken, hadden zeker niet steeds gelijk, maar je had er tenminste iets aan! Soms zelfs een hele kluif! Sla nu de krant open en je wordt overvallen door een beklemmend gevoel van buitensporige bekrompenheid. Burgerlijkheid, waartegen ze zo graag zeggen te ageren, werd voor de moderne journalist een tweede natuur. Hun afbraakproza geraken ze niet eens nog aan de straatstenen gesleten. Het enige criterium dat nog stand houdt, is dat van de natrapperij tegen de eigen tradities. De door het gild gelauwerde anarchie heeft haar eigen kinderen opgevreten: geen journalist die nog een spikkel geloofwaardigheid vaporiseert. Wist U dat je nu zelfs voor “journalist” kunt studeren? Alumni zijn vandaag wellicht perfect op de hoogte van de theoretische bestanddelen van een artikel, maar kunnen er niks zinnigs meer in kwijt. Was het niet Lodewijk van Deyssel die, tegen een windbuil die beweerde zeven talen te spreken, zei: “Maar heeft U er ook iets in te zeggen?” Hij had het evengoed aan een journalist kunnen vragen.

Grosso modo bestaat zo’n poco-gazet van tegenwoordig uit drie soorten artikels. ALLEREERST zijn er de “omgekeerde wereld-verhalen” van regressief links (term van Maajid Nawaz, ex-islamist die de fluwelen handjes onder de rauwe krent van elke losgeslagen minderheid verguist). Kent U de “Page Tree girl” uit de rioolpers nog? Wel, die werd vervangen door het zielig “R-vrouwtje” (ook in wat de kwaliteitspers heet). De halfnaakte “femme fatale” week uit van pagina drie naar de sport waar hete voetbalvrouwen dagelijks meer punten scoren met hun blote kont of duizelingwekkende decolleté dan hun blitse mannen met de voeten. Op pagina 3 focust men nu op de zó naar aandacht snakkende moslima die merkwaardig genoeg beweert te weinig aandacht te krijgen. Even “fatale” als de “femme” van toen, maar nu voor de rede! Want zo’n R-wijf ziet overal racisme om zich heen. De soepjurk zelf treft uiteraard nooit schuld. “Het zijn de “witten mannen”, meneer!” Dat menig R-vrouwtje van diezelfde witte mannen hier alle kansen krijgt waarvan ze in haar geliefd thuisland niet eens zou durven te dromen, mag dan weer niet meer gezegd worden.

Dezelfde “soepjurksoort”, maar nu verkleed in Nathan, soupeert alle subsidies voor onze jeugd op, maar geen belletje dat gaat rinkelen. Waarom achtergestelde kinderen niet beter een stiel aangeleerd zouden krijgen dan met hun gat te leren draaien, vroeg zich nog nooit een journalist af. Als de geldkraan maar overvloedig blijft stromen! En wanneer, wegens oplichting, het politiek circus rond KouweKiwi dan toch eindelijk op gang komt, mag “vliegenlarve” Annouri (Groen) en de aloude CD&V krokodil Nahima “Lingerie” het hoge woord voeren; waarschijnlijk om te laten zien dat ze niet allemaal zó zijn. Kop van jut was Nabilla “Ai D’eruit!” Zonder uitzondering vonden ze probleemloos hun weg naar de politiek of de “Non Profit”, al klinkt dit laatste tegenwoordig echt wel hilarisch! Is dat dan racisme? Zij besturen ons, alsof we er zelf al niets meer mee te maken hebben! Achterstelling? Kom, kom …

In Luik, op Belgische bodem, werd zelfs een Aziatische oorlog uitgevochten met kalashnikovs en al! Is dat racisme? Zo ja, in welke richting dan?

Een ander geliefd “omgekeerde-wereld-verhaal” is de dekolonisatie-onzin van de BLM-adepten? De zwartjes, thuis wellicht gepromoveerd tot medicijnman/-vrouw/-x, kunnen hier de dt-regels maar niet onder de knie krijgen, blijven moeite hebben met de stambomen van onze middeleeuwse monarchieën of wonen toevallig op de Leopold II-laan, en kijk daar: spelling wordt plots elitair, onze geschiedenis moet voetstoots wijken voor onoplosbare stammentwisten uit de brousse en de Leopold II-laan heet voortaan Mobutu Sese Seko-steeg. En de collaborateurs uit eigen huis doen lustig mee in een bij voorbaat mislukte poging om het terrain vague van hun intellectueel onbewoond individualisme te verhullen door het fragiele kaartenhuisje der moraliteit! Kolonisatie onder het mom van dekolonisatie blijft nochtans een vorm van kolonisatie, dat spreekt, alleen is ook hier de richting ervan veranderd. Wat stijgt, moet ooit ook dalen: dat is een natuurwet.

En dan moeten de feministische schepselen van een mindere God nog aan bod komen. Dit slag heeft maar een doel in het gekwelde leven: de “gespleten” samenleving; niet beseffend dat een vrouw maar waarlijk vrouw kan zijn in de nabijheid van een man, zoals een man ook slechts onvervalst man kan zijn in de onmiddellijke entourage van een authentieke vrouw. De Rijselse Pauline Harmange is zo’n specimen. Haar boek “Mannen, ik haat ze” noopt ons terstond tot herziening van het begrip boekverbranding. Ze is heteroseksueel gehuwd, maar niemand mag vragen stellen over haar zonder meer sterk te beklagen echtgenoot, die ons in hoogsteigen persoon dan weer tot een ruimere verklaring van het begrip “sadomasochisme” dwingt. Officieel is ze daarenboven bi en ze vindt dat lieve mannen geen man zijn. Als haar visie aanslaat, haalt de vrouwenpsychiatrie straks dezelfde arbeidszekerheidsgraad als de priesteropleiding.

Voorts, en ten TWEEDE, doen ook de “human interest-verhalen” het prima in de pers! Vanuit de goorste marginaliteit wordt de ganse “bovenbouw” van onze beschaving op de marxistische korrel genomen, steeds met duiding achteraf van de vooral zichzelf fêterende gamma’s. Zo is er het verhaal van Erik, de tattoo-tijger. Met de naam van z’n ex op de bovenarm, nam Erik geen genoegen. De vrolijke borst staat ondertussen vol stripverhalen. Van kop tot teen! Verbaal is Erik niet zo sterk. Wat hij niet uit z’n bek gewrongen krijgt, moet men maar op het vege lijf – of is het een lijf met vegen? – lezen. Lang heeft hij getwijfeld over de ultieme tattoo. Maar zijn besluit is nu genomen! Morgen wordt ook die laatste spat bleek vlees op zijn kont in morsige blauw- of groentinten bijgewerkt. Erik is werkloos en beklaagt zich daarover. Laatst solliciteerde hij nog op de kinderafdeling van een ziekenhuis. “Werk zat!” dacht hij. Niet dus!

Counter-Culture socioloog Nand Naalders spreekt er schande over! Met cijfers toont hij naa(l)dloos aan dat tattoos al decennia gemeengoed zijn geworden. Waarom dan houdt men arme Erik van de arbeid? “Hem treft geen schuld”, betoogt Nand, “het is de burgerlijke maatschappij, meneer!”

Dan is er het verhaal van Kayleigh. Kayleigh is 24 en weegt, droog gewogen, 140 kg. Ze heeft 7 kinderen van evenveel vaders, die allemaal, door een onverwachte speling van het lot, met de noorderzon vertrokken zijn. Nu is ze in verwachting van haar achtste. Van wie, weet ze niet. ’t Moet gebeurd zijn tijdens de buikdansles, denkt ze. Maar nu vindt Kayleigh het welletjes geweest. Nooit nog zal ze apenstoned neuken terwijl ze haar buikvet laat rollen zonder nog te zien of te voelen wie er “daaronder” alweer binnentreedt.

Feministische sociologe Ursula Uterus is furieus: “Onze samenleving is zo vrouwonvriendelijk!” fulmineert ze met het schuim op haar (boven)lippen. “Kayleigh treft helemaal geen schuld. ’t Is de abortusschuwe paus, meneer!”

Tot slot is er Freddy. Freddy verzamelt Cara bierblikjes, maar alleen als hij ze zelf leeg gezopen heeft. De muren, deuren en plafonds van zijn 60 m2 appartementje hangen vol blikjes, en ook de stoelen, tafels en kasten zijn allemaal van blikjes gemaakt. Van ’s morgens tot ’s avonds loopt Freddy straalbezopen rond. Maar dat heeft hij er graag voor over! Zijn verzameling is alles voor hem. Z’n bijzit is er al een poos vandoor. Waarom weet hij niet meer zo helder.

Psycholoog Berend Bockbeer is fier op Freddy. Zijn verzameling heeft hem terug zin in het leven gegeven. Berend stelde een stappenplan op voor Freddy waarin tewerkstelling slechts de therapeutische kers op de taart is. “Spijtig”, meent Berend, “dat onze achterlijk elitaire samenleving zatlapperij nog niet aanvaard heeft als uiting van de vrije wil van de arbeidersklasse.”

Ten DERDE, en tot slot, mogen in de gazetten en boekskes de excentrieke seksstory’s niet ontbreken! Is er al geen pijn mee gemoeid, dan moet het zeker buiten de pot! Zoals bij Evert en Patricia. Seks? Zij vonden er geen kick meer aan! Van hun ooit zo lucullisch seksleven restte nog slechts de saaie routine. Reden waarom de 48-jarige gezinstherapeute Sandra Split hen aanraadde buitenshuis op zoek te gaan. Sandra weet na 4 huwelijken, evenveel vechtscheidingen en 8 pluskinderen zelf perfect wat nodig is om bij elkaar te blijven. Evert en Patricia zijn haar zo dankbaar! Nu huren ze elke maand een escortedame in voor een triootje. Sindsdien hebben ze beiden het seksuele genot teruggevonden, Evert is uitermate opgetogen over de escorte, en ook Patricia had nooit gedacht dat ze dit “in zich” zou hebben. “We kijken er allebei elke maand smachtend naar uit!” glunderen ze tegelijkertijd.

Mila en Tess hebben dan weer een lesbische latrelatie (zonder lat dus). Maar ook zij ondervonden een genotsdipje. Tot Tess voorstelde in het openbaar te vrijen. Sindsdien gutst de wellust er weer met beken vanaf. “Geen alleenstaand geval”, bevestigt Adam Achterkuil (die vroeger Adèle heette), woordvoerd(st)er van de gespecialiseerde LGTBSTUVW+organisatie “Niet Jong, Wel in Openlucht”, die een stem wil geven aan de “publiekneukers”; een nog teveel vergeten groep binnen de “spleetvegers”. Het aantal leden stijgt nochtans elke dag! Op het einde van het interview kan Adam het niet nalaten even mee te geven dat zijn “pot”cast, met erotische geluiden voor tijdens de masturbatie, nog altijd te koop is in de webshop van de vereniging.

De hoofdvogel wordt echter afgeschoten door Gerda Gletsjer. Seks zei haar niks, tot ze de deurklink ontdekte. Sindsdien trapt ze gewillig alle open deuren in, op zoek naar ultieme en intieme wellust. Diana Droogmuis, pas afgestudeerd in de Aberratieve Seksuologie – en dus op de hoogte van de laatste nieuwe trends – doet er niet druiperig over. “Wat telt, is genot!” kreunt ze hitsig. Al zou ze de beginnende klinkneuker toch willen adviseren met een ijzeren deurknop te beginnen: “Het moet wat koud in de kut voelen”, weet Diana.

Omgekeerde wereld-, human interest- en gestoorde seksverhalen, daarmee wil het tegenwoordig journaille, zich verschuilend achter de vermeende deskundigheid van een gederailleerde gamma, ons in slaap wiegen. En eens weggedommeld, slikken we de goorste onzin! Wie overigens meent dat de bèta’s, die nog niet ter sprake kwamen, een haar beter zijn, moeten we onmiddellijk teleurstellen. Klimaatklunzen zijn allang niet meer met het klimaat bezig maar met welke gewoontes en tradities U en ik moeten laten varen om de aardkloot te redden van volkomen natuurlijke temperatuurschommelingen … om van het stelletje verwaande virologen nog maar te zwijgen. Geef ons dan maar, voor wie ‘m nog kent, Chriet Titulaer!

Nee, de gordiaanse knoop van gamma’s en journalisten: het blijft een aanslag op de cholesterol! Straks moeten we nog blij zijn dat het tweede ontbijteitje al een poosje op het bord blijft liggen.

***