Normaal moet een Recht van Antwoord gepubliceerd worden in het medium waarin het artikel staat waarop gereageerd wordt. Dat wil zeggen dat Humo in wezen verplicht is onderstaande Recht van Antwoord af te drukken in Humo omdat Humo 4 kwestieuze artikelen over ‘tScheldt gedrukt heeft. Dat weigert Humo te doen. De strategie daarachter is natuurlijk kinderlijk helder. Door het Recht van Antwoord alleen online te plaatsen doet Humo tijdelijk alsof alles Palestinaproof is. Om dan over een jaar het Recht van Antwoord online te verwijderen. Leer ze ons niet kennen die baasjes achter Humo.
Een eerder Recht van Antwoord weigerde Humo online te plaatsen, omdat daar “geen rechtspraak over is”, aldus de blonde advocate van Humo. Met andere woorden Humo doet gewoon haar zin.
Vandaar dat we het online gepubliceerde Recht van Antwoord van 8 januari 2024 op de Humo pagina’s ook hier publiceren, vooraleer ze het stilletjes van hun website flikkeren.
**
Klik HIER voor de PDF-versie van het artikel in HUMO
**
Hieronder vindt U een online versie van het Recht van Antwoord
Gert Van Mol reageert op aflevering 2 van onze artikelenreeks over ’t Scheldt
Na de publicatie van de tweede aflevering in onze artikelenreeks over ‘tScheldt ontvingen we zopas onderstaand recht van antwoord van Gert Van Mol.
De wet verplicht ons dit stuk te plaatsen, ongeredigeerd en zoals het ons is bezorgd. Vanzelfsprekend betwisten we de inhoud ervan en blijven we overtuigd dat ons stuk helemaal correct is.
MAANDAG 8 JANUARI 2024
Gelieve hierbij mijn Recht van Antwoord te vinden nav Uw artikel in HUMO dd 3 oktober 2023 getiteld: “Achter de schermen van ’t Scheldt (2): met geldzorgen naar de verkiezingen. Een godvader is maar zo sterk als zijn beloften”
Allereerst beste vrienden van Humo, het is ‘tScheldt, en niet ’t Scheldt. U heeft op 4 weken tijd niet minder dan 4 artikels over ‘tScheldt gepubliceerd waarvan het boven geciteerde artikel nummer 2 in de reeks van 4 was. Gedurende een hele maand zijn uw sterjournalisten, Jan Stevens en Jan Antonissen, uw eindredacteur, uw fotoredacteur, uw hoofdredacteur en uw verantwoordelijke uitgever er niet één keer in geslaagd de naam van het satirische blad dat u zo graag wil demoniseren, correct te schrijven. Het zet meteen de toon van de reeks die u uitbracht, en het toont meteen het gebrek aan journalistieke kennis en waarheidsbevinding die Humo deze dagen hanteert.
U schrijft: ‘’t Scheldt is een vehikel voor politieke vendetta en persoonlijke rancune.’
Wat een heerlijke openingszin. Wat een opmerkzaamheid en Winnetouiaanse scherpzinnigheid van uw lettermusketiers Jan Stevens en Jan Antonissen.
Helaas is deze openingszin gestolen. Deze zin verscheen enkele jaren geleden in P-Magazine. Dit nadat ‘tScheldt op satirische wijze een boekje had opengedaan over de man achter P-Magazine, dhr Maurice De Velder. Deze Maurice De Velder werd eerder door De Standaard de ‘Godfather van de Vlaamse media’ genoemd. De Godfather was zo boos op ‘tScheldt en, ja ook op mij, over dat satirische artikeltje dat hij een hele reeks artikels over ‘tScheldt liet verschijnen in P-Magazine. Een reeks eigenlijk te vergelijken met de reeks die in Humo verscheen over ‘tScheldt. Het lijkt wel alsof iedereen die boos is op ‘tScheldt in de pen kruipt en meteen hele reeksen wijdt aan dat vermaledijde ‘tScheldt en haar onwaardige bestaan in het mediatieke tranendal. Wat was de ‘catchphrase’ van P-Magazine? “Het magazine ‘tScheldt is een vehikel voor persoonlijke rancune”.
Waaruit bestaat die rancune? Wel, niets kleinmenselijks is de grote uitgevers van P en Humo vreemd. Maurice De Velder was ooit mijn werkgever. En ik had het aangedurfd naar de rechtbank te gaan omdat de lonen niet betaald werden. Een ‘Godfather’ vergeet zoiets niet. Vandaar dat vele jaren later toen ik in aanraking kwam met ‘tScheldt er plots een reeks artikelen in P-Magazine over ‘tScheldt verscheen die moesten aantonen dat ‘tScheldt het meest onnuttige blad ter wereld was, een “vehikel voor politieke vendetta”, en dat de vermoedelijke eigenaar van ‘tScheldt, ik dus, ‘tScheldt zou gekocht hebben om wraak te nemen op iedereen die niet slaafs in de pas van mijn levenslooplijn had gelopen.
Vermits je met de vijanden van ‘tScheldt het Sint-Pietersplein in Rome kan laten plaveien, leeft het ‘vendetta’-riedeltje een eigen leven en wordt het door de vijanden van ‘tScheldt te pas en te onpas gebruikt in publicaties van kwestieus allooi zoals het artikel in Humo, dd 3 oktober 2023.
Een mens met Gezond Verstand die ‘tScheldt leest weet dat er sinds 2018, het jaar van de overname door het nieuwe team na het overlijden van oprichter Bert Murrath, meer dan 1000 individuen door de satirische mangel zijn gehaald. Het is werkelijk te veel eer om ervan uit te gaan dat ik, persoonlijk, al deze 1000 mensen zou gekend hebben en op al deze fijne lieden ‘wraak’ zou willen nemen via ‘tScheldt.
Dat er hier en daar in ‘tScheldt een duister figuur wordt gefileerd waar ik eerder mee in het leven over dezelfde straat zou gelopen hebben, zal allicht wel eens gebeurd zijn. Ik denk dan spontaan aan bijvoorbeeld Jan Stevens, niet toevallig ‘journalist’ van Humo en Knack. Maar daarover later meer.
Het werk van 30 vrijwillig medewerkende schrijvers en cartoonisten van ‘tScheldt verengen tot een wraakproject van Gert Van Mol is werkelijk, journalistiek gezien, de waarheid geweld aan doen.
Het artikel in Humo waarover het hier gaat, werd geschreven door ‘journalisten’ Jan Stevens en Jan Antonissen. Het artikel blinkt uit in haat en nijdigheid. Beide ‘journalisten’ van DPG-Media hanteren scherp geslepen messen en braken woorden als molotovcocktails uit om aan te tonen wat voor een ‘slecht’ mens ik ben, hoezeer ik de mensheid schaad door mijn loutere aanwezigheid, welk een miskleun en mislukkeling, en vooral wat een extreemrechtseling ik ben. Voor de lezers van het fijne blad Humo, ik heb deze twee ‘journalisten’ nog nooit ontmoet. Ze hebben mij nog nooit geïnterviewd. Ze hebben me ooit gebeld met enkele smoesvragen als doekje voor het journalistieke bloeden dat ‘wederwoord’ heet, maar nooit kan een inderhaast opgenomen telefoon de nodige materie opleveren om er 4 ellenlange artikels voor Humo uit te halen.
Wat beide Jannen NIET in hun excellente artikel dd 3 oktober 2023 openbaren is de heuristiek van hun haat jegens ‘tScheldt en mezelf.
Ziet U, beide Jannen figureerden reeds in ‘tScheldt.
Jan Stevens bijvoorbeeld was als Knack ‘journalist’ zo obsessioneel bezig met het trachten te beschadigen van ‘tScheldt dat de redactie van ‘tScheldt besloot om hem een poets te bakken. Er werd in het oor van Jan Stevens ingefluisterd dat ‘tScheldt gefinancierd werd door Opus Dei vanuit het Vaticaan. Zonder enig onderzoek, zonder enige controle publiceerde Jan Stevens binnen de 48 uren een drie pagina tellend artikel in Knack dat stelde dat ‘tScheldt gefinancierd werd door… Opus Dei. Voorwaar een staaltje van extreme onderzoeksversmossing.
Uiteraard verscheen in ‘tScheldt een sappig artikel over hoe Jan Stevens in het ootje was genomen en dat zijn werk als ‘journalist’ toch wel zeer discutabel was. Moest dit gebeurd zijn in het journalistieke Amerika, Jan Stevens zou nooit nog voor een blad mogen schrijven. Helaas bevinden we ons in het journalistieke Vlaanderen. Volgend op de grap van ‘tScheldt werd Jan Stevens zo boos dat hij honderden tweets aan ‘tScheldt wijdde waarbij hij de ene na de andere beschuldiging uitte.
Jan Antonissen tenslotte werd betrapt op een veelheid van leugens in Humo. Slachtoffers van de ‘journalistiek’ van Jan Antonissen brachten ‘tScheldt op de hoogte van de manier waarop hij het ene individu met leugens tegen het andere individu uitspeelt. Op die manier zet Jan Antonissen mensen op het verkeerde been en creëert hij een vorm van activistische onzinjournalistiek. Over zijn manier van werken zijn recentelijk heel wat klachten komen bovendrijven. Het is daarom dat Jan Antonissen niet langer alleen interviews van mensen mag afnemen wordt er gefluisterd.
Dit alles gaf Jan Antonissen bij ‘tScheldt de bijnaam de ‘Marc Dutroux van de journalistiek’, in de zin dat Jan Antonissen sneller liegt dan dat Dutroux kinderen in kelders stak. Niet meteen verfijnd, maar dat zijn de veelvuldige drollenfoto’s van ‘tScheldt in Humo ook niet. Vast staat dat sinds Jan Antonissen van zijn journalistieke sokkel viel alle middelen goed zijn om te trachten ‘tScheldt te ridiculiseren. Wie schreef ook alweer over ‘vendetta’? ‘Persoonlijke rancune’ lijkt in deze dus eerder op projectie van beide schrijvelaars.
U schrijft: ‘Een halfjaar na de herlancering loopt het fout als de vete met Maurice De Velder een onbedoeld slachtoffer maakt: Vlaams Parlementsvoorzitter Kris Van Dijck (N-VA) moet na een seksschandaal ontslag nemen op de Vlaamse feestdag.’
Deze stelling is zo van de pot gerukt dat er een Oscar voor Debiliteit moet worden voor uitgevonden én uitgereikt. Er is geen enkele link tussen mezelf, ‘tScheldt en Kris Van Dijck. Ik heb Kris Van Dijck nooit in mijn leven ontmoet. Heb er nooit mee gecommuniceerd. ‘tScheldt heeft niets met het ontslag van Kris Van Dijck te maken gehad. Voorzover ik weet was het ontslag te wijten aan een artikel over Kris Van Dijck in P-Magazine.
Ik begrijp dat de wereld in al zijn complexiteit soms moeilijk te vatten is voor ‘journalisten’ van Humo, maar hier wordt de waarheid geen geweld aangedaan, hier wordt de waarheid doelbewust verkracht om ‘tScheldt op kinderlijke wijze te linken aan een politiek verhaal waar ‘tScheldt totaal niet in betrokken was.
U schrijft: ‘”Erik, dank voor schitterende lunch en vooral dank voor de kaviaar,’ tikt Van Mol achteraf.’
Als ik het goed heb is dat een privé-Whatsapp die ik op 12 september 2019 stuurde naar Erik Van der Paal. Humo publiceert deze Whatsapp in zijn geheel tussen enkelvoudige aanhalingstekens. Humo heeft nooit toestemming gehad deze Whatsapp te publiceren, noch door verzender, noch door ontvanger.
Deze Whatsapp staat uitgeschreven, exact zoals Humo hem publiceerde, in het huiszoekingsdossier dat onderzoeksrechter Theo Byl liet maken na een huiszoeking bij mij thuis door gewapende agenten op 22 april 2021. Deze agenten waren op zoek naar de auteur van een artikel over Open Vld politica Zelfa Madhloum dat verscheen in ‘tScheldt en de cartoonist die een foto van haar bewerkte bij dat artikel. De overheid dacht in al haar wijsheid dat ze de naam van de auteur en de cartoonist bij mij thuis zou vinden. Normaal wordt daarvoor een wijkagent ingeschakeld die beleefd vraagt of er enkele vragen kunnen beantwoord worden tijdens een verhoor in een kantoor van de lokale politie.
Wanneer echter de naam ‘tScheldt valt stijgt de adrenaline, vergroten de pupillen, gaan de nekharen overeind staan en worden maatregelen genomen die de normaliteit ver overstijgen. Zoals huiszoekingen. Of zoals 4 artikels in Humo.
Het is bijzonder dat Humo uit dit strafdossier zomaar privé-berichten put én publiceert, zoals de hierboven geciteerde Whatsapp. De huiszoeking bij mij thuis heeft nog niet geleid tot een veroordeling, noch tot een verschijning in de rechtbank. Door letterlijk uit het strafdossier te citeren ondergraaft Humo mijn kansen op verdediging.
Door letterlijk mijn privé-Whatsapp bericht te publiceren, met naam en toenaam van verzender en ontvanger, schendt Humo mijn privacy, mijn briefgeheim, mijn bronnengeheim, mijn GDPR-bescherming en zelfs mijn auteursrechten.
U schrijft: ‘De rekrutering van journalisten is volop aan de gang. Ze kiezen een pseudoniem en krijgen de garantie van volstrekte anonimiteit, zodat ze de teugels ongeremd kunnen vieren.’
‘tScheldt bestaat 27 jaar. ‘tScheldt doet aan satire. Satire is een vorm van literatuur. Auteurs van ‘tScheldt schrijven al 27 jaar onder pseudoniem. Dat is niet zoals de ‘journalisten van Humo’ schrijven: om de ‘teugels ongeremd te kunnen vieren’.
Dat is om vervolging te vermijden. Het beste bewijs dat ‘tScheldt gerechtvaardigd met pseudoniemen werkt zijn de tientallen rechtszaken van politici tegen ‘tScheldt het afgelopen jaar. Het artikel over het geknoei van politica Zelfa Madhloum in ‘tScheldt dat aanleiding gaf tot de huiszoekingen werd geschreven door een auteur met een hoge functie in de maatschappij. Godzijdank schrijft deze auteur al jaren onder pseudoniem. Anders was hij zijn baan misschien kwijt geraakt. ‘tScheldt heeft een verantwoordelijke uitgever die aanspreekbaar en verantwoordelijk is voor al wat auteurs schrijven. In tegenstelling tot het regimepersverhaal dat ‘tScheldt niet vindbaar en niet traceerbaar is, staat er al jaren een naam van een verantwoordelijke uitgever in ‘tScheldt alsook een fysiek adres alsook een emailadres.
Pseudoniemen zijn overigens beschermd. Het is niet aan Humo deze pseudoniemen te onthullen en mensen in gevaar te brengen.
Omdat Humo beschikt over het huiszoekingsdossier van Gert Van Mol met privé-communicatie tussen 2018 en 2021 (het jaar van de huiszoeking) kon Humo enkele pseudoniemen onthullen. Aangezien Humo geen eigen onderzoek voerde maar gewoon het schrijfwerk van hoofdinspecteur Borra Thys van de recherche te Bornem kopieerde, is dat wat Humo doet geen journalistiek, maar een vorm van politiewerk waarbij de geheimhouding van het onderzoek omzeild wordt door een gevaarlijk samenspel tussen justitie en DPG-Media.
U schrijft: ‘Redactiecoördinator Rudi Franssens, ex-journalist, is een actief lid van Vlaams Belang Antwerpen.’
Rudi Franssens is helemaal geen actief lid van Vlaams Belang Antwerpen. Het ‘Vlaams Belang’ is voor Jan Stevens en Jan Antonissen als een nooit gevonden Incaschat waar door ze totaal gebiologeerd zijn. Het Vlaams Belang is als een drug waar ze niet genoeg van kunnen krijgen. Alles staat in het teken van het pijnigen van deze politieke partij. In het huiszoekingsdossier zitten honderden sms’en en Whatsappen tussen medewerkers van ‘tScheldt en alle politieke partijen. Humo publiceerde alleen die sms’en die betrekking hadden op het Vlaams Belang om een zogenaamde band aan te tonen tussen Vlaams Belang en ‘tScheldt. Wat is de waarheid?
De waarheid is:
Er is geen enkele band tussen Vlaams Belang en ‘tScheldt.
Er is geen enkele sturing vanuit het Vlaams Belang naar ‘tScheldt.
Er is geen enkele link tussen Vlaams Belang en Gert Van Mol.
Er is geen enkele link tussen Gert Van Mol en de Vlaamse Beweging.
Gert Van Mol heeft nooit voor Vlaams Belang gewerkt.
Vlaams Belang heeft nog nooit contact opgenomen met Gert Van Mol.
Vlaams Belang heeft nog nooit contact opgenomen met ‘tScheldt.
Het artikel dd 3 oktober 2023 in Humo wil eenvoudigweg het publiek een andere versie van de werkelijkheid opdringen.
U schrijft: ‘Franssens: ‘Gert, Franks pseudoniem is Hilarius van Poitiers.’’
Het onthullen van pseudoniemen van auteurs is een schending van alle journalistieke beginselen en brengt individuen in gevaar. Het feit dat Humo zich hieraan bezondigt wil zeggen dat Humo niet aan journalistiek doet maar andere objectieven heeft met deze artikelenreeks over ‘tScheldt.
U schrijft: ‘Op 23 oktober appt Van Mol: ‘Ken je een zekere Ronald Naegels? Deed mee in Kapellen aan verkiezingen voor de N-VA, maar was speurder bij de gerechtelijke politie in moordzaken. Geeft nu wel les (in cyberpreventie, red.) en wil meeschrijven en onderzoeksjournalistiek doen.’’
Graag een bewijs dat ik ooit deze Whatsapp verstuurde. Of beter nog, graag een foto van deze zogenaamde Whatsapp? Iets in mij zegt dat u nooit een foto of screenshot van deze Whatsapp zal kunnen laten zien. Want het lijkt erop dat deze Whatsapp uitgevonden werd door Jan Stevens en Jan Antonissen. Uiteraard zal Humo in haar antwoord op deze brief schrijven dat ze ‘beschikt over de Whatsapp’. Goed, publiceer hem dan.
U schrijft: ‘Als bediende bij Groep G, het bedrijf van Gert Van Mol, lobbyt Van Akeleyen voor zakenlui met het oog op Russische deals.’
Dit is een wel heel bijzondere zin. Vincent Van Akeleyen is een HUMO-medewerker. Mag ik uit wat Humo schrijft verstaan dat Humo zich bezig houdt met Russische deals?
U schrijft: ‘Van Mol werkt aan een groot stuk over De Velder voor de herlancering van de website op 24 december. Maar hij moet zijn woorden wikken. Wat mag hij schrijven over Land Invest, het voormalige bedrijf van Van der Paal dat de Renault-site heeft overgekocht van het bedrijf van De Velder?’
Bijzonder alweer. U kruipt in mijn hoofd en durft te schrijven wat ik denk. Ik heb ooit een dading afgesloten met het bedrijf Land Invest waardoor beide partijen niets naar derden toe zouden openbaren. Door het sluiten van deze dading heb ik ‘nooit mijn woorden moeten wikken’ want alles was tussen partijen helder, duidelijk en klaar.
Met andere woorden, Humo vindt hier niet bestaande gedachten uit en plaatst ze in mijn hoofd. Het is een schoolvoorbeeld van journalistieke nonsens.
U schrijft: ‘De ‘grootste erotische website’ waarnaar Faustus verwijst, is Godelina.be van Gert Van Mol zelf.’
Niet alleen de woorden ‘Vlaams Belang’ doet ‘journalisten’ van Humo hun verstand verliezen. Ook porno doet dat. Het spreekt blijkbaar tot de verbeelding dat ik ooit een naam uitvond en wist te verkopen aan een grote speler in de erotische industrie. De grote baas van DPG-Media weet dat. Het was blijkbaar te moeilijk voor Jan Stevens en Jan Antonissen even intern bij DPG-Media na te gaan hoe de vork in de steel zat. De top van DPG-Media weet zelfs exact het bedrag dat ik betaald kreeg voor deze naam. Maar nee, in plaats van onderzoek te doen naar de waarheid, publiceerden beide Jannen iets waar ze mee dachten te kunnen scoren. Er is slechts één verliezer als Jan Stevens en Jan Antonissen willen scoren: de waarheid.
Besluit. Humo publiceert privé-sms’en en Whatsappen tussen mij en verschillende mensen in haar artikel van 3 oktober 2023. Er is maar 1 plek waar die berichten verzameld staan, namelijk in een huiszoekingsdossier dat door de overheid werd opgemaakt na 3 huiszoekingen waarvan 1 bij mij thuis. Alleen gewapende agenten waren in staat mijn data te verzamelen en mijn gsm en laptop uit te lezen. Niet Humo.
Het feit dat Humo mijn privé-communicatie publiceert is een schending van mijn privacy, briefgeheim, bronnengeheim, GDPR-bescherming en auteursrecht.
Het doel van de publicatie van mijn privé-berichten is blijkbaar om mij te linken aan extreemrechts en het Vlaams Belang. Want dat tast blijkbaar iemands karakter en verstandelijke vermogens aan. Terwijl iedereen die mij kent weet dat ik een voorstander ben van de christendemocratie. Terwijl iedereen die mij kent weet dat ik zelfs voor de cd&v gewerkt heb. Humo gebruikt voor deze karaktermoord een perfide techniek. Humo selecteerde uit 1000-en privé-berichten alleen maar berichten die verband houden met Vlaams Belang. Andere berichten werden niet geselecteerd. Dit om een gekleurd beeld te publiceren dat niets met de werkelijkheid te maken heeft.
Het artikel in Humo dd 3 oktober 2023 bewijst dat er iets ernstig fout zit in onze democratie. Het kan niet mogen dat gewapende agenten huizen binnendringen en het gevondene via via aan Humo, een concurrent notabene van ‘tScheldt, bezorgen ter publicatie. Alle paswoorden van mijn bedrijven liggen bij Humo. Conversaties tussen mij en mijn kinderen liggen bij Humo. Whatsapp-conversaties van 2018 tot 2021 tussen mij en mijn vrouw liggen bij Humo. Copies van al mijn persoonlijke notaboekjes liggen bij Humo. Interne communicatie tussen werkgever en tal van werknemers ligt bij Humo.
Dit is geen journalistiek. Dit is een terugkeer naar de politiestaat waarbij gewapende agenten ingezet worden om kritische stemmen in samenwerking met de door haar gesubsidieerde pers te ridiculiseren en monddood te maken.
Er is een woord voor het soort landen waar deze praktijken plaatsvinden.
Gert Van Mol
**
HUMO doet het met miljoenen euro subsidies.
‘tScheldt doet het alleen met abonnementjes en steun van lezers
**
STEUN de SATIRISCHE ONDERZOEKSJOURNALISTIEK van ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
