Dr. Michael Burry. De naam zal bij niet veel lezers van ‘tScheldt een belletje doen rinkelen. Toch is dit een bijzonder fascinerend man, en niet onbelangrijk, iemand met een interessante visie op investeringen. Geboren in 1971, studeerde geneeskunde, en werkte als neuroloog tot 2000. Reeds tijdens zijn werk als neuroloog begon hij een bijzonder populaire blog in 1996 waar hij zijn trades deelde die gebaseerd waren op value-based investing. Ook de fundamenten van de strategie van onder anderen Benjamin Graham en Warren Buffet. Value investing kan best kort omschreven worden als het kopen van aandelen die ondergewaardeerd lijken aan de onderliggende waarde van het bedrijf. Iets waar je uren en uren analyse voor moet verrichten, iets waarvoor Dr Michael Burry in de wieg leek gelegd, gezien zijn Asperger-aandoening die hem deed focussen op elk detail.
Dr Michael Burry was een van de hoofdpersonages in het boek “The Big Short” van Michael Lewis, meesterlijk neergezet door Christian Bale in de gelijknamige film over de huizencrisis in de Verenigde Staten. Dr Michael Burry had zich reeds in 2003 gericht op de hypotheekmarkt in de VS, en met name op de dubieuze standaard van leningen die gegeven werden. De kwaliteit van hypotheken daalde zienderogen, en Dr Michael Burry had dat door omdat hij de prospectussen doornam van de MBS-producten die verkocht werden door de banken. Een MBS of Mortgage Backed Security is een verzameling van duizenden hypotheken die gebundeld worden, en op die manier verkocht worden aan investeerders. Het is een manier om geld te halen uit hypotheken die gegeven worden door banken. Bovendien transfereert het risico van niet-betaling van de bank die de lening geeft, naar de kopers van een MBS, want die ontvangen nu de hypotheekaflossingen van al die duizenden mensen. Dit gegeven zou uiteindelijk aan de basis liggen van de crisis van 2008. Banken konden niet snel genoeg leningen geven aan mensen die dat eigenlijk niet konden terugbetalen, want een lening gegeven op vrijdag, was tegen de maandag erna al verkocht aan banken die deze dan verpakten in een MBS. De winst voor de banken? De kosten gelinkt aan de hypotheken. Wat deed Dr Michael Burry? Eke lijn van een MBS analyseren, en tot de constatering komen dat er veel rommelhypotheken, of ‘subprime‘-hypotheken, tussen zaten die gedoemd waren om te falen.
In 2005 stapte Burry naar een aantal investeringsbanken op Wall Street, met de vraag om voor hem CDS’en te maken, Credit Default Swaps (CDS). Dat is een verzekeringscontract waarbij de banken aan Burry een som geld zouden uitbetalen als de door hem geselecteerde MBS-investeringen zouden bankroet gaan. In ruil betaalde Burry elk jaar een verzekeringspremie aan de banken. Op die manier kon hij de huizenmarkt in de VS shorten. Een short is een belegging waar je investeert in producten in de hoop dat die dalen in waarde. Een CDS is in se geen onlogisch product. Een bank heeft een grote lening waarvoor ze zich willen indekken indien die niet terugbetaald wordt. Dus gaan ze een contract aan met iemand die dat risico overneemt in ruil voor een premie.
Op Wall Street gingen ze nog een paar stapjes verder. De investeringsbanken kochten de MBS’en van de banken, en bundelden die dan verder in CDO’s. Een CDO is een Collateralized Debt Obligation, een hoop leningen die bij elkaar gepakt worden in tranches: senior tranche (rating AAA), mezzanine tranche (middelmatig risico) en equity tranche (de grootste rommel). Let op de benaming, een argeloze belegger zou nooit denken dat een equity tranche rommel is. Het rendement stijgt met elk trapje lager op de rating, dus veel beleggers kochten deze graag omdat de interesten zo laag waren. De ratingbureaus, zoals Moody’s en S&P, hebben hier een grote rol gespeeld, want zij gaven een hoge rating aan producten die in veel gevallen enkel rommel bevatten. Die invloed was bijzonder groot, want die producten werden massaal gekocht door pensioenfondsen, verzekeraars en buitenlandse banken omwille van de “veilige” rating. Er is in de film The Big Short een hallucinante scène waar een schimmige dame van een ratingbureau uitlegt dat ze wel verplicht waren om een hoge rating te geven op vraag van de banken, omdat de banken anders naar de concurrenten zouden gaan.
Dat was nog niet genoeg voor Wall Street. Er was zoveel vraag naar die producten dat er niet genoeg hypotheken meer waren om te bundelen. Geen probleem, eureka, hier was de synthetische CDO. Een synthetische CDO is een puur afgeleid product, een derivaat, dat niet gebaseerd is op een echt product (een hypotheeklening), maar enkel gebaseerd op verzekeringen tegen wanbetalingen, zoals de CDS. Het is een totale gok op een kredietrisico. Een bank, zoals bijvoorbeeld Goldman Sachs, zal een investeringsvehikel aanmaken die tranches verkoopt aan investeerders, net zoals bij een gewone CDO. De echte hypotheken zijn er niet, maar ze bundelen de CDS’en van leningen. De ratingbureaus? Zelfde verhaal als bij een gewone CDO. Dit gedrag is ethisch bijzonder kwalijk. Het verhaal van Abacus-2007-AC1, uitgebracht door Goldman Sachs in 2007 is hallucinant. Deze synthetische CDO werd gemaakt op vraag van John Paulson, die de slechtst mogelijke hypotheken selecteerde, die dan door Goldman Sachs gebundeld werden, en aan investeerders verkocht werden als een veilige belegging. John Paulson kon deze synthetische CDO dan shorten. Voor deze deal betaalde Goldman Sachs een boete van $550 miljoen aan de SEC.
Synthetische CDO’s waren pure gokken. Je kan het vergelijken met een simpel voorbeeld. Elke Vlaming heeft een brandverzekering voor zijn huis. Stel nu even dat je in een straat woont met 100 huizen, en dat er 70 mensen in die straat allemaal een brandverzekering hebben op jouw huis. Klinkt krankzinnig, wel dat was in heel simpele termen een synthetische CDO. Vermenigvuldig dat met duizenden, en je hebt een kaartenhuis dat op instorten staat bij de minste problemen. Dat is wat er dan ook gebeurd is in 2008, met het omvallen van Bear Stearns, Lehman Brothers, en de gigantische bail-outs van de Amerikaanse overheid, van onder andere AIG, die jarenlang die CDS contracten verkocht heeft, en geen cash genoeg had om die uit te betalen aan Goldman Sachs en de andere grootbanken. Enkele mensen hadden het door en hebben een fortuin verdiend. Dr Michael Burry verdiende persoonlijk een goede $100 miljoen ($700 miljoen voor zijn investeerders). John Paulson verdiende $4 miljard, en $20 miljard voor zijn investeerders. De gewone man? Die zag zijn vermogen dalen omdat onder andere de pensioenfondsen biljoenen verloren.
Waarom nu dit verhaal rond Dr Michael Burry? De man heeft recent een gigantische short positie in 2 key spelers in de AI-markt genomen. Momenteel is dat de nieuwe hype, er worden honderden miljarden $ geïnvesteerd in de AI-wereld. Volgens schattingen van investeringsbanken zijn de komende jaren $3.000 tot $4.000 miljard nodig. Zijn hedgefonds, Scion Asset Management, heeft nu een short positie van ongeveer 80% van de portefeuille, voor een totaal van ongeveer $1 miljard in 2 bedrijven: Nvidia en Palantir, allebei belangrijke spelers in de AI-markt.. Hij gebruikt hiervoor putopties, die het recht geven om een aandeel aan een vaste prijs te verkopen. Hiervoor moet hij niet de onderliggende aandelen lenen, zoals in een typische short. Stel dat een aandeel $100 waard is, maar je verwacht een daling. Dan kan je voor een kleine premie een put optie kopen, die je het recht geeft om dat aandeel te verkopen aan $100, ongeacht de prijs. Gezien zijn geschiedenis van het voorspellen van een bubbel, geeft dit aan dat er toch wel grote twijfels zijn rond de AI-markt. In een rechtbank zouden we hier dan overgaan naar bewijsstuk nummer 2. OpenAI, een van de grootste spelers in de AI-wereld, heeft nu aan de Amerikaanse overheid gevraagd om garant te staan voor kredieten. Met andere woorden, ze willen veel meer geld gaan lenen, zo goedkoop mogelijk. Gaat het mis, spijtig voor de Amerikaanse belastingbetaler, want als de overheid akkoord gaat, kunnen zij de schulden terugbetalen, en niet OpenAI.
Als het over bubbels gaat, dan is de geschiedenis gedoemd om ze te herhalen. Van de tulpen in de 17e eeuw, tot de .com boom en bust van 2000, met daartussen nog talloze voorbeelden van hebberige beleggers die alle realiteitszin verliezen, en toch maar blijven kopen. Waar eindigt dit? De glazen bol van Agent Sloan gaat hier niet helpen, maar hij is toch maar eerder geneigd om iemand als Dr Michael Burry serieus te nemen.
