Gisteren stond er op de website van HLN te lezen dat arbeidseconoom Stijn Baert ervoor pleit om werkloosheidsuitkeringen sneller te doen verminderen. Dit in een poging om werkzoekenden sneller aan het werk te krijgen, zou je denken.

Het gaat hen echter helemaal niet om het vinden van een duurzame job of over het welzijn van werknemers. Geld, daar is al waar het om draait, anders zou de overheid niet zo de focus leggen op het verlagen van de uitkering, dan wel op het vinden van gepast werk. Ze spreken namelijk niet eens over een andere optie zoals het inkorten van de werkloosheidsperiode, door de werkzoekende beter te helpen.

Hoe zou het systeem zelfs werkzoekenden helpen aan een job? De werkzoekende staat er helemaal alleen voor. De VDAB heeft een barslechte audit gehad. Heb je er ook ooit al iemand zien buitenwandelen met een arbeidscontract? Al wat zij daar doen is mensen bang maken, hun tijd verspillen met eindeloze afspraken en zinloze workshops. Mentale problemen worden uitbesteed aan amateuristische partners en serieuze ondernemingen zoals stages worden uitbesteed aan gesubsidieerde vzw’s. De VDAB zelf doet exact niets.

De VDAB zou niet eens kunnen opboksen tegen de chaos op de arbeidsmarkt die de overheid zelf gecreëerd heeft. De socialisten onder Di Rupo schaften destijds de proefperiode af, waardoor de werkgevers venijnig reageerden met weekcontracten, nuluurcontracten en tijdelijk contracten, alles om de werknemer maar zo gemakkelijk mogelijk te kunnen laten gaan, zonder opzeggingstermijn of opzeggingsvergoeding. Op elk tijdelijk contract staat tegenwoordig ‘wegens vermeerdering van werk’. Dit klopt in de praktijk vaak niet. Deze types contracten worden constant gebruikt nu en aan elkaar geregen. Zo vermijden ze dat ze je moeten aanwerven na zes maanden tijdelijk arbeid, wat een wettelijke plicht is, maar makkelijk kan omzeild worden met weekcontracten. Stop gewoon met het geven van een contract na de voorlaatste week van de zesde maand en de werkgever is je niets verschuldigd.

Zo werkt de realiteit, maar dat weten de “experten” niet. Geen enkele professor of politicus heeft ooit zelf al te maken gehad met werkloosheid, lijkt wel. Zij zijn bovendien zelf de meest overbetaalde, nutteloze, hautaine luieriken die je maar kan bedenken. Vanuit hun ivoren toren zetten ze de gewone werkende mens op tegen de werkzoekende. Schaamteloos! Zij zijn de laatsten die hierover uitspraak zouden mogen doen.

Wie is Stijn Baert eigenlijk en waarom denkt hij zomaar de mensen hun levens te mogen ruïneren via de media? We weten hoe dat gaat met “experten” bij HLN. Dan krijg je “voedingsexperten” zoals Sanne Mouha, die wraps en chocolademelk promoot als gezond, of belegginsexpert Paul D’Hoore, die lacht met beleggen in goud en het nadien toch promoot! Of de immer vrolijke (ahem) Michel Maus die mensen waarschuwt met verjaardagsgeschenken want… de fiscus kijkt mee. Het is onbegrijpelijk dat deze zogezegd hoogopgeleide mensen de spreekpop van een rioolgazet als HLN willen zijn. Samen zorgen ze mee voor de ondergang van dit land. Intussen zal Stijn Baert nog wel een wekelijkse foto van zijn steaks posten op Instagram, dat boert goed, zo zeggen dat andere mensen de dieperik in gestort moeten worden! Hij mag misschien wel eens een salade overwegen.

Wat de uitkering betreft, die komt niet meer op dat hoogste niveau totdat je weer twee jaar aan een stuk hebt gewerkt. Tot dan blijft je uitkering, ook na een tewerkstelling, op het laagste niveau, van soms maar een paar honderden euro’s. Wie niet genoeg werkloosheidsuitkering ontvangt en niet aan een job geraakt, wat denk je dat die vervolgens doen? Ofwel gaan ze op OCMW-steun staan, leefloon dus, dat veel meer bedraagt en een veel beter vangnet is, dat moeilijk af te nemen valt. Anderen gaan in het zwart bijklussen uit noodzaak. Nog anderen geven op en gaan leven van hun partner of ouders. Anderen gaan op ziekte staan. In mijn ervaring heeft de VDAB zelfs al voorgesteld om op ziekte te gaan staan zodat ze “mij gerust kunnen laten”. Ik wou nochtans graag werken. De VDAB doet gewoon liefst zelf zo weinig mogelijk. Soms vraag ik me zelfs af of ze zelf wel genoeg te doen hebben. Ze krijgen van de Vlaamse Overheid jaarlijks 1,1 miljard euro… dat is € 5.000 per Vlaamse werkzoekende. Bizar!

Als je dan solliciteert, krijg je in 70% van de gevallen geen antwoord. Mag je op sollicitatie, krijg je discriminerende vragen zoals “ben je zwanger”, “ben je getrouwd”, “wil je kinderen”, en halen ze de rode pen zelfs boven om je cv te “corrigeren”. Het enige wat werkgevers nog lijkt te interesseren is je data die ze kunnen vergaren, hoeveel je kwijlt op hun “doelen en waarden” en wat je loonverwachtingen zijn zodat ze de goedkoopste (en doorgaans slechtste) kandidaat kunnen aanwerven. Ze nemen liever een goedkope kandidaat aan om die nadien weer te ontslaan dan om iemand met talent een echte kans te geven. Hoeveel mensen worden er ook niet gepest op het werk, hoeveel toxische jobs zijn er wel niet tegenwoordig? Het aantal depressies en burnouts in Vlaanderen is niet meer te overzien.

Wat heeft de overheid intussen gedaan om meer jobs te voorzien? Niets, integendeel. Er verdwijnen altijd maar meer jobs. Ze importeren massaal anderstalige, niet-geschoolden van over de hele wereld, die niet kunnen of willen werken, en die al helemaal niet de vergrijzing gaan oplossen. De echte arbeidsmigranten zorgen dan weer voor de normalisering van lage lonen en precaire arbeid. Een groot deel van de vacatures is ook voor tijdelijke jobs, en die zijn vaak gereserveerd voor flexi-jobbers en studenten. Die eersten hebben al minstens 4/5de werk en studenten studeren in de eerste plaats, voor hen is werken een bijverdienste. Bovendien werden dit jaar alleen al 7300 jobs bedreigd door collectieve ontslagen. Volgens HR Magazine werd vorig jaar 1 op 20 werknemers ontslagen. Dit bovenop de vrijwillige ontslagen, opzeggen en einde arbeidscontracten.

Figuren als Charles Michel stonden jaren geleden nog te kwijlen over de komst van ‘Alibaba’, alsof we nog meer prijsconcurrentie nodig hadden. Vervolgens wijzen ze met het vingertje naar de treurende werkzoekende die met één been op straat staat.

De Belgische economie is morsdood. Gaat het hier dan zo slecht met de economie dat men zich daarom afreageert op de allerzwaksten van de samenleving? Of zijn het de werknemers die vanwege de inflatie en hun toxische werkomgevingen zo gefrustreerd zijn dat ze voor alles de schuld leggen bij de werkzoekenden? Het soort werkenden die zichzelf tot “hardwerkende Vlaming” kroonden, en geen flauw idee hebben hoe het is om werkloos te zijn? Die een postje kregen via de mama en de papa? Degenen die goede postjes hebben en zich daardoor zien als redder des vaderland? Alsof ze niet alles uitgeven aan te dure auto’s en moderne villa’s, en de werkzoekenden pesten alsof het luie parasieten zijn in plaats van wanhopige sukkelaars.

We leven steeds meer in een akelige, van empathie gespeend landje, waarin de zwaksten de schuld krijgen van de miljardenspilzucht en wanbeheer. Het is toch veel makkelijker dan iets te doen tegen alle politieke wanbeheer en verspilling? Zij die miljarden uitgeven aan subsidies, pover onderwijs, saaie artsy fartsy “cultuur”, ongebreidelde migratie en een bodemloos verkrotte justitie. Zelfs het Zilverfonds hebben ze geplunderd met hun onkunde.

Esdoornhelikoptertje