Een alleenstaande dame die in een asociale blok moet wonen, vertelt ons over een surreële ervaring met de Antwerpse stadsdiensten. In haar gebouw vol rapalje (een zalig Amsterdams scheldwoord voor slecht volk, gespuis, uitvaagsel) wordt er regelmatig post ontvreemd uit de brievenbussen. De dieven zijn op zoek naar mogelijke voordeelbonnen of gewoon naar te misbruiken persoonlijke gegevens. Men scheurt het stuk met de naam van de geadresseerde af en frommelt die onder te dumpen afval opdat zijzelf op die manier niet traceerbaar zijn. De dame in kwestie is een zeventiger die als enige blanke binnen een vijandige enclave psychisch moet zien te overleven. Scheldpartijen, bedreigingen, bespuwd en gepest worden door een haveloos onopgevoed kroost wat verder in de duistere gang, plagerijen door ‘sociale’ ambtenaren die haar vragen waarom ze niet verhuist omdat ze duidelijk niet thuishoort in deze kleurrijke omgeving, kortom, het bestaan is geen lolletje voor haar.

Op een gegeven moment krijgt ze een boete voor sluikstort omdat er tussen en lading gedumpte drugspuiten een papiersnipper zat met haar naam en adres erop. Dat was afkomstig van een aan haar gerichte en uit haar bus ontvreemde brief. Het gedoe was zo tragisch dat het hilarisch werd. De vrouw zag zich verplicht een advocaat onder de arm te nemen en haar huisarts te verzoeken om een attest waaruit bleek dat ze in goede gezondheid verkeerde en overduidelijk geen gebruikster was. Tijdens de zitting (jawel, daarvoor heeft men wel tijd) toonde de mondige dame haar ontblote armen die prikvrij waren. Uiteindelijk werd ze gezuiverd van de aanklacht en moest de stad haar vijftig euro morele schadevergoeding betalen. Zo verloopt dus tegenwoordig het dagelijks leven in de grootstad.

Pico Bello