BREAKING: Serge Simonart neemt ontslag bij “bagger-HUMO” en tekent bij satirisch blad ‘tScheldt. Lees alleen HIER zijn ontslagbrief.

Grote oproer in het medialandschap. Oud-gediende Serge Simonart (65) verlaat HUMO met een knisperende ontslagbrief en gaat aan de slag bij ‘tScheldt.

We drukken hierbij EXCLUSIEF de integrale ontslagbrief van Serge Simonart gericht aan de bazen van DPG-Media. Simonart was zo boos toen hij de brief schreef dat hij niet lette op vorm noch taalfouten. Hieronder staat dan ook de ‘letterlijke’ versie van de brief. Wij zijn dan wel een satirisch blad, maar de onderstaande ontslagbrief is geen grap.

**

Goedemorgen hoofdredactie,

Op 7 april mailde ik jullie een lijst met ideeën voor artikels. Geen enkele reactie.

Op 23 april mailde ik jullie een uitstekend origineel entertainend grappig artikel over Cosplay en de iconische en 100% Humo dna film The Big Lebowski, vanuit Los Angeles, zelf geregeld, zelf betaald. Geen enkele reactie.

Op 28 mei mailde ik jullie onderstaande reminder. Geen enkele reactie.

Vinden jullie dat normaal, tegenover een Humo medewerker die 40 jaar lang mee het blad groot maakte? Is het constructief of beleefd?

Op 13 juni zond VTM4 The Big Lebowski uit, dat was een ideale aanleiding voor mijn artikel. Geen enkele reactie.

Misschien hadden jullie het allemaal extreem druk, zodat niemand twaalf weken lang een minuut vond om te reageren?

Geen nood, ik val jullie niet meer lastig.
Ik zal blij zijn dit alsmaar banaler en platcommerciëler (uit wanhoop en paniekvoetbal, om toch maar met de broek af en de sensatiepet op aan een soort oplage te geraken) wordende blad met z’n sensatie, z’n oeverloze BV-geleuter, z’n partijdige extreme linksigheid (onafhankelijk weekblad? Meer het officieuze partijblad van de s-pa & pvda – ik ben niet rechts maar ik hou niet van twee maten en twee gewichten), z’n gore platvloerse ad hominem vernederende ‘humor’… achter mij te laten.

Wat heb ik allemaal stoïcijns geïncasseerd bij/door Humo?
Decennialang geroddel, achterbaks gedrag en tegenwerking van conculegae als Marc Van Springel, Marnix Peeters, Patrick De Witte, Charlie Poel, de piepjonge Noud Jansen die bij ons eerste contact meteen iets spinnijdig en vijandig zei…
Sneren van Brusselmans, sneren in het Gat van de wereld… Pseudo-intellectuelen die zich extreem verdraagzaam opstellen tegenover zelfs de meest asociale migrant, maar zich vilein opstellen tegenover een collega als ik.
Een conculega, Thomas Lowette, schreef in zij krant dat ik mijn interviews met David Bowie verzon…in de week dat mijn vierde of vijfde interview met Bowie op Canvas werd uitgezonden, zodat iedereen kon zién dat het echt was!
Zelfs toen ik met Prince op het podium van het Sportpaleis grapjes maakte en hij zelf vanuit Paisley Park een foto postte waarop ik te zien was met hem, bleven jaloerse journalisten beweren dat ik het allemaal verzon.
Er werden totale leugens over mij gepubliceerd in Dag Allemaal, gedebiteerd door anonieme (!) gefrustreerde en jaloerse conculega’s, en gepubliceerd in de week dat Humo toetrad tot DPG (De Persgroep), zodat die van Dag Allemaal, na decennia lang concurrenten te zijn geweest, plots ‘fijne collega’s’ werden – hartelijk welkom, Serge! In die periode zetelde de hoofdredactrice van roddelblad Dag Allemaal (en eerder die van Story) in de journalistieke Raad voor Deontologie – het zou grappig zijn als het niet zo schandalig en hypocriet was.

Mijn misdaad? Ik was de enige journalist in de Benelux die 40 jaar lang bij supersterren geraakte, en in andere media meer aandacht kreeg dan zij, en wereldwijd publiceerde, en een dozijn boeken publiceerde terwijl niemand de manuscripten in hun lade wil uitgeven. En dan ben ik, na per vergissing te zetelen in de jury van Eurosong (2 miljoen kijkers – daarvan kunnen programma’s nu enkel dromen), nog jarenlang wéggelopen van aandacht. Zo weigerde ik toen Bowie stierf een paar dozijn aanvragen, en heb ik onder andere tot drie keer toe geweigerd om deel te nemen aan De Slimste Mens. Ook omdat ik te dom ben, natuurlijk.

Mijn loyaliteit aan Humo tot nog toe was totaal, maar er zijn grenzen, en die werden recent sowieso meermaals overschreden.

Herman Brusselmans, de egocentrische opportunistische cynische provocateur die van alle amorele of lichtzinnige hoofdredacteurs al 40 jaar lang om het even wie mag aanvallen en vernederen, ter meerdere eer en glorie van zichzelf?! Inclusief het joodse volk: moslims zou hij zo niet beledigen, daarvoor is hij te bang voor een fatwa, de twee maten en twee gewichten laffe hypocriet.

Een recent knuffelinterview met drie vrienden van stalker Bart De Pauw, waarin zijn vrouwonvriendelijk gedrag door zijn slippendragers klakkeloos wordt kapot gerelativeerd, een kaakslag in het gezicht van die gemolesteerde dames.

Lichtzinnige artikels over druggebruik – ik kan, ook al omwille van de soms cynische of vulgaire covers (allochtone vrouw maakt fuck you gebaar op cover, etc) de Humo zelfs niet meer in huis laten slingeren omdat het foute signalen zendt – anti-opvoeding – naar ons kind.

Een sadistische seriemoordenaar als Freddy Horion interviewen en op de cover zetten, haast zonder hem een kritische vraag te stellen, terwijl de nazaten van zijn slachtoffers niet eens aan het woord komen? Serieus? Wat is er gebeurd met hoor en wederhoor? En ouderwets fatsoen? Gore misdadigers willen aandacht, en Humo gaat daar opportunistisch sensatiebelust in mee. Wél een cordon sanitaire rond het Vlaams Belang maar niet eentje rond Horion?!

Drie recente voorbeeldjes waarbij Humo over de schreef gaat. Ik heb een archiefje van honderden voorbeelden.

Ooit was op Humo’s Wildsite een fake filmpje te zien waarin de Humo provocateur van dienst een nep-montage had gemaakt van Theo Francken die een minuut lang masturbeerde en vervolgens sperma ejaculeerde in het gezicht van Bart De Wever. Serieus? Dàt peil?! Dat is geen kwestie van links of rechts, ik zou zoiets zelfs niet over führers van het Vlaams Belang publiceren.

Bart Vanegeren meldde me een tijdje geleden dat mijn columns te weinig werden gelezen. Het verbaast me niet, ‘mijn soort lezers’, iedereen die mij aanspreekt op concerten etc, de beschaafde meerwaardezoekers, die hebben Humo al lang verlaten, en ze werden vervangen door lezers van Het Laatste Nieuws. De overlapping tussen lezers van HLN en Humo zou groter zijn dan die tussen Humo en DM, leerde ik uit een onderzoek… Is dat vooruitgang?

En wat zegt het over een blad als een beschaafde verfijnde column niet gewenst is, terwijl exhibitionistische navelstaarderige psychiatrische gevallen als Delphine Lecompte week na week hun vulgaire gebral mogen publiceren?

Bart meldde in een speech op de redactie ook dat onderzoek had uitgewezen dat Humolezers van nu vooral verhalen ‘van bij ons’ wilden lezen – zoals Vlaamsbelangers dus, eigen BV’s eerst. Dan begrijp ik dat, onder (veel) andere, het auto-ongeval van Tom Waes uitmelken (exact zoals alle andere media dat deden, Humo maakte alweer niét het verschil) belangrijker wordt dan een origineel stuk over The Big Lebowski.

Ooit zouden we in het muziekkatern gezegd hebben: (iemand als) Pommelien Thijs maakt banale muziek voor twaalfjarigen, we laten die kelk aan ons voorbijgaan… Maar nu worden zelfs vijf bladzijden gepubliceerd óver haar, naast ettelijke interviews mét haar. Natuurlijk onder het mom ‘maatschappelijk fenomeen’, maar op zulke momenten is Humo plots géén kritisch blad meer…

Ik heb ook de indruk dat jonge lezers, de nieuwe generatie, meer enggeestig denkt en luistert dan de mijne, of toch zeker dan ik. Opgroeiend had ik geen oorkleppen, ik luisterde naar de Beatles en de Stones en The Doors en Leonard Cohen, muziek van de generatie van mijn ouders, niét de mijne. En ik luisterde naar opera en klassieke muziek en tango en flamenco en… Ik heb nooit begrepen dt iemand énkel naar, bijvoorbeeld, (heavy) metal kan luisteren met uitsluiting van alle andere muziekgenres. Of uitsluitend naar Billie Eilish & Co. En omgekeerd wil ik niet faken dat Billie en Zwangere Guy mij boeien.

Ik ben op die 40 jaar slechts trots op twee zaken. Nee, niét mijn ontmoetingen en aimabele kennisschap (‘vriéndschap’ heb ik nooit beweerd) met ettelijke supersterren, wel dat ik met de Onze Man artikels spelenderwijs een eigen journalistiek genre uitvond (vaak geïmiteerd en geplunderd door conculegae), én dat ik zelf nooit mijn positie als journalist heb misbruikt voor het regelen van een persoonlijke vete of het vernederen van een ander, zélfs niet de achterbakse eikels die 40 jaar lang over mij roddelden.

Wat ik ook gortig vind, en ik niet alleen, maar blijkbaar legt iedereen zich daar braaf bij neer: DPG dwong ons om zelfstandig te worden met een irritante kostelijke complexere belastingaangifte en een zwakker statuut – tot dan toe werden journalisten vrijgesteld van btw, nu moesten we plots behandeld worden alsof we een zelf een bedrijf waren. Alleen maar omdat dit DPG goed uitkwam, niét (enkel) omdat de wetgever het verplichtte!

Decennia lang, dat werd ons ook door Guy Mortier ingepompt, was roddelblad Dag Allemaal De Vijand, het werd ook jarenlang geleid door Mortiers aartsvijand Guido van Liefferinge. Maar nu worden, zag ik in een recente marketingcampagne, Humo én Dag Allemaal plots sàmen als pakket verkocht, enkel omdat dit de uitgever goed uitkomt! Serieus? Zijn er mensen die Humo én Dag Allemaal lezen? Daarvoor wil ik zelfs niet schrijven! Onlangs zag ik in Dag Allemaal een artikel over Radio Minerva dat duidelijk (door A.I.?) was samengeraapt of overgeënt of geplagieerd of gecopypaste uit Humo artikels die ik indertijd over die seniorenradio schreef.

Vanzelfsprekend zal ik ook het schandalige nieuwe contract niet tekenen, waarbij onder het mom van ‘de wet vereist het’ DPG een formulering hanteert die 100% in hun voordeel is, en waarbij je de facto wereldwijd en eeuwig de auteursrechten op je stukken afstaat. Onder het mom van ‘licentie’, met de nieuwe wettelijke regeling als dekmantel en alibi, wordt de uitgever de facto eigenaar en uitbater van elke letter die je ooit publiceerde. In elke andere bedrijfstak zou zoiets ondenkbaar zijn – tenzij er een jààrlijkse fee voor herhaald gebruik wordt betaald.

Ik zal vragen of Humo/DPG om asap alle artikels en interviews te verwijderen die mij internationaal werden toegekend, waarbij Humo slechts een van de talrijke internationale media was waarin dat interview verscheen (dat is geen bluf – ik heb als enige journalist in de Benelux gepubliceerd in meer dan 200 buitenlandse kranten en tijdschriften, in ongeveer 30 landen, een minimale schatting die ik, desnoods voor de rechtbank, kan bewijzen met contracten en bewijsexemplaren).
Dat zijn interviews waarvan de auteursrechten bij mij berusten. Ik heb by the way ook doelbewust nooit het vorige wurgcontract getekend, er was een gentlemen’s agreement dat mijn interviews met Prince, Bowie etc op de Wildsite mochten blijven staan zolang ik dat gepast achtte. Toen de toenmalige hoofdredacteur Danny Ilegems een print on demand boek over Lou Reed wilde publiceren, moest hij daarvoor mijn toestemming vragen. Ik heb ook die toen collegiaal en gratis gegeven. Maar als Humo tegenwoordig nul respect en loyaliteit betoont tegenover mij…

Het draait zeker ook om geld: de vasten – die zitten er nu eenmaal, die kost moet eerst renderen – doen al het werk, behalve als het echt niet anders kan, dan krijgt een freelancer een kans. In deze barre tijden is dat logisch en begrijpelijk, maar dan haak ik liever helemaal af: ik distantieer me liever van een blad dat niet langer mijn wereld is, dan er pro forma bij te hangen en als een pion of uithangbord naar voren geschoven te worden als het in het kraam van de hoofdredacteur(s) past.

Mijn vertrek heeft natuurlijk ook te maken met mijn leeftijd en de huidige miezerige toestand van mijn soort popmuziek en mijn soort journalistiek. Het slotakkoord van mijn zogenaamde carrière is er een in mineur. Dat kan ook moeilijk anders: Prince en Bowie en Leonard Cohen en noem ze maar op zijn allemaal dood, andere mensen die mij boeien geven geen interviews meer, of enkel veel te korte Zooms of phoners, en ja, die zijn beneden mijn waardigheid. Liever geen journalistiek dan met de armen op de rug gebonden middelmatig werk te moeten afleveren. Journalisten die BV’s interviewen hebben daar geen last van, want de BV is blij dat hij of zij in Humo màg staan, en biedt de journalist een zee van tijd. Al worden zelfs de poten van dié stoel doorgezaagd – onlangs last ik een stuk van Stefanie waarin de manager van een huppeltrutje haar bijna dicteerde welke vraag ze moest stellen.

Ik heb een lange lijst van interviews met sterren die ik de vorige jaren voorbereidde maar die last minute werden afgelast – onbetaald werk voor niks. Voor David Gilmour werd me eerst gevraagd 5 (!) goede vragen te mailen (!), waarvan er misschien één mocht gesteld worden, uiteindelijk deed hij géén Europese interviews. Hoezeer ik ook van David Gilmour hou: fuck off. Dat is geen journalistiek meer, het is oppervlakkige pro forma PR. Ooit sprak ik hem een uur, later 45 minuten.

Hoe dan ook is de verschraling alomtegenwoordig en onomkeerbaar – zopas verscheen een artikel waarin Belgische muzikanten over Neil Young spraken… Natuurlijk moet dat verdoezelen dat Humo geen interview met Neil Young kan krijgen. Wel, liever géén journalistiek dan een artikel/interview óver maar niet mét Neil. Ik heb geen behoefte aan meer dan hetzelfde als vroeger maar dan op een lager niveau, en dat is eerlijk gezegd sinds covid te vaak het geval. En ik voel geen behoefte om te faken dat de Zwangere Guys van deze wereld mij interesseren.

Ik heb ook problemen met de eindredactie die bijna elk interview en artikel castreren, het steevast vereenvoudigen en er, naar mijn gevoel, terecht of onterecht, soms de beste passages uithalen. Niet hun schuld, als je lezers van het Laatste Nieuws ‘verovert’, dan moet een artikel natuurlijk ook leesbaar zijn voor de domste lezer. En niet erg, ik maak wel een boek met de volledige versies.

Ik kreeg ook alsmaar meer moeite met de actualiteitsdwang van een weekblad. ‘Wat is de aanleiding?’ was altijd een cruciale vraag. Wel, de aanleiding voor een artikel was voor mij altijd dat het mooi, origineel, inventief, entertainend, boeiend is… Maar dat volstond vaak niet. Ik begrijp natuurlijk dat een weekblad dat zich krampachtig wanhopig tracht om te scholen tot, en te herpositioneren als weekdagbladkrantwebsiteposts, moét focussen op de steekvlamactualiteit. Maar zo ondermijnt Humo zijn USP, namelijk de apàrte, unieke, originele, anders dan alle andere Vlaamse media positie en de inventieve artikels die het verschil maken, en zal het weekbladdagblad zich op termijn offeren aan een échte krant die het zal opslorpen. Alweer: niet in mijn naam en ik wacht dat niet af. Mijn artikels maakten het verschil, pakweg een interview met Tom Waes doet dat niét want die staat om de vijf minuten in élk Vlaams boekske.

Humo probeert nu al enkele jaren het hoofd boven water te houden door alsmaar platter te worden. Kijk alle ‘Veel gelezen’ hitparades er maar op na, de meest gelezen artikels zijn steevast sensatiezuchtig, vulgair, steekvlam-minded en gelinkt aan BV’s. Dat wil ik niet schrijven, ik hef mezelf liever op.

Ik wil vanaf nu over alle cynische, vulgaire, sensatiebeluste bagger in Humo overal luid en duidelijk kunnen zeggen: niet in mijn naam.

Ik maak me geen enkele illusie over hoe conculega’s zullen reageren: vooral de freelancers zullen stiekem blij zijn, want de facto, in koel daglicht, is elk artikel dat ik niet meer maak er een dat zij kunnen maken, ik gun hen dat natuurlijk en veel geluk daarmee.

Maar wat een bittere ironie dat jullie, journalisten die zo hoog oplopen met sociale rechtvaardigheid en het stakingsrecht van anderen, jullie zelf laten uitbuiten.
Als de tarieven van iedereen verdubbeld werden, dan zou dat wellicht ‘slechts’ een miljoen of wat kosten – er waren jaren dat Humo jaarlijks 25 miljoen winst maakte, en zelfs in crisistijd was dat nog pakweg 5 miljoen…
Nu weer dat nieuwe contract mbt de auteursrechten, uiteindelijk slikt iedereen dat.
In Nederland waren er tot 2000 ongeveer 13% slecht beschermde, vogelvrije freelancers… Nu zijn dat er meer dan 60%… In Vlaanderen zullen de cijfers wellicht amper verschillen.
En de ‘linkse’ hoofdredacteurs die zogenaamd altijd opkomen voor de rechten van minderbedeelden en o zo sociaal en empathisch zijn, beschermen jullie belangen niet – diens brood men eet, diens woord men spreekt, zolang zij maar een bedrijfswagen hebben (dàn is de co2-uitstoot voor een links groen weekblad plots geen probleem).
De tandeloze journalistenbond is in hetzelfde bedje ziek – veel blabla maar ze kunnen bij de uitgevers niets afdwingen.

Journalistiek is sowieso een stressvolle onderbetaalde job, maar onthou uit dit akkefietje, beste freelancers: ook na 40 jaar, denk ik te mogen zeggen, zeer behoorlijk werk, blijkt de loyaliteit van een uitgeverij en haar slippendragers nihil. Mijn raad aan de ettelijke jonge mensen die mij doorheen de jaren kwamen vragen hoe ze journalist konden worden, was dan ook altijd: begin er niet aan, het is een valkuil, zoek ander en beter werk.

Ik heb mij rot geamuseerd en nooit een burnout gehad, zelfs niet een beetje, en goed verdiend, énkel omdat ik ook een buitenlands circuit had dat geld opbracht, en omdat ik het slim heb aangepakt, en omdat ik ook boeken en radioprogramma’s etc heb gemaakt. Mijn generatiegenoten in de pers wonen na zich decennia lang te hebben afgebeuld nog steeds in arbeidershuisjes. Dat is geen leedvermaak, het is een welgemeende waarschuwing. Neem het niet licht op, piepjonge freelancers, want voor je het weet zijn jullie ook 40, 50, 60 met zware afbetalingen en te voeden kindermondjes en wie weet ook nog alimentatie (ik ben niét gescheiden, voor in geval een roddelaar daarover wenst te speculeren).

Ik laat aan jullie, de alweer nieuwe lichting (de zoveelste) hoofdredacteurs, over hoe je mijn vertrek na 40 jaar bij de resterende lezers aankondigt, anders doe ik het zelf wel via alle mogelijke andere kanalen.

In dat verband, die Remy Amkreutz: hoe beledigend is is dat voor alle Vlaamse journalisten?! Er is er geen een Vlaming die die job aankan, het moét een Hollander zijn?! Voor iemand dààrin jaloezie ziet: mocht ik hoofdredacteur van iets hebben willen zijn, dan was ik het al lang geweest, ik ben een handvol keer gevraagd, tot in Nederland toe (Nieuwe Revu), helaas ook in een vlaag van verstandsverbijstering door Christian Van Thillo voor roddelblad ‘Blik’. Humo zou ik wellicht slechter hebben geleid dan de uitstekende tandem Jörgen/Bart, maar zeker beter dan enkele andere kandidaten à la Danny Ilegems. Maar ik wil vrij zijn en heb een hekel aan bureaus en pendelen. Mortier die 30 jaar lang bij dag en dauw de overvolle boemeltrein naar Brussel moest nemen – neen dank u. Ik zat op die momenten rustig te ontbijten in het Sunset Marquis, het Chateau Marmont of The Carlyle.

Natuurlijk is een ‘vaste’ fulltime freelancer na 40 jaar kalt stellen en maandenlang negeren een vorm van ontslag en broodroof, en ik zou compensatie kunnen vragen – indertijd kreeg Humofotograaf Gie Knaeps die ook, toen Guy Mortier na jaren de samenwerking abrupt beëindigde. Er zijn nog voorbeelden van o.a. Roularta (negen maanden uitbetaald na 12 jaar freelance werk, etc) – onthou dat, freelancers, het kan van pas komen). Maar passons, ik heb, tot spijt van wie ‘t benijdt, geld genoeg en zal mezelf op vervroegd pensioen trakteren en mijn tijd enkel nog aan boeken en andere projecten besteden.

Ter info, freelancers: mijn bladprijs werd een tijdje geleden, voor het eerst sinds 2004 (!), met verhoogd met… (tromgeroffel) 10 euro, ‘dankzij’ Bart – da’s eigenlijk een belediging, ik liet het passeren omdat het niet zijn schuld is dat DPG het budget van Humo alsmaar verkleint).

Misschien is het ook een midlife crisis, in elk geval een acuut besef van gebrek aan tijd om alle projecten af te werken die ik nog wil doen (romans, non-fictie, lezingen, zaalshow, radio & tv…)

Natuurlijk is niemand onmisbaar en zullen DPG en Humo ook zonder mij nog een tijdje blijven bestaan. En binnen enkele jaren zit er weer iemand anders op jullie stoelen, hoofdredacteurs, àls er dan nog stoelen zijn.
natuurlijk voor iedereen een tijd van komen en een tijd van gaan – alsmaar minder medewerkers én lezers zullen zich mij briljante voorgangers Guido Van Meir, Rudy Vandendaele, Wilfried Hendrix, Herman De Coninck en Daan Delannoy herinneren. In De Slimste Mens Ter Wereld wisten kandidaten zelfs niet meer wie Guy Mortier is. Eén voorbeeldje: toen een van mijn favoriete interviewees  Paul Weller (twaalf keer mee gesproken, één keer mocht ik het énige interview met hem voor de hele Europese toernee doen) de prestigieuze Ivor Novello Award had gewonnen, moest ik hem uitleggen wie Ivor Novello was: ooit was die, als componist zanger en acteur, wereldwijd beroemder dan Dua Lipa, Jay-Z, Beyoncé, Billie Eilish Michael Jackson, David Bowie en Bruce Springsteen sàmen – nu totaal vergeten.

By the way, mocht iemand mijn verwezenlijkingen willen minimaliseren, één voorbeeldje: onlangs bleek dat niet iemand van de BBC of CNN of Rolling Stone Bowie het vaakst heeft geïnterviewd, maar wel ik. Toen Sotheby’s een boek maakte naar aanleiding van de veiling van Bowie’s kunstcollectie, kwamen ze niet bij de New York Times terecht maar bij mij.

Hoe dan ook: vier ex/co/hoofdredacteurs die zich niet verwaardigen om te reageren op meerdere beleefde constructieve emails van de langst meedraaiende medewerker die het blad mee groot maakte, dat lijkt me niet netjes.

Vijf, met ‘directeur’ Jörgen Oosterwaal erbij! Jörgen die onlangs nog in een email moralistisch oreerde ‘Humo servant ben je voor het leven’ … Dat is dezelfde Jörgen die, met zijn bij Humo vergaarde kennis van onze interne keuken, vervolgens voor 5 eurocent meer jarenlang voor concurrent Knack ging werken, een blad waarvan de rechtse zakken veertig jaar lang Humo dood wensten.

Los van het bovenstaande staan er natuurlijk nog steeds elke week ook uitstekende artikels in Humo – dat meen ik echt, Tom Raes, Jeroen Maris, Frederick Vandromme & Co, steevast vakwerk. Ik wens alle collega’s succes en goede moed en veel lezers.

Maar goed: ik ga om alle bovenvermelde redenen dus principieel protesterend weg bij Humo, vanaf het einde van deze email. Kijk, het is al zover.

PS ik sluit het artikel over The Big Lebowski bij, mocht het iemand interesseren, en om te voorkomen dat de hoofdredactie doet alsof het slecht geschreven is en het dààrom niet gepubliceerd wordt.

**

In een apart schrijven aan zijn collega’s van DPG-Media onthult Serge Simonart dat hij voortaan zijn artikels bij ‘tScheldt zal publiceren, de enige nog overgebleven onafhankelijke kritissch satirische stem in het medialandschap. “Wat Humo en De Morgen gedaan hebben met ‘tScheldt grenst aan het criminele. Als het over brongeheim gaat staat men bij Humo onmiddellijk op de achterste benen. En dan gaat HUMO rechtstreeks uit een huiszoekingsdossier namen en bronnen onthullen van een blad als ‘tScheldt? Een ware schande, een absolute no-go en een reden te meer om het vulgaire banditisme van HUMO voorgoed te verlaten.”

**

Illustratie: Serge Simonart

**

STEUN ‘tScheldt zodat wij de Serge Simonarts van deze wereld iets meer dan een warme maaltijd kunnen aanbieden.

Je kan ‘tScheldt steunen door:

  1. een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
  2. door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactieof
  3. door je abonnement te vernieuwen via deze link