Big Tech-bedrijven, pensée unique-experts en hun politieke handpoppen duwen de samenleving in een richting die louter en alleen gericht is op een gestuurd biologisch overleven. Voor deze strenge controledrift moet alles wijken: onze mentale gezondheid, het onderwijsniveau, de menselijke interactie, het cultureel beleven en het amusement. Het langere leven raakt bijgevolg ontmenselijkt.
In De Groene Amsterdammer, het oudste opinieweekblad van Nederland, verscheen voorbije week een ronduit schitterend artikel van Frank Mulder over de maatschappelijke toestand na ruim een jaar corona. ‘Zijn we bang om de dood toe te laten in onze gepolijste wereld?’, vraagt Mulder zich af. Bert De Munck, wetenschapshistoricus aan de Universiteit Antwerpen, licht in dit stuk toe dat de beperkende maatregelen als onvermijdelijk worden voorgesteld. Nochtans is het bewijsmateriaal voor de noodzaak van opeenvolgende lockdowns vrij zwak. Er wordt teveel aangenomen dat het zonder lockdown allemaal nog een pak erger zou zijn geweest. Er bestaat nauwelijks ruimte voor debat over de offers die wij brengen. ‘In naam van zelfbeschikking en vrijheid laten we ons steeds meer leiden door experts en spreadsheets’, aldus De Munck. De tunnelvisie op de bezette IC-bedden en de cijfers, de alarmerende epidemiologische modellen en de dwingende draaiboeken rijden ons vast. Het recht op genezing doet ons andere rechten vlotjes opgeven. Ook op Doorbraak Radio ontwikkelde deze historicus recent zijn boeiende inzichten.
‘Het grote conflict van de 21ste eeuw is het leven versus techniek’, meent filosoof Ad Verbrugge in datzelfde artikel. ‘Op scholen heerst er grote druk om online lesgeven als het nieuwe normaal te gaan zien’, verduidelijkt Verbrugge die het YouTube-kanaal ‘De Nieuwe Wereld’ oprichtte, een platform waarop mensen uit verschillende disciplines en maatschappelijke sferen elkaar ontmoeten. ‘Controle en beheersing worden van middel een doel op zich in de coronacrisis’, analyseert hij.
Hoe vaak hoorden we in eigen kring niet bezorgde mensen verzuchten: ‘Ik wil niet op mijn buik aan de beademing!’. Alsof dat een statistische onontkoombaarheid inhield. Alsof men de ‘Greatest Hits’-beelden uit het Italiaanse Bergamo al niet voldoende had gerecycleerd. We moeten eerlijk zijn: een aantal universitaire ziekenhuizen concurreert om financieel de grootste te hebben. Dat vangen we op van geloofwaardige specialisten die zonder de ernst te minimaliseren toch hoofdschuddend deze ‘commedia dell arte’ gadeslaan. In lokale klinieken is de coronadrukte inderdaad wel minder heftig.
Onze huidige samenleving verlangt veilig aanvoelende controle over zowat alles. Zoals kinderen vandaag de dag tegen niets meer lijken te kunnen zonder een nieuwe aandoening te ontwikkelen; zo denkt de dunne kak-club (die u echt niet als schoonfamilie aan de dis wil meemaken) aan alle onheil te kunnen ontsnappen door de bijsluiter van hun ‘productjes’ met toeknijpende oogjes maximaal te bestuderen en ze op bio-Apocalyps te filteren.
Van in vitro-vruchtbaarheid tot euthanasie-polonaises spat het Verlichtingsvuurwerk de hemel in. Als een strak gemaaid gazon strekt ons bestaan zich uit van wieg tot strooiwei. O, wat zijn we gelukkiger geworden. O, wat ‘leven’ we coronaveilig. O, wat zijn we solidair met de gemaskerde onmens die de kliklijn belt. O, wat lijken vele ex-vrienden op spelers met balverlies. O, my God.
**
Illustratie: tekening van satirisch grootmeester op het internet
***
