Een tijdje geleden liet een naakte man in de St-Michielskerk van Bree zijn Brie proeven door een blote vrouw. Het spel werd gefilmd. Het enige normale was dat het om een man en een vrouw ging, zou een niet-politiek correcte pastoor zeggen. Het stel verontreinigde het altaar bijna zo erg dat zelfs ongelovige Groenen hun milieuliniaal wilden bovenhalen. Gelukkig kon een emmer wijwater en een klodder berouw veel goedmaken in de getroffen parochie. Bree zal echter nooit meer hetzelfde zijn.

Niet enkel in Vlaanderen wekken kerkgebouwen rabauwenlust op. In Rusland gaat inmiddels de politie actief op snuffeltocht naar onbehoorlijke koppels die hun borsjt natmaken voor orthodoxe gebedshuizen. Erotische selfies met een kerk of kathedraal op de achtergrond zijn een plaag die niet wordt vergeven. En in China heeft de Communistische Partij beslist dat in de populaire karaokebars hard zal worden opgetreden ‘tegen spirituele vervuiling’. Nummers zoals ‘Ik hou van Taiwanese meisjes’ en ‘Beijing Hooligans’ doen de Chinese jeugd blijkbaar de ogen teveel opentrekken.

Hoe zou dat vroeger geweest zijn, vroegen we ons af. Gelukkig vonden we in de ‘tScheldt-bibliotheek het boek ‘De zeden in het verleden’ (Sex in History) uit 1954 van Gordon Rattray Taylor. Deze Britse auteur belicht de West-Europese visie op seksualiteit van de Middeleeuwen tot aan de jaren 60.

In de 16de en 17de eeuw gingen nieuwsgierige burgers soms in de biechtstoel zitten om de misbruiken van argeloze zondaars te aanhoren. Ze werden enkel gestraft indien ze ook een penitentie oplegden, want dat was immers het voorecht van de priester. Er bestonden boeteboeken met alle mogelijke zonden en de passende straffen daarvoor. Ontucht, overspel of onbeheersbare nachtelijke ‘vervuilingen’, het was allemaal in kaart gebracht. Deugnieterijen met geestelijken waren des te erger. De positie die mocht worden ingenomen tijdens de geslachtsdaad was ook nauw omschreven. Zo werd een ‘more canino’-houding (op zijn hondjes) met afschuw bejegend. Nonnen die van een kind bevielen waren minder aanstootgevend dan wanneer ze bestialiteiten uithaalden. Best wel een veel voorkomende kwaal in die tijd, want op een gegeven moment ging een verordening in voege dat nonnen geen huisdieren meer mochten houden. Geestelijken die zwaar zondigden moesten een boete betalen aan de kerkelijke overheden. Deze taks op minnaressen, cullagium genaamd, bracht een smak centen in het laatje, maar zorgde er dan weer voor dat onverbeterlijke pastoors hun huur niet meer konden betalen aan hun leenheer. Die ging als benadeelde huisbaas bijgevolg als heuse moraalridder de lokale clerus aanporren op het rechte pad te blijven.

Het was niet altijd kommer en kwel: een trouwfeest vond vaak plaats in de kerk zelf en soms bracht het koppel er zijn bruidsnacht door. Copuleren in de kerk werd eerder afgekeurd, net als in Bree. Ook de verkoop van snoep tijdens de mis werd op den duur verboden. En omtrent de zonde: in de 12de eeuw botsten twee visies: Petrus Cantor oordeelde dat geslachtsverkeer met een mooie vrouw een grotere zonde was dan met een lelijke vrouw omdat groter genot zondiger was. Alanus van Rijsel meende echter het tegenovergestelde: de aanblik van een mooie vrouw dwong je meer de zonde in en deze dwang verkleinde de zonde, zij het niet de lust. Deze wetenswaardigheden vindt u terug in het boek ‘Eunuchen voor het hemelrijk’ (Eunuchen für das Himmelreich) uit 1988 van Uta Ranke-Heinemann (controversiële Duitse hoogleraar die Maria’s maagdelijkheid niet biologisch maar theologisch opvatte en daardoor haar leeropdracht moest opgeven).

De parochianen van Bree mogen gerust zijn; van al die oude zonden bestaan geen filmkes.

**

***