Wat is dat tegenwoordig toch met het verval van onze medische opvang? Vroeger kon je in dit land er blind van uitgaan dat een ‘normale’ verzorging van je kwalen relatief vanzelfsprekend was. Zoals er op elke straathoek een café bruiste, zo had je keuze zat bij het treffen van een huisarts die vertrouwd was met je specifieke lichaamswerking en verzuchtingen.

Vandaag bestaat er een ‘medisch dossier’ over jou; een ‘onfeilbaar’ digitaal rapport over al je nare mankementen. Keurig op gelijst staan ze daar in het blote daglicht voor het half toegeknepen oog van de medicijnman van dienst. Deze term is meer en meer toepasbaar, want nogal wat voodoogasten zijn hier naar binnen gezwaaid om je op te lappen. Een tikkeltje dankbaarheid van onzentwege lijkt dus op zijn plaats, ware het niet dat er zich nogal wat schaars gediplomeerde kermisartiesten aan je ziekbed komen positioneren.

Neem nu het verhaal van een dame die recent door een wisseldokter in de groepspraktijk, die haar grensgebied exclusief bedient, werd gevraagd naar haar recente ingreep. Het ging hier om een orthopedische operatie die duidelijk succesvol was verlopen, meende de arts. ‘Maar dokter, ik heb helemaal geen ingreep ondergaan de laatste jaren,’ lachte de dame licht verbaasd. Neen, ze was drie maanden geleden nog geopereerd, aldus het onfeilbare digitale verslag. Nadat de dame met handen en voeten had uitgelegd totaal niet onder het mes te zijn beland, gaf de dokter zich met tegenzin gewonnen. Tja, misschien dan toch een administratief akkefietje. Toen de dame erop aandrong dat foutieve gegeven uit haar dossier verwijderd te willen zien, bleek zulke buitensporige eis niet meteen realiseerbaar. Het stond nu eenmaal in de computer en dat wis je niet zomaar uit, hoor. De dame wilde naar de toekomst toe correcte info over haar gezondheid in het dossier en bovendien verdiende die andere reëel behandelde patiënt immers ook een juiste diagnose. Toen merkte de dokter haar dossier aan met een memo in het rood, waardoor de volgende geneesheer van dienst kon lezen dat de vermelde ingreep nooit had plaatsgevonden. Dat bleek de makkelijkste oplossing…

Een ander straf voorbeeld is letterlijk en figuurlijk veel pijnlijker. Een man onderging een complexe tandbehandeling. De vriendelijkheid van de dentist van Oost-Europese origine bleek tegengesteld aan zijn vakkundigheid, want hij verknoeide het dentaal ongemak tot een inferno van miserie. De arts beschikte wel over een diploma van ginder achter, maar de normen daar behoren tot een andere interpretatie van geneeskunde dan hier bij ons. Slecht materiaal en onhandig uitgevoerd, oordeelde een ‘echte’ tandarts bij nader onderzoek. Schandalig dat die gasten hier zomaar hun mumbo-jumbo kunnen toepassen op argeloze hulpzoekenden, gromde de ervaren dokter hoofdschuddend. Vroeger kon zelfs een buitenlandse astrofysicus of een specialist letterkunde uit de Oudheid hier niet terecht, want er was geen Belgische diploma-erkenning. Nu lijkt elke serieuze controle te zijn verdampt. Een recente trend: Tunesische tandartsen met Roemeense getuigschriften. ‘Yippee ki-yay’, zo vatte Bruce Willis het samen. De patiënt in kwestie is intussen in een mallemolen terecht gekomen. Waar kun je een klacht kwijt? Hoe raakt het aangerichte onheil hersteld? Wat vermag het ziekenfonds? Hoe krijg je een eventuele terugbetaling? Zoveel muren om tegenaan te botsen.

De ‘Meer migratie’-mantra zal wellicht opklinken in de voorspelbare middens. Het verslappen van kwaliteitsnormen op het vlak van geneeskunde, onderwijs, taalbeheersing en zeker justitie sleept aan. De brutale buitenlandse overnames van apotheken, tandpraktijken, taxiservice, thuisverpleging of aan huisbezorging gebeuren ongemoeid. Instellingen besteden hun dienstverlenings-engagement onbekommerd uit aan call centers. In de media dumpt men vakmensen voor goedkope freelancers met lichtere kennisbagage. Het laffe overhevelen van nationale bevoegdheden naar het Big Brother-niveau van het Europese walhalla en het verpulveren van lokale vertegenwoordiging voedt de vervreemding die velen als zielloos ervaren. Geen ‘oogjes dicht en snaveltjes toe’ meer: hou ze open.