Gisteren vroeg VTM-anker Cathérine Moerkerke aan ‘onze correspondent in Kiev’ Jan Hunin hoe het daar ging. ‘Heel goed!’, antwoordde de immer montere Janneman. ‘Blauwe hemel, heerlijk zonnetje’, prevelde deze menselijke klaproos in extase. Jan droeg een zonnebril om zijn skiresort-gevoel kracht bij te zetten. Zijn gebruikelijk monotoon gemompel werd krokant opgesmukt door de opperste vakantiestemming waarin ons Kuifje in Kiev duidelijk verkeerde. ‘Ik ben meteen naar buiten gekomen’, glunderde hij, ‘net zoals de ander mensen’. Jan is echt iemand van het volk. Hij had nog geen explosies gehoord of toch niet van nabij. Het zat hem allemaal mee vanmiddag in Kiev. Zijn jubeltoon paste volgens ons net iets minder bij de Oekraïense hel, maar wie zijn wij om te oordelen?

Je kon als kijker kiezen tussen ongeloof en ontsteltenis. ‘Serieus, het is hier echt mooi weer’, lichtte Jan toe in een niet te stelpen aandrang tot benadrukking van het goede nieuws. ‘Let wel, het is hier een uur later dan bij jullie, dus die zonneschijn blijft niet duren, hè’, suste hij kijkers die hun valiezen al aan het pakken waren. ‘Vanmorgen ben ik met mijn cameraatje naar de bakker gegaan en heb daar koffiekoeken gekocht. Superlekkere koffiekoeken, moet ik zeggen’. De winkeljuffrouw verzekerde hem inderdaad dat ‘ze dit soort koeken in België niet hebben’. Even meenden we op Njam te zijn beland, maar neen, het was de VTM die alle remmen los liet met dit Hunin-hoogtepunt. Hij lijkt ons overigens iemand die al hééél wat lekkere koffiekoeken heeft verteerd in zijn milde leven.

Kortom, Jan was in zijn nopjes. Waarover zou hij het nog willen hebben, mijmerden we. Zijn betoog strompelde verder alsof hij een acteur uit een reclamespot voor Dovy-keukens was. Jan Hunin kenden we helemaal niet. Navraag leerde ons dat hij een boek ‘Niemandsland’ heeft geschreven, historicus van opleiding is en al lang in Polen woont. Na zijn ongeknipte verknipte tussenkomst kwam Cathérine Moerkerke bedremmeld in beeld. Had ze deze topreportage gedroomd? Ze leek even de wil om te leven te hebben verloren. Hoe lang mag Jan dé familiezender nog teisteren? Zelfs een Rudi Vranckx evenaart dit soort joligheid in oorlogsgebied niet. Wellicht bedrijft Jan een subjectieve vorm van satire op Comical Ali, de woordvoerder van Saddam Hoessein, die indertijd stellig beweerde dat het Iraakse regime alles nog onder controle had, terwijl de Amerikaanse tanks zijn achtergrond vulden. Je zag La Moerkerke denken: ‘Was Patrick Van Gompel daar maar ter plekke als verslaggever. Die kent wel vet veel van stripverhalen, maar die is tenminste zelf geen stripfiguur’.

**