LEES VOORAF
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 1)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 2)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 3)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 4)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 5)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 6)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 7)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 8)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 9)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 10)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 11)
**
Oorlog in Oekraïne: Testcase voor de Nieuwe Wereldorde
Is er dan geen ruimte voor optimisme? Die is er altijd maar ze mag geen popperiaanse morele plicht worden. Het zal steeds een afwegen worden tussen “La Rebelión de las Masas” (Ortega y Gasset), ergo: de massamens, die ’s morgens vergroeit met een piepkleine en ’s middags met een kolossaal grote lichtbak waarlangs hij op duurzame wijze door het regime gehersenspoeld wordt, en de eerder fenomenologische kijk “op de dingen,” die de verspeelde werkelijkheid terug haar rechten geeft die ze verdient.
Zolang verloederde seksuologes de foetusmoord mogen opdringen als universeel recht van al te lubrieke, meer geseksualiseerde dan geëmancipeerde, toch bovenal haploïde wijven met een “oorzaak-gevolg deficiëntie” (alsof de eigenaar van een woonhuis, gewoon omwille van het feit dat hij eigenaar is, het recht heeft zijn huurders naar goeddunken te verbrijzelen); zolang de ideologisch vooringenomen “weerwolven” zich ongestraft mogen ridiculiseren tot “klimatariër” en aanhoudend antireclame voor de slager maken; zolang dikke, vette pseudo-virologen met rotte tanden en een marxistische attitude onbelemmerd en leugenachtig vaststaande wetenschappelijke feiten mogen vervalsen; zolang LGBTQ-ankers hele nieuwsuitzendingen lang met een uitgestreken babyface en verblijd door hun permanente anaaltampon buitenlandse presidenten aan de ketting mogen leggen… is de ruimte voor optimisme vrij beperkt.
Het besef dat er iets moet gebeuren aan dit Europese somnambulisme groeit nochtans, in Italië, in Nederland, zelfs in Duitsland, zeker in Hongarije. Polen speelt een dubbelrol, maar ook daar wordt de Oekraïense exodus gebruikt om de Afrikaanse van Pools grondgebied te houden. Maar is het genoeg? Zal de onvermijdelijke val van het Avondland tijdig kunnen gestopt worden? De oorlog in datzelfde Oekraïne, testcase voor de nieuwe, zich vormende wereldorde, geeft weinig hoop.
Het blijft een hachelijke zaak over oorlogen iets zinnigs te zeggen wanneer ze nog bezig zijn. Ook over de Oekraïense is daarom het laatste woord nog lang niet gezegd. Voorbij de propaganda moet zelfs het allereerste woord nog weerklinken. Is het dan niet vreemd dat er zich in Europa, rond deze stellig niet-Europese oorlog, twee hermetisch afgesloten kampen hebben gevormd die zich, net als de Russen en de Oekraïners zelf, hebben teruggetrokken in de loopgraven van het eigen gelijk. De minste kritiek op Oekraïne wordt meteen als pro-Russisch geduid en vice versa. Deze van intellectuele eerlijkheid gespeende lezing der feiten treft zelfs de als intellectueel geboekstaafde stervelingen. Het volstaat immers op sociale media de brutale exuberanties van pakweg een prof. em. Matthias Storme (conservatief?) te bekijken om te beseffen dat het vernuft de duimen heeft moeten leggen voor de emotionaliteit. De man is weliswaar politiek geaffilieerd maar dat verklaart, naar wij hopen althans, toch niet geheel zijn acute aanvallen van verbale Tourette. Het blijft hoe dan ook een raadsel waarom het angstaanjagend corrupte Oekraïne, tot voor kort enkel gekend als een land van rovers en hoeren, op korte tijd in de harten van de doorsnee Europeaan heeft kunnen postvatten, temeer omdat de bovenmatig gepamperde maar vechtvaardige vluchtelingen van ginds, die onze eigen bevolking op zoek naar een sociale woning stevig vastpinnen op de wassende wachtlijsten, er alles aan doen om dat oude beeld te bevestigen. Maar dat zal niet meer mogen gezegd worden. Dat blijft slechts een te lijden ongemak voor wie er mee te maken krijgt en dus niet voor diegenen die in de “gated communities” van de rand comfortabel, maar toch een tikkeltje wereldvreemd, bij een glaasje zoete port en een toast gebakken foie gras, hun gedachten de vrije en onbedreigde loop kunnen laten gaan.
Poetin wil West-Europa niet aanvallen of annexeren! Wat zouden we hem, grondstofarm als we zijn, trouwens nog te bieden hebben? Onze nog slechts museale steden, uitgeteerd door massatoerisme en islam predominantie?
Dit alles ontslaat ons evenwel geenszins van de taak te trachten om de oorlog te begrijpen. Veel valt te vertellen over de aanloop naar de oorlog; te veel om hier te comprimeren in een alinea of twee, maar dat geldt toch voor schier alles wat in deze reeks aan bod kwam! Kunnen we dan volstaan met het volgende? Beginnen we met een geruststellende boodschap: nee, Poetin wil West-Europa niet aanvallen of annexeren! Wat zouden we hem, grondstofarm als we zijn, trouwens nog te bieden hebben? Onze nog slechts museale steden, uitgeteerd door massatoerisme en islam predominantie? Onze vogelversnipperende, landschapsvernietigende, milieubelastende, zeebodemverstorende, niet-recycleerbare, desalniettemin energievretende windmolenparken die, met veel geluk, in amper 3% van onze energiebehoefte voorzien? Onze spitstechnologie en industriële capaciteit, die al decennia uitbesteed werden aan dat andere Aziatische lageloonland, China? Onze ooit zo superieure cultuur, die we zelf onderschikt hebben gemaakt aan gelijk welke barbarij, als die maar vreemd, exotisch, en vooral, onbegrepen is? Nee bedankt! Poetin kiest, als eerste regionale grootmacht van de nieuwe wereldorde, resoluut en zeer bewust voor de anti-globalistische Russische ruimte, die na de val van het communisme en de heropleving van de Russisch-orthodoxe Kerk tevens een spirituele ruimte is geworden. Die keuze behelst dan uitdrukkelijk ook het mede-Slavische Oekraïne, dat door Rusland groot werd gemaakt en, in een nog verder verleden, zelf ook Rusland groot maakte.
Over hoe dit laatste precies zij volgende feiten. Ooit was het Kievse Rijk voorloper van het huidige Oekraïne en Rusland. Beiden landen zijn dus altijd al ten nauwste met elkaar verbonden geweest. Nog belangrijker wellicht is het feit dat dit oorspronkelijke, wellicht authentieke Oekraïne een stuk kleiner was. Het huidige Oekraïne is een bont patchwork van gebieden, veelal bijeen genaaid door Rusland zelf. In 1922 voegde Lenin het uitgesproken Russische Donetsbekken (nu bekend als Donbas) aan Oekraïne toe. Na 1945 (Verdrag van Jalta, 1945) deed Stalin hetzelfde met een stuk Pools Galicië, met de stad Lemberg (Oekraïens: Lviv). Later dat jaar vervoegde ook Transkarpatië, dat aan Oostenrijk-Hongarije, later Hongarije, had toebehoord, het Oekraïense territorium; reden waarom er evenzeer een Hongaarse en Roemeense minderheid binnen de Oekraïense grenzen leeft. In 1947 (Vrede van Parijs) volgden dan de noordelijke Boekovina, zuidelijk Bessarabië en het Land van Hertsa, met nog meer Roemenen, maar tevens Bulgaren en Gagaoezen (een Turks-orthodox volk). In 1954 tenslotte voegde Nikita Chroesjtjsov (opvolger van Stalin, bekend omdat hij met zijn schoen het spreekgestoelte van de VN-veiligheidsraad vertimmerde) de grotendeels Russische Krim aan het land toe. De Russische vrijgevigheid mag niet verbazen: wat had de Rus immers te vrezen van het historisch innig verbonden “broederland?” In heel de geschiedenis was, aan de uiterste rand van Europa, slechts een klein “Gazastrookje” ooit Habsburgs (cf. Poolse Delingen, 1772: Galicië en Lodomerië).
Eerst na de Staatsgreep van Moskou (of het uiteenvallen van de USSR) in 1991 werd Oekraïne een onafhankelijke staat, wat een interne strijd veroorzaakte over de vraag of het land een federaal-pluralistische, dan wel een monistisch-nationalistische staat behoorde te zijn. De laatste optie haalde het: Oekraïne werd een centralistisch geleide, nationalistische eenheidsstaat zonder de minste vorm van regionaal zelfbestuur, maar met een toenemende, hoogst corrupte staatsterreur van de SBU (de geheime dienst) jegens oppositiepartijen, vakbonden, media (vooral Russische), andersdenkenden en, niet op de laatste plaats, de Kerk (Patriarchaat van Moskou, de oudste Kerk van het land), waarvan de leden geïntimideerd, mishandeld en verjaagd werden. Voor het Patriarchaat wenkte terug de tijd van de catacomben. Daarenboven belandden buitenlandse critici op een zwarte lijst, de zgn. “Myrotvorets” (wat cynisch genoeg “vredestichter” beduidt). In die omstandigheden blijft het een der grootste enigma’s van de huidige – noodzakelijkerwijze principeloze en ploertige – EU waarom dit land op zoveel ondoordachte steun kan blijven rekenen, tenzij men in die gebrekkige Europese visie het saldo zuiver nationalisme verdisconteerd wil zien dat toch latent, als Frans revolutionaire fond, aan de EU is blijven kleven.
Maar ook die andere zijde van de Frans revolutionaire munt, het vrijwel tot op de draad versleten, zowel mens- als biotooponterende, cultuurvernietigende globalisme, waarin de losgeslagen EU- onbekwamen mordicus bleven geloven, heeft boter op het hoofd. Na het uiteenvallen, in 1990, van het Sovjet-Russische Warschaupact had ook haar westerse pendant, de NAVO, moeite zich een relevantie te verdichten. Haar uitbreiding naar het oosten stuitte op een Russisch “njet.” Dat werd ook met zoveel woorden door de NAVO-lidstaten, en dus ook door Amerika, beloofd. Deze “Not One Inch”-toezegging, duidend op het door Amerikaans buitenlandminister James Baker en zijn Duitse ambtgenoot Hans-Dietrich Genscher aan Sovjet president Michael Gorbatsjov en minister Eduard Sjevardnadze (later opnieuw herhaald door Duits bondskanselier Helmut Kohl) verzekerd verzuim om de NAVO in de toekomst ook maar met een duimbreed uit te breiden, werd zoals bekend niet ingelost. Integendeel, schier de ganse invloedsfeer van de oude USSR kwam onder de NAVO-parasol! In 1991 reeds Hongarije, Polen en Tsjechië; in 2004 Bulgarije, Roemenië, Estland, Letland, Litouwen, Slowakije en Slovenië, in 2009 Albanië en Kroatië, in 2017 Montenegro, in 2020 Noord-Macedonië en in 2023 en 2024 Finland en Zweden. Nodig was dat niet, provocerend zeker wel! Men kende immers de Not-One-Inch-toezegging, men wist evenzeer van het Russische voorbehoud. In plaats van intern het splijtende migratieprobleem aan te pakken, speelde Europa, uiteraard onder Amerikaans schild, liever Russische roulette met Poetin… en dan kan er, niet eens zo plots, wel eens een schot vallen.
Het was de tijd van de op een overdosis Fukuyama foeragerende euforie, van “I-didn’t-have-sex-with-that-women”-Bill Clinton, van CIA-leerling tovenaar George Bush, van de eerste Amerikaanse “negerkoning” Barack Obama, van de eerste termijn van Donald Trump, tenslotte van de voorlopig laatste globalist Joe Biden. Is het niet veelzeggend dat de geglobaliseerde wereld samen ten onder ging met een seniele oude trekpop die niet eens meer wist hoe hij zijn handtekening moest zetten? De geschiedenis kan zo rechtvaardig zijn! Rusland bleef ondertussen toekijken, zichzelf aan een nieuwe interne situatie (val van de USSR) aanpassen, de zure hoon van het triomfantelijk westen verdragen, maar toch ook Duitsland, dat altijd al sterker was in “Ostpolitik,” energetisch aan zijn gordel rijgen. Dat bleef zo tot in 2014, toen Viktor Janoekovytsj, de weliswaar pro-Russische maar met 48% van de stemmen geldig verkozen Oekraïense president op 21 februari door een staatsgreep werd afgezet. Voordien waren er door de CIA uitgelokte protesten uitgebroken op het Maidanplein omdat Janoekovytsj het associatieverdrag met de EU niet wilde tekenen, vandaar de “Euromaidan”-protesten geheten. Wie herinnert zich niet de beelden van onruststokers Guy “da joenk” Verhofstadt (OpenVLD) en Hans van Baalen (de Nederlandse VVD) die zeer bewust, maar zonder kennis van zaken, olie op het vuur gingen gooien, wijl ze koekjes uitdeelden aan de ten dele fors betaalde protesteerders. Na melding door de CIA van een mogelijke aanslag op de president koos die op 21 februari het hazenpad, op 22 februari trad de regering Arseni Jatsenjoek aan. Oekraïne was volle vazal van de Verenigde Staten geworden, waardoor Rusland niet anders kon, wilde zij hun doorgang aan de Zwarte Zee veilig stellen, de Krim – al vanaf 1776 Russisch – opnieuw te annexeren. Dat geschiedde, omwille van het Russische karakter van de Krim, zeer vlot op 18 maart.
Nog in 2014 en 2015 werden dan de fameuze Akkoorden van Minsk gesloten, die moesten voorzien in een mate van zelfbestuur voor de oblasten (regio’s) Donetsk (naar de rivier Donets) en Loehansk (naar de rivier Loehan). Een wapenstilstand bleef echter uit. Oekraïne bleef met zwaar NAVO-geschud, de plaatselijke bevolking bestoken. Het Frankrijk van frivole Hollande en het Duitsland van Moe Merkel moesten op de akkoorden toezien, maar lieten liever betijen. President Victor Porosjenko (2014-2019), opvolger van Jatsenjoek en voorganger van Volodymyr Zelenskyy, gaf later toe dat hij nooit van zin was geweest de Akkoorden van Minsk na te leven. De weg naar de invasie van 2022 ligt nu wagenwijd open. In 2019 gebeurden echter twee interessante dingen: Zelenskyy wordt de nieuwe president van Oekraïne en Donald Trump zegt het INF-verdrag (Intermediate-range Nuclear Forces-verdrag) uit 1987 tussen de VS en Rusland eenzijdig op. Zelenskyy is een gevaarlijke clown die in een televisiesatire al president mocht spelen, en nu hij daadwerkelijk president is nog steeds denkt in een televisiesatire op te treden. Hij is multimiljonair en, net als z’n alter ego, bloedcorrupt, blind nationalistisch en anti-Russisch (waar hij nochtans zijn fortuin vergaarde) en derhalve genadeloos tiranniek voor de Russische minderheid in eigen land. Het gevolg van deze arrogante houding is reeds geschiedenis. Maar ook Trump is in 2019, globalistisch gesproken, nog niet geheel afvallig. De opzegging van het INF-verdrag bewijst dat. Dit verdrag, gesloten tussen de VS (Reagan) en Rusland (Gorbatsjov), regelt de productieban op kruisvluchtwapens met een bereik van 500 tot 5.500 km. Zou de Amerikaanse president vandaag hetzelfde doen? De vraag is retorisch en niet te beantwoorden. Wel toont het aan dat de teloorgang van de oude en het kiemen van de nieuwe wereldorde een proces is dat tijd vergt. Dat Trump, en in haast dezelfde mate ook Poetin, tijdens het oorlogszuchtige Biden-intermezzo zekerlijk gegroeid zijn, zal niemand meer kunnen ontkennen.
Europa op Weg naar Zijn Eigen Ondergang
Daar tegenover blijft de onvoorwaardelijke bijval voor de clowneske dwerg in legerpakje, Zelenskyy, eerder angstaanjagend op het netvlies kleven. De verwaande nar uit Kiev staat immers voor glad het tegenovergestelde waarvoor de EU staat. Niet zodra was de oorlog uitgebroken of hij gaf wapens in de handen van onervaren burgers. Wie persoonlijke en tweespalt genererende afrekeningen wil faciliteren moet vooral zo te werk gaan. Wapens behoren in oorlog legers te dienen, geen burgers. Bovendien staven de feiten geenszins de volgehouden stelling dat de oorlog niet door Oekraïne uitgelokt (unprovoked) zou zijn. Hierop heeft Biden van in den beginne sterk aangedrongen, al zal hij dat zelf waarschijnlijk niet meer weten. Op zijn minst baten hier toch een paar vraagtekens. De Oekraïense oorlog was eerder een malheur, wachtend op voltrekking. Wel correct dan weer is het feit dat de op 2 maart 2022 ingestelde sancties een stel hoogst verdachte “economische” maatregelen bevatten. Zo werden Russische media per direct uit de ether gehaald. De Commissie wilde op die manier de EU-burgers vrijwaren van schadelijke desinformatie; al is de kans minstens even groot dat diezelfde Commissie haar monopolie op fake news bedreigd zag. Ergst van al nog is dat Europa een hardcore nationalist naloopt die van corruptie en tirannieke staatsterreur zijn tweede natuur heeft gemaakt. Wat intern Europees middels schutskringen en brandmuren vurig wordt bestreden, wordt extern zonder dralen toegerust.
Niet weinig staatsleiders spraken het ook zo uit: “Oekraïne is een nationalistische staat en verdient derhalve onze steun.” Is dan de uitbrander van Trump niet gepaster? Zelenskyy loopt nu al zo goed als in de pas van Amerika, met Europa blijft hij sollen. Kostprijs voor ons? Een onbetaalbare 800 miljard! Zonder Russische dreiging. Zonder zelf het minste diplomatieke initiatief tot duurzame vrede te hebben ondernomen. Zonder ook enig zicht op economische tegemoetkoming; want daar zullen de Verenigde Staten wel mee weg zijn. 800 miljard aan kogels, tanks, gevechtsvliegtuigen, pantsers. Zonder performante commandostructuren, zonder opgeleide soldaten die ermee overweg kunnen. In de plaats van de nationale hymnen weerklinkt in de verte zachtjes alweer het mythische “Et pour les Flamands la même chose!” of het “Heb ik geschoten? van de dove en het “Heb ik ‘m geraakt?” van de blinde. Wat een slaapwandelende oorlogszuchtigheid toch! Europa staat dan wel met pak en zak te wachten op de bus; maar die zal andermaal gewoon voorbijrijden, regelrecht richting de regionale grootmachten van de toekomst. En daar hoort Europa vooralsnog niet bij. Elke regering buigt zich thans over een “boots on the ground”-scenario, maar gelukkig wordt fel weerwerk geleverd door Hongarije, door Italië, door Nederland. Anderen willen het nog niet zo duidelijk zeggen, en doen ondertussen een “Jean-Lucske” (problemen aanpakken als ze zich stellen). Maar waar zitten dan de Blauwhelmen? Die werden er speciaal voor opgericht! Waarschijnlijk evenzeer het zoveelste bewijs dat het op nationalistisch residu opgetrokken, globalistische Internationale Recht, de UNO, de NAVO, de EU… ten enenmale faalden. Voor of tegen Trump of Poetin zijn is geen taak voor de Europese pers, politiek of burger, per slot van rekening zijn ze respectievelijk president van de VS en Rusland, niet van Europa; onze eigen EU-onbekwamen terechtwijzen daarentegen en “Wenen” min of meer herstellen: dat zou al een mooi begin zijn!
**
Illustratie: Oekraiense soldaten op begraafplaats Lytsjakiv
**
LEES OOK
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 1)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 2)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 3)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 4)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 5)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 6)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 7)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 8)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 9)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 10)
Proeve van een Geopolitieke Visie (deel 11)
