Het is in de zomer veelal komkommertijd. Dat wil zeggen dat er weinig opzienbarend nieuws is en dat kleine gebeurtenissen publicitair enorm worden opgeblazen. Het wekt de suggestie dat er iets belangrijks te vermelden valt. En zo hoopt iedereen de zomervakantie door te komen.

Maar is dat eigenlijk wel zo?

Er zijn twee soorten komkommerjournalistiek. Populaire bladen komen met uitgebreide verhalen over wél of niet bestaande liefdesaffaires van artiesten of tv-personality’s. De zogenaamde kwaliteitsbladen vullen het krantenpapier met pseudowetenschappelijke beschouwingen in moeilijke bewoordingen over niet-bestaande problemen.

Beide soorten berichtgeving stellen niets voor, maar het tweede soort lijkt veel chiquer. Voorbeelden van het eerste type waren er de afgelopen weken volop. De volmaakt oninteressante problemen tussen het Volendamse liefdespaar de liedjeszanger Jan Smit en de sexy actrice Yolanthe van Cabau van Kasbergen werden wekenlang in de publiciteit gebracht alsof het wereldnieuws was. Zelfs onze minister-president, die laatst te laf was om de dalai lama te ontvangen, deed er desgevraagd aan mee en besteedde op hoog niveau aandacht aan dit minidrama in het palingdorp.

Zonnebril

Een intellectuele topper was het voorgestelde psycho-analytische onderzoek door het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie van de overleden dader van de koninginnedagaanslag in Apeldoorn, Karst Tates. De man verkeerde, zover als bekend is, in grote moeilijkheden. Maar het is nog zeer de vraag of er echt sprake is geweest van een aanslag op de koninklijke familie. De fietsagente Sharon Koenders verklaarde dat zij nog met de zwaargewonde Karst heeft gesproken. Maar fotograaf Pim Ras, die er het eerste bij was, trof een diep bewusteloze en bloedende man aan die geen woord meer kon zeggen. De op dat moment door Ras gemaakte foto ging de hele wereld rond.

Onze regering weet momenteel niets beters te doen dan in navolging van het Britse parlement te discussiëren over een ‘bonnetjesaffaire’. Voorlopig blijkt alleen een zonnebril voor Wouter Bos op staatskosten te zijn aangeschaft.

Ook het onderzoek naar de brand in het Catshuis, in 2004, hangt al vijf jaar lang van onbenulligheid aan elkaar. De schilders werkten met thinner, een prima verfoplossend middel. Maar de damp ervan is explosief. Er brandde ergens een spaarbrander. Een heftige brand was het gevolg, waarbij een schilder op tragische wijze om het leven kwam. Later bleek ook de wandbekleding zeer brandbaar geweest te zijn. Die mededeling schijnt door ambtenaren van de minister-president te zijn achtergehouden. En toen moest Jan Peter Balkenende daarover verantwoording afleggen. Het zal er wel op uitdraaien dat de ongelukkige schilder uiteindelijk de schuld krijgt en zijn nabestaanden met de ellende blijven zitten.

Pony

In Oud-Alblas zou een 16-jarige jongen zich aan een pony seksueel vergrepen hebben. Dat was gezien door een buurman die politieagent was. Het politiekorps Zuid-Holland-Zuid werd gealarmeerd. De ‘zedeloze snoodaard’ werd gearresteerd. De jongen en zijn ouders hebben nu geen leven meer in het kleine en zeer kerkse dorp.

Maar buiten de grenzen van onze Nederlandse speeltuin is het helemáál geen komkommertijd. In het Midden-Oosten zijn er ernstige zaken aan de hand, die ook de rest van de wereld wel degelijk kunnen beïnvloeden.

In Iran zijn de presidentsverkiezingen uitgelopen op een revolutie die zich vooral in Teheran afspeelt. De zittende president Mahmoed Ahmadinejad wordt ervan verdacht met de verkiezingsuitslagen te hebben gefraudeerd om aan de macht te blijven. Dat is redelijke voorstelbaar, want dat heeft hij in 2005 ook al een keer gedaan. Het verzet tegen de willekeur, de ayatollahs en de orthodoxie wordt nu gepleegd door vooral jonge mensen. Vorige week stierf daarbij in Teheran een jonge Iraanse, de mooie Neda Agha Soltan. Ze werd door een van Ahmadinejads militiemensen dwars door de borst geschoten. De beelden van de stervende jonge vrouw gingen de hele wereld over. Ze werd een symbool van de opstand tegen alles wat dictatoriaal is.

Ahmadinejad is een wreed mens, die onder meer tijdens het barre bewind van ayatollah Khomeini executiepelotons leidde in de beruchte Evin-gevange-nis te Teheran. Daar kreeg hij de bijnaam ‘Tir Khalas Zan’, hetgeen vertaald ‘de levens-beëindiger’ betekent. Hij is een fervent antisemiet en een ontkenner van de Holocaust. Als orthodoxe moslim haat hij Israël en verder alles wat zweemt naar emancipatie, vrijheid en democratie. Berucht werd zijn holocaustconferentie te Teheran in december 2006. Hij is een bewonderaar van dictators uit het recente verleden, zoals Hitler en Stalin. Hij wordt gesteund door zijn militie en de Revolutionaire Garde, zoals Adolf Hitler destijds door de SA en de SS.

Ver-van-mijn-bed

Maar net als in de jaren tussen 1930 en 1940 blijven we in Nederland slapen. Toen dacht iedereen dat de ontwikkelingen in het toenmalige Duitsland voor ons een soort ‘ver-van-mijn-bedshow’ waren. We deden dus niets. Hitler werd tot de inval van de Duitse troepen in mei 1940 beschouwd als een zogenaamd ‘bevriend staatshoofd’. Toen we erachter kwamen dat hij dat niet was, stonden de concentratiekampen al op onze Joodse medeburgers te wachten. Duitsland is thans een keurige Europese partner geworden. Maar het gevaar voor de wereldvrede komt nu uit andere landen. Vooral uit het Midden-Oosten. Ondanks alle sussende woorden neemt de spanning tussen de Westerse en de islamitische wereld toe.

Dat is een onrustbarend feit dat onder meer tot uiting komt door de problemen binnen multiculturele bevolkingsgroepen. Wat dat betreft, is het nuttig eens te lezen wat de overeenkomsten zijn tussen de grootste dictatoriale regimes die wij in de wereld kennen of gekend hebben: de nazi’s, de communisten en de orthodoxe agressieve islam.

Vrijpartij

De bekende onderzoeksjournalist Emerson Vermaat schreef er een fascinerend boek over: ‘Nazi’s, communisten en islamisten: opmerkelijke allianties tussen extremisten‘ (Uitgeverij Aspekt ISBN-13:978-90-5911721-1).

Toegegeven, het is wat anders dan het Catshuis, de vrijpartij van Yolanthe in een parkeergarage, de zonnebril van Wouter Bos en de psycho-analyse van een dode aanslagpleger.

Maar dan kunnen we straks in elk geval niet meer zeggen dat we het niet geweten hebben.

**

Wij danken Prof. dr. Bob Smalhout en de krant De Telegraaf voor hun toestemming tot overname van de column eerder verschenen in de Telegraaf.

**

Titel van dit artikel in het ‘tScheldt Archief: 916 Smalhout (Hoofdredacteur)

**

Illustratie: Bob Smalhout (1927 – 2015)

**