Ik heb er een punt achter gezet: ik lees geen Belgische gazet meer en kijk nooit meer naar de Belgische TV. Toen ik 15 jaar was begon ik “De Standaard” te lezen want bij mij thuis las men alleen “de Gazet van Antwerpen”; dat was toen een behoorlijk rechts, conservatief katholiek blad. Later ben ik ook De Morgen gaan lezen; je zou het nu niet meer geloven maar er is een tijd geweest dat ze behoorlijk rebels waren.
Nog vele jaren later heb ik me dan geabonneerd op De Tijd en werd ook een trouwe kijker van het VRT nieuws en heb gedurende wellicht 20 jaar dagelijks Terzake en de Afspraak bekeken. Met stijgende verbazing. Maar ook met ergernis.
Vandaag lees noch kijk ik geen letter of uitzending meer en ik doe dat bewust. Bewust omdat ik me mateloos erger aan de eenheidsworst die men alle dagen gepresenteerd krijgt. Mateloos omdat enige afwijkende mening van de heersende opvattingen zelden aan bod komt. Mateloos omdat ik rust in mijn hoofd wil en me niet constant wil ergeren. Want ik word er – om het met woorden van de Zuid-Afrikaanse querulant Tom Lanoye te zeggen – «sprakeloos» van.
Want in al die media is eigenlijk amper nog een verschil te vinden tussen wat de ene of de andere voorhoudt. De verschillen zijn minuscuul. De ene heet De Standaard, de anderen noemen zich Het Laatste Nieuws, De Tijd, Het Nieuwsblad, De Morgen… Het enige dat verschilt is de naam van het medium en tevens van de hoofdcommentatoren. Die verschillende eigenlijk alleen nog in naam.
De ene heet Karel en ook een Bart, de andere heet Joel en Bart nr 2, dan weer is er een Isabel en ook een Dimitri, een Isolde en een Jeroen; ook een Liesbeth die meent een punt te hebben. Op de staatszender is er dan nog een andere Bart, nr 3 dus, een Ivan, een Bjorn, een Phara, een Katleen en een Annelies, een Lisbeth zonder «e», een Lieven, en ga zo maar door maar inhoudelijk brengen al deze personen voor 95% hetzelfde verhaal.
Ik heb geen probleem met hun meningen. Ik heb een probleem met het feit dat ze bijna allemaal hetzelfde zeggen. Op die Dimitri, Isolde en Jeroen van het laagste nieuws na. Wellicht omdat zij 35% van het Vlaamse krantenlandschap vertegenwoordigen kunnen ze niet anders dan tenminste ook te luisteren naar wat er ruist tussen het struikgewas.
Had Marshall Mc Luhan dan toch gelijk toen hij 55 jaar geleden voorspelde: «The medium is the message». We kijken vanuit ons perspectief naar wie het zegt en niet naar wat er wordt gezegd? Zoals alle dagen The View in the US met een van katoen gevende Whoopi Goldberg die we zelfs bekijken als ze begot niet weet waarover ze het heeft (the holocaust was not about race in een discussie over black lives matter…) Want the medium (Whoopi) is the message. Zoals Annelies met de mooie blauwe ogen de message is. Lisbeth wat minder.
O tempora o mores. Waar is Kop Van Eynde, waar is Manu Ruys, waar zijn Frans – van «stem thans» – Grootjans, Jan Verroken en zelfs ja hoor – in tempore non suspecto – Pa Back en de te vroeg vans ons gegane (vermoord door partijgenoten) Andre Cools? Waar zijn Georges Debunne en Jef Houthuys? Waar zijn de klinkende ruzies, het botsen van meningen, de onenigheid, het gescheld, de stellingenoorlog?
Voor hetzelfde geld kan je ook de vraag uitbreiden: waarin verschillen Tom, Melissa, Jeremy, Mateke, de Kleine Croo, Sammy? Of heeft de personencultus het overgenomen van de ideeënstrijd. En zo ja wat zitten die dan allemaal bij verschillende partijen te doen?
Hoe zijn we zo diep kunnen zakken? En geraken we hier ooit nog uit? Maar daarover morgen meer.
**
STEUN ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
