U kent dat, van die redelijk gure dagen waarop het echte karakter van mensen via osmose van binnenuit naar buiten wordt geduwd.

Meestal op de tonen van Schubert: Symphony No. 8 Unfinished, uitgevoerd door Iván Fischer en het Budapest Festival Orchestra.

Op 4 februari 2025 in  de vroege ochtend, zo rond 9.28h om exact te zijn, kende het legale veulen Delphine Nies, zo’n osmotisch moment.

Delphine Nies is wat men in bepaalde kringen een fris jong ding in de advocatuur noemt. Moest Delphine Nies iets meer verstand hebben gehad was ze na haar studie rechten in een serieus kantoor terecht gekomen. Helaas was het legale pannenkoekenhuis Flex Business Attorneys uit Hamme voor Delphine het hoogst haalbare.

Delphine mocht er beginnen als manusje van alle legale werk waarvoor haar bazen zich te goed vonden. Over één van haar bazen zullen we in het deze kolommen nog hebben, zoals medische vaktijdschriften het hebben over kanker.

Op die ochtend van 4 februari 2025 had Delphine haar witte bef opgestreken en haar zwarte toga laten stomen want ze mocht alleen naar de rechtbank, met name de ondernemingsrechtbank van Gent. Ze had van haar baas, diegene waarover we het later in deze kolommen nog zullen hebben, zoals een zoölogisch tijdschrift het wel eens heeft over de gifslang, twee opdrachten gekregen.

Eén: zoek de tegenstander van de dag vóór de zitting op en stel hem in de gang voor om onmiddellijk akkoord te gaan een bepaalde som te betalen om de zitting onmiddellijk te stoppen. Een taak waarvan Delphine zich uitstekend kweet. Vermoedelijk niet wetende dat ze hiermee het spelletje van haar baas om justitie te misbruiken als een chantagemiddel tot in de puntjes uitvoerde.

Twee: breng de tegenstander van de dag tijdens de zitting in diskrediet. Op eender welke manier.

Haar weledele tegenstander die dag was een gemondmaskerde zieke medewerker van ‘tScheldt die met 39 graden koorts lijdzaam in de gang stond te wachten. Moest Delphine Nies geweten hebben dat ze een idioot van ‘tScheldt voor de kiezen had geschoven gekregen, ze had zich misschien gedragen als een normaal mens die anderen die men niet kent aanspreekt met mijnheer of mevrouw. Helaas Delphine Nies had haar huiswerk niet gemaakt. Ze sprak de medewerker van ‘tScheldt aan alsof het een van de straat opgeraapte dakloze was met schulden aan een boze deurwaarder. Delphine stapte zonder het te beseffen in de van bacteriën vergeven afgrond die achter elke ‘tScheldt-richel verborgen ligt voor mensen van slechte wil. En by jove, was Delphine Nies die ochtend van slechte wil.

Zonder op alle details van de zaak in te gaan volgen hier enkele sfeerbeelden. Delphine Nies vertegenwoordigde een… deurwaarder. Bij het ordenen van de wereld in beroepen volgens ethisch gedrag, bevindt het beroep ‘deurwaarder’ zich niet op de lijst. Om de eenvoudige reden dat er geen denkbare combinatie mogelijk is tussen ‘deurwaarder’ en ‘ethisch’.  In de zaak van 4 februari 2025 vertegenwoordigde Delphine het deurwaardersconglomeraat GDW-Gent. Dat is dat conglomeraat waar de rechterhand niet meer weet wat de linkerhand doet.

De zitting in Gent werd gedirigeerd door een vrouwelijke rechter met priemende ogen en doortastende stem. Ze had haar rechtbank zo erg controle dat de nieuwe regering Bart De Wever I besliste er op excursie te gaan om aan de lijve te ondervinden wat het betekent iets onder controle te hebben. Het legale lichtgewicht Delphine Nies werd met beide voeten aan de grond gehouden door een voorraad leugens die ze voorbereid en in haar verder lege brein opgeborgen had. De gemondmaskerde medewerker van ‘tScheldt werd met beide voeten aan de grond gehouden door een hoeveelheid bacillen in hoofd, lijf en ledematen die tijdens corona zou geleid hebben tot arrestatie bij publieke verschijning. De tijden zijn echter veranderd. Vandaag eist het wetboek dat zieke mensen naar de rechtbank moeten komen willen ze niet zondermeer veroordeeld worden bij verstek. De Marc Van Ranst-tijden van weleer zijn helemaal weg vandaag!

Toen Delphine mocht spreken in de rechtbank hoorde iedereen dat er iets niet juist zat in haar mond. De ‘tScheldt-medewerker wist als eerste wat er aan de hand was. Delphine sprak met gespleten tong! Dat is een veel voorkomende ziekte in de advocatuur waarbij de waarheid verborgen blijft achter de amandelen en de gespleten tong versies van de waarheid draait die niets met de waarheid te maken hebben, zoals een crèmeglasmachine verschillende soorten ijs maakt van dezelfde basis.

Vermits de ‘tScheldt-redactie werkt aan een forse Open Brief aan Liesbeth Vankeirsbilck, afdelingsvoorzitter van de rechtbank van eerste aanleg in Dendermonde, die in de hele zaak ondertussen een nog meer onverkwikkelijke rol speelt dan Delphine Nies, houden we enkele details voor in de Open Brief.

Wat willen we de lezer niet onthouden? De reprimande van de stalen rechter. Net zoals in de gang, kon Delphine zich moeilijk inhouden voor de rechters. Ze portretteerde de ‘tScheldt-medewerker als een agressieveling. Wat een bepaald bizarre weergave van de realiteit was. Tot voor 4 februari had niemand bij ‘tScheldt ooit gehoord van het legale afzeikhoekje “Flex Business Attorneys uit Hamme”, laat staan van Delphine Nies. Tot voor 4 februari 2025 had ‘tScheldt nooit fysiek contact gehad met de deurwaardersmogol GDW-Gent. Maar Delphine Nies proclameerde met luide stem dat de ‘tScheldt-medewerker, die naast haar gewoon bacillen stond te lekken, ‘agressief’ was.

Delphine werd in haar betoog met één machtige houw van de doorklievende stem van de rechter tot zwijgen gebracht. De rechter vroeg aan Delphine Nies om onmiddellijk te stoppen met haar ‘neerbuigende toon’. Delphine kreeg ter plaatste een les over rechtbanketiquette die ze niet op de schoolbanken had geleerd en zeker niet in het maffieus aangelegde “Fles Business Attorneys uit Hamme”. Delphine werd warempel wit om de oren. Oh ja, we schreven ‘Fles’ ipv ‘Flex’, dat was een verschrijving. Naar de zinswijze ‘Op de fles gaan’. Het toekomstbeeld van “Flex Business Attorneys uit Hamme”.

De rechter besliste uiteindelijk dat beide partijen de degens eerst digitaal dienden te kruisen via het uitwisselen van conclusies.

Delphine Nies verliet de rechtszaal met een ruk naar links. Ze voelde zich in haar waardigheid gekrenkt. Want Delphine meent dat ze meer is dan een ander. Ze maakt namelijk deel uit van de Jonge Balie Dendermonde, een soort schaduwbalie die lezingen organiseert. In de gang beende ze snoevend, kijvend en keffend naar een zitbank om haar toga in haar tas te proppen. Ze kon niet snel genoeg haar gsm opzetten om haar baas bij de legale Flexunie kond te doen van de gemondmaskerde spast die ze tegen was gekomen in de rechtbank.

De met grote koorts tegen een paal leunende ‘tScheldt-medewerker smachtte naar zijn bed, en de totale ondergang van dit deel van het gerecht dat door deurwaarders en advocaten totaal wordt verziekt.

**

Illustratie: cartoon van Delphine Nies ‘advocate’

**

‘tScheldt steunfonds ter ontsmetting van Belgische justitie

Klik HIER

**