Een week na de opkomstvrije verkiezingen ontkurken commentatoren van divers pluimage hun ‘gerijpte’ conclusies. Volmachten zijn plots niet democratisch meer, want die bevoordelen ijverige partijen. Sommigen hebben een schrik opgedaan voor adelaars; anderen verkneukelen zich over nipt gemiste overwinningen. Betweters declameren dat hun voorspellingen toch uitkwamen. Partijen die de kartelkaart trokken overdrijven het eigen kruimelresultaat. Bij ons grommelen de buikconclusies.

Vanaf nu zijn we ook tegen de opkomstplicht, want je mag stemmen zonder te moeten. Bovenal zijn we opgelucht dat kiezers die niet tot onze Atheense visie op democratie behoren, grotendeels thuis bleven. Wij zeggen luidop wat op de werkvloer en aan de toog wordt gefluisterd: satelliet-kijkers blijven buitenlanders en mogen hun slippendragers niet aan de macht brengen. Een andere conclusie: de N-VA heeft het slim gespeeld en een sterke campagne gevoerd. Aan hun borden en folderbrij viel niet te ontsnappen. Het Vlaams Belang ging gemeentelijk op de meeste plaatsen vooruit als je de valse vergelijking met de verkiezingen van 9 juni achterwege laat. De cd&v moet de belangen van het platteland blijven verdedigen met lokale politici die ver van de Wetstraat-ideologie hun tevreden kiezers kunnen koesteren. Vooruit verovert centrumsteden die een sociaal alternatief zochten, maar dat belet velen niet met enig leedvermaak de snaak uit Sint-Niklaas zijn sjerp te zien missen.

Kleurloos Groen dwaalde de mist der irrelevantie in met wollig gezwam en niet van andere linksen te onderscheiden standpunten. In Gent stonden de nummers 1 en 2 met getrokken kromzwaarden tegenover elkaar. Ondanks haar dubbele rij tanden bleek voorzitster Nadia Naji tandeloos bij het beslechten van die tweestrijd. Door een Middeleeuwse mobiliteitsvisie kreeg Gent verkeerschaos cadeau en verpieterde de middenstand. Burgemeester Mathias De Clercq noemde Groen ‘soms elitair en asociaal’. In Antwerpen deed de arrogante lijsttrekker Bogdan (roepnaam) Vanden Berghe zijn aantal zetels bijna halveren. De voormalige 11.11.11-bons vervreemdde al vlug van zijn diepgroene militanten en pirouetteerde als een prima donna vooral rond zichzelf. De Vlaamse Groenen blijven na een brutaal electoraal doopritueel politiek ontgroend en vertrapt achter langs de ecologische berm.

Het werd dan toch geen Zondag Josdag voor TikTokker D’Haese. Hij deed zijn PVDA dan wel stijgen van 9 naar 20%, maar greep naast de sjerp die hij wou benutten om ondernemend Antwerpen fiscaal mee te wurgen. Jos blijft achter met een foorflosj. Zijn vreemdelingenlegioen vond het te gezellig in de moskee om zich naar het stemhokje te zeulen. Jos’ nieuwe voetvolk bestaat uit afgestompte immigranten van Groen, verblind activistische nepintellectuelen en van subsidies levende beroepsallochtonen. De rest van Vlaanderen kon Mao duidelijk minder pruimen, TikTok of niet.

Blauw van de politieke kou vermomde de Open VLD zich meestal als een burgerbelangen-achtige dorpsmaagd om de liberale kiezer te verleiden. Enkel in Brakel dat zowat eigendom is van de familie De Croo spoot de pornopremier verder dan zijn geblutste collega’s. In Antwerpen haalde de partij zelfs geen enkele zetel en dat in een stad waar liberale burgervaders politieke geschiedenis schreven. Onze favoriet – Egbert, de Man van Melle – scoorde in Merelbeke en burpte dat hij altijd al gelijk had.

Dankzij goed functionerende burgemeesters wist de cd&v dus 109 sjerpen te omgorden. Antwerps lijsttrekker Pieter De Cock, die zichzelf als niet per se christelijk omschrijft, haalde 1 zetel. Misschien mag hij zelfs schepen worden om Sammy op federaal vlak te bevredigen. Oud-schepen en oud-partijvoorzitter Marc Van Peel haalde 600 stemmen van mensen uit het rusthuis die zich hem nog herinnerden als humorist. Zijn politieke terugkeer na zijn boos vertrek was inderdaad hilarisch.

Het Vlaams Belang hield stand in bastion Antwerpen, wellicht dankzij een trouwe achterban die al langer beseft wat omvolking betekent. Demografisch was dit de verkiezing van de laatste kans voor zij die hun stad van weleer meemaakten als veel plezanter dan de multiculturele mesthoop waarin ze vandaag als blanke verschoppelingen verloren lopen op de genadeloze paden der politieke correctheid. In Ninove zegevierde de volkse vasthoudendheid en dankzij een minder verongelijkte communicatiestijl won de partij in Vlaanderen aan kracht. Vast thema behouden, variatie toelaten.

De N-VA blijft de dominante factor en tracht volgens de uitgelekte formatienota heus wel te morrelen aan het vastgeroeste bestel van dit operettestaatje. Toch moet de partij zich hoeden om niet net als de ooit almachtige CVP te verstarren door een mix van al te gretige machtshonger en een impotente daadkracht. Te weinig durf om diversiteitsdwang te beteugelen en te veel koketteren met het containerbegrip ‘de democratische waarden’ waarmee legolinkse mediagoeroes en fletse figuren uit Academia zo graag goochelen, eindigt meestal net bij die bondgenoten waarmee je geen band hebt.