Als gebiologeerd zit heel Europa uit te kijken naar wat Trump zoal uit zijn hoge hoed gaat toveren: war or peace, of nog iets anders?

Heel eenvoudig: uitvoeren wat men van een Amerikaanse president mag verwachten, de belangen van Amerika behartigen.

Dus bijvoorbeeld niet die van Europa, want dat is – voorlopig nog – een economische concurrent op de wereldmarkt.

Waarom dan moet Trump zich met Oekraïne bemoeien? Omwille van de Amerikaanse belangen in een land dat een soort Amerikaanse kolonie geworden is sinds de implosie van de Sovjet-Unie.

Rusland heeft zichzelf in 1991 bevrijd van zijn enig succesvol exportproduct (naast vodka en kalasjnikovs): het ‘wereldbevrijdende’ communisme, dat de bestaansreden was van de Sovjet-Unie en van het Warschaupact… dat op zijn beurt de bestaansreden werd van de NAVO, beiden producten van de geallieerde conferentie van Jalta in februari 1945 (op de Krim!).

Heel Europa was verheugd (behalve de marxistisch gedrogeerde ‘elite’ en de verweesde KP-militanten), maar voor Amerika was de verdwijning van het sovjetgevaar een regelrechte ramp: 45 jaar VS-strategie (het status quo) stortte compleet in, en de NAVO (het instrument om Europa binnen de Amerikaanse invloedssfeer te houden) werd voor Europa totaal overbodig wegens gebrek aan vijanden. Ja, zelfs de verplichte legerdienst werd in vele NAVO-landen terecht afgeschaft!

Er moest dus ten spoedigste een nieuwe strategie ontwikkeld worden of het status quo hersteld om de greep op Europa te behouden. Een punt hierbij van letterlijk kapitaal belang is dat er nooit een samenwerking tussen West-Europa en Rusland mag komen, omdat dit een formidabele economische concurrent voor Amerika zou worden op de wereldmarkt. Biden en zijn topacolieten hebben het overigens duidelijk openlijk gezegd… en ‘geïllustreerd’ met de sabotage van de Nord Stream-pijplijn, dat regelrecht een ‘anonieme’ oorlogsdaad was tegen Europa.

Het mooiste cadeau dat Poetin aan de VS zou kunnen geven, is het economisch impotente Sovjetsysteem terug installeren in Rusland (*), maar dat herinstalleren zal wel beperkt blijven tot wat standbeelden en portretten van vadertje Stalin-zaliger.

De militaire dreiging van Rusland is ondertussen herleid tot vooral veel blufpoker en de Oekraïense blitzkrieg van drie weken is vastgereden in een vastzittende sitzkrieg van drie jaar.

Blijft weliswaar het risico van nucleaire collateral damage, waartegen zelfs onze eigenste strijdvaardige minister van oorlog Theo Francken niks zou kunnen aanvangen. Theoretisch dus.

Even ondertussen echter zijn er in ’t westen meer ministers van oorlog ontwaakt die zich demonstratief op de stoere borst (of borsten) kloppen en stepdansen van ongeduld om een nieuwe ‘Operation Barbarossa’ aan te zwengelen.

Gisteren nog globaliserende slopers van nationale soevereiniteit, van staatsgrenzen en van landsverdediging, vandaag ijverige oppoetsers van archaïsche staatsblazoenen, verschaald patriottisme en oorlogshaatretoriek.

Even verbazingwekkend is de voltallige vaandelvlucht van de pacifistische bewegingen, zo alom tegenwoordig ten tijde van het SOVJETGEVAAR, terwijl de miraculeuze kans op een duurzame vrede in Europa in 1991 deskundig de nek werd omgedraaid door de uitbreiding van de NAVO.

Voor het overige is de Oekraïens/Russische oorlog een lokaal conflict (gebaseerd op een onverteerbaar verleden) dat alleen een continentale of wereldoorlog kan worden als iedereen er zich gaat mee bemoeien. Dus AFBLIJVEN!

De eenvoudigste manier om te komen tot ‘appeasement’ in dat conflict is dat Trump zijn dreiging om uit de NAVO te stappen waarmaakt, wat het einde van die organisatie zou betekenen, maar dat een paar machtige lobbies in de States zeker niet gelukkig kan maken… en in de Far West fluiten kogels de presidenten zo om de oren.

De taak van Trump is dus te zorgen voor ’n nieuw status quo waarbij de Amerikaanse belangen in Oekraïne vervat kunnen liggen in een zakelijk compromis, waaraan West-Europa niet te pas zal komen.

Ondergetekende

(*) Niet zomaar werd de Sovjet-Unie reeds van in de jaren ’30 kunstmatig in leven gehouden door het Amerikaans grootkapitaal (Council on Foreign Relations – Rockefeller -).

**

Illustratie: Moskou in de jaren tachtig

**