Hoe het begon: de professor uit Brugge (7)

U leest vandaag deel 7 van onze novelle: “Hoe het begon”

Van de hand van K. Bardoesjka

Elk weekend komt er een deeltje bij.

Lees vooraf:

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (1) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (2) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (3) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (4) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (5) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (6) – Klik HIER

Volgende zaterdag deel 8

Ook een langere nacht slapen bracht geen rust in onze breinen. We voelden ons alsof we op een oude schatkist gestoten waren tijdens het in de moestuin bezig zijn, een schat waarvan we echter niet goed wisten hoe ze in ons voordeel te gebruiken zonder daarmee in de aandacht te komen. Dan maar eerst een stevig PFAS-vrij ontbijt met spiegeleieren. Wij blij dat we onze krielkippen strikte instructies gegeven hebben om van die chemische korrels die tegenwoordig uit de lucht komen vallen, af te blijven. La Papa, de haan onder de krielkippen die we naar de Siciliaanse vader van Salena vernoemd hebben, houdt zijn dames goed in het oog.

We hebben inmiddels de ervaring dat Salena haar brein extra geactiveerd wordt na enkele van die krielkipeitjes en dat was nu niet anders. “Ma naturalmente!” klonk het ineens. “Zeg schatje van me, jij leest me toch dikwijls die posts op Twitter voor van die professor uit Brugge, je weet wel, die uitleg waar ik nooit wat van begrijp, buiten het feit dat jij die gast gewéldig vindt…” “Euh, ja, da’s waar,” antwoordde ik. “En dan?” liet ik er wat schaapachtig op volgen. Reden genoeg voor haar om haar beste Antwerps boven te halen: “onnoezel manneke!” (Wat klinkt dat toch heerlijk, dat Antwerps met een fel Siciliaans accent…) “Die Einstein uit Brugge is waarschijnlijk slim genoeg om een kopie van de ontvanger te maken, denk je ook niet? Wie weet vindt die dat wel een plezante uitdaging.”

Haar opmerking was zó to-the-point dat mijn brein geen eieren nodig had om ineens op topsnelheid te werken. “Goeie!” riep ik uit. “Dankjewel, lieve schat van me, ik ga hem direct een berichtje sturen. Gisteren zag ik nog een filmpje van hem waar hij dingen met een soldeerbout deed, waarvan mijn elektronica-proffen van vijftig jaar geleden nog lange niet aan toe waren.” In twee stappen zat ik aan mijn bureau en had mijn laptop opengeklapt. Twitter opengedaan en een bericht gestuurd. Afwachten.

En dat gaf tijd om eens een overzichtje te maken. Waar zijn we nu zoal mee bezig? “Veel te veel, lieve schat!” klonk het vanuit de woonkamer. Ten eerste: we zijn in afwachting van een antwoord van die gasten bij ‘tScheldt. We vermoeden dat die wel interesse zullen hebben in het geluid dat uit die ontvanger komt, maar je weet nooit met satiristen. Ten tweede zijn we in afwachting van een antwoord van die geniale prof uit Brugge. In het beste geval biedt de prof een mogelijkheid om het apparaat te kopiëren, of er een moderne versie van te maken, de kans dat de lampen die er in zitten nu nog te verkrijgen zouden zijn, schatten we in op nul. Ten derde, de tabellen. We hebben nu een klein overzicht gemaakt van de plekken die met 1313kHz gerelateerd zijn, maar dat is uiteraard maar het topje van de ijsberg. Ten vierde, de nachtelijke opnames. Willen we die wel? Hoe weten we makkelijk en snel of er iets op zo’n band van wel 10 uur lang staat dat het waard is om te beluisteren? En wat doen we er dan mee? Ten vijfde: de ontbrekende pagina’s die we van Vladke gekregen hebben met zijn bericht “stay under radar” Zes: De opmerking van Vladke over gevaar “van binnenuit” in Europa. “Schat! Stop! Straks ontploft je brein! En ik wil voor dat het ontploft dat je nog eens wat aan dat stadstuintje van ons doet!”

“OK, OK, OK.” (neen, ik schrijf niet dat ze wéér gelijk heeft…) Willen we ons gezond en wel houden bij zo een lange lijst van dingen die we kunnen doen, is het van belang dat we eerst even ter plaatse rust gaan.

En gezien het heerlijke ontbijt de innerlijke fysieke mens deugd gedaan heeft, is het nu tijd om de innerlijke mentale mens wat te voeden. In ons gezamenlijke jargon wil dat zeggen: in stilte gaan. Laptops dicht, gsm’s uit, deurbel af, afweergeschut op het dak terug intrekken, je kent dat wel.

We beginnen meestal met een gezamenlijke ademhalingsoefening. In het Engels heet dat: box breathing. Heerlijk om rust te brengen in je nervus vagus en in je hoofd. Plezant dat dit soort dingen ook een verbindende factor kunnen zijn, ook al liggen ons beider geboortestreek enkele duizenden kilometers uiteen. Zouden we dan toch iets met elkaar gehad hebben in een vorig leven? Neen, Károly, hou je gedachten bij je ademhaling en ga in rust…

Zowat vierhonderd en tweeëndertig seconden en een stevige knaller van een scheet later, barstten we in lachen uit. “Aaahh, love is in the air…” “Amai, schat, die kwam van ver.” “Diep snuiven, dan is die snel op” waren de antwoorden. Wij weer lachen. Humor maakt een groot deel uit van wie we zijn. En met een van onze iconen (Sir Rowan Atkinson) in gedachten, beslisten we rustig aan verder werk te maken van de documenten. Mijn lieve heks ging verder met de tabellen, ik koos ervoor de extra bladzijden uit de laatste enveloppe van Vladke te verwerken. Laptops open, scanners aan en vertaalmachines opgestart. De extra bladzijden bevatten naast de montage uitleg ook een beschrijving van de schakelaar aan de binnenkant, waar ook een tabel bijhoorde van hetzelfde soort als de grote tabel.

Wat me in eerste instantie opviel, was dat de nieuw ontvangen bladzijden duidelijk uit verschillende documenten kwamen. Dat was te merken aan de technische kwaliteiten van het schrift. Fonts die licht verschilden, spaties die anders waren, kleur van de kopies, andere nummeringen, de verschillen waren duidelijk. En de pagina’s die de uitleg bevatten van de schakelaar binnenin, waren allemaal voorzien van meerdere stempels. Misschien eerst maar eens opzoeken waar die stempels over gaan…

Op basis van de nog leesbare fragmenten, suggereerde de vertaalmachine dat de stempels de woorden “staatsgeheim”, “KGB” en “ordedienst” toonden. Genoeg om de wenkbrauwen te fronsen. Oops, als iemand weet dat we daar copies van in huis hebben, is een gratis vakantie in de Oeral of Siberië niet veraf meer. Maar waarom die stempels enkel op déze bladzijden? Verder aan de slag om te vertalen was dus de boodschap.

Naarmate de vertaling vorderde, werd het bij mij erg stil. Het geluid dat ik produceerde ging zich beperken tot typen op het klavier (toetsenbord voor de Nederlandse Bovensloters) en het klikken van de muis bij de copy/paste opdrachten. Het viel mijn huisgenote op. “Wat is er, schat? Je bent ineens zo stil? Tutto bene?”

“Volgens mij hebben ze met die schakelaar er iets ingezet om aan contraspionage te doen. Die extra bladzijden hebben het over ‘wat de kameraden zeggen’ en ‘interne rapporteringen’. Dat geeft me kippenvel. Het klinkt net zoals enkele jaren geleden MVR en zijn corrupte opperchief VDB opriepen om je buren of familie te verklikken als die hun bomma uitnodigden om de kleinkinderen te zien of als ze zich niet aan die 150cm of een van die andere absurde maatregelen hielden. Ik ruik stasi-achtige dingen. Net Vooruit, Groen of Zuhalleke, die doen ook zo. Dit stinkt. Ik ben er even niet goed van.”

“Maar schat toch,” troostte mijn lieve heks, “Dit toestel en de handleidingen dateren van de jaren ’50 en ’60, dat is van lang geleden…” “Ja, net daarom,” antwoordde ik, “elkaar verklikken om bij de overheid in een goed blaadje te staan is van alle tijden. Befehl ist befehl, heet dat dan.” “Dat is zo,” voegde Salena er aan toe, “troost je met de gedachte dat het argument ‘ik heb enkel maar bevelen opgevolgd‘ niet als excuus aanvaard werd op de Nurenberg-tribunalen van na de oorlog. Trouwens, wat jij net ontdekt hebt, wil eigenlijk zeggen dat onze reikwijdte van dingen te horen krijgen er alleen maar breder op wordt. Juist?”

Salena had een punt. Het drong door dat we ook wel eens konden gaan meeluisteren met alles wat toen ‘bevriend’ was met de USSR. En gezien België al van 3 september 1921 een communistische partij had die sterke banden had met het Komintern in Moskou en van 1936 al in het parlement zat, is dit wel een erg reëel gegeven. Het feit dat de communisten in WOII erg actief waren in het Belgische verzet tegen ‘Den Duits’, maakte dat ze kort na de oorlog populair waren, wat de 23 zetels in Kamer en Senaat als resultaat bij de verkiezingen van 1946 duidelijk bewijst.

“Mon dieu!” zowat de énige franse uitspraak die mijn lieve heks kent buiten oui en non suggereerde dat we weer op een erg interessant spoor waren terecht gekomen.

Ping! Mijn slimme telefoon met aanraakscherm liet horen dat ik een bericht kreeg. Yes! van de redactie van ‘tScheldt. Gauw lezen!

“Geachte heer Bardoesjka, met verbazing hebben wij uw bericht gelezen. Als het klopt wat u schrijft, hebt u een journalistieke goudmijn ontdekt, waarvoor onze redactie natuurlijk interesse vertoont. Uiteraard zijn wij voorzichtig met aannames en beweringen, wij hebben sedert de oprichting van ons medium de gewoonte alle berichten te dubbelchecken bij andere niet gerelateerde bronnen. We beseffen dat dit in dit geval moeilijk is, daarom stellen wij voor u op een neutrale plaats te ontmoeten.“

“Dit wordt wat, ik weet het zéker!” Waarop mijn schat: “Infatti!, tijd dus voor een aperitief? Wat wil je drinken?” En zonder te aarzelen antwoordde ik: “Maar natuurlijk. Geef mij maar een Gouden Carolus, ik ga er van uit dat jij een heerlijke 4000ppm CO² Duvel neemt?” Dan kunnen we nog eens goed toosten op al die klimaatalarmisten. En even tussendoor voor de mannelijke lezers in prille huwelijken: het is een goed idee sommige van de smaakvoorkeuren van je echtgenote goed te onthouden en te gebruiken. Zéker als ze een Siciliaanse is.

De avond vervolgde met de afspraak dat we pas de dag erna zouden reageren op die email. Zoals altijd zou de nacht raad brengen. Zéker als die ingezet wordt met hemelse vochten vol bubbelende CO²

wordt vervolgd…

K. Bardoesjka

Illustratie: de professor uit Brugge