De trouwe lezers van de columns van Dokter Marek, waarvoor eeuwige dank, weten dat de Dokter zich vaak wel eens afvraagt wanneer het genoeg geweest is. Helaas kan de Dokter niet anders dan vaststellen dat het blijkbaar nog niet genoeg geweest is. Hoe kan dat dan, vraagt de Dokter zich dan af? Dan kwam er ineens een ingeving. We zijn de weg kwijt. “En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt”, werd al in 1985 meesterlijk bezongen in het schitterend nummer “Kronenburg Park” van de Frank Boeijen Groep. Heerlijk nostalgische muziek uit de briljante jaren 80, waar de Dokter als trotse Gen X’er nog vaak naar luistert.

Als we even terugblikken naar de verkiezingen van 29 oktober voor de Tweede Kamer in Nederland, ooit geprezen als gidsland, kunnen we toch niet heen om het feit dat meer dan 1.7 miljoen mensen gestemd hebben op D66. Een links-liberale partij waar onze Open VLD ongetwijfeld kwijlend naar kijkt. Het gaat hier over een partij die met haar stikstofbeleid kleine boeren de dood ingejaagd heeft, helaas soms letterlijk. Een partij die de grenzen nog meer wil openzetten, en ongecontroleerde illegale immigratie toppie vindt. Die 10 steden wil bouwen. Of de gewone Nederlander dan voorrang zou krijgen op asielzoekers valt te betwijfelen. Die 28 miljard € wil uitgeven aan klimaatmaatregelen voor een impact van 0.00036 graden. En, laten we dat niet vergeten beste lezer, die seks met kinderen wil normaliseren. Uiteraard zijn die maatregelen, en stijgende energiekosten, voor de gewone burger, want lijsttrekker, en mogelijk toekomstig minister-president, Rob Jetten, doet wel regelmatig een retourtje Argentinië om zijn lief te bezoeken. Van een grote CO2 impact booty call gesproken.

Ook CDA, uitgespuwd in 2023, groeit nu weer van 5 naar 18 zetels. Het lijkt er wel op dat de kiezers voorbij gaan aan het feit dat alle partijen die in het verleden het verkloot hebben nu toch ineens weer goed genoeg bevonden worden om nog maar eens een kans te krijgen. Wat is het gezegde ook weer? “Waanzin is steeds hetzelfde doen, en toch een ander resultaat verwachten.” Deze uitspraak wordt vaak toegewezen aan Einstein, echter zijn er geen bewijzen dat hij die ooit gemaakt heeft. Maar die uitspraak vat echt wel het gedrag van kiezers samen.

Of is er toch meer aan de hand? De objectieve volger kan toch niet heen om het feit dat in de aanloop naar de verkiezingen iemand als Rob Jetten alomtegenwoordig was in de reguliere pers. Met een wel goed getimede passage in de Nederlandse versie van De Slimste Mens. Zou Rob Jetten in zijn dankwoord de media ook bedankt hebben? Trouwens, waar hebben we dat nog meegemaakt, dat een politicus “gelanceerd” werd via een spelletje op de televisie? Dat staat in schril contrast met de zendtijd van bijvoorbeeld Lidewij De Vos, lijsttrekker voor FvD, die nauwelijks aan bod kwam, en die bovendien, naar goede linkse journalistieke gewoonte, nauwelijks in de mogelijkheid was om een zin volledig uit te spreken zonder onderbroken te worden. We zouden zelfs nog een stapje verder kunnen gaan, en samenzweringsgewijs suggereren dat er geknoeid werd, om de WEF-Agenda-2030-D66-partij een duwtje te geven. Waarom duurt het meerdere dagen vooraleer de uitslag in Amsterdam gekend is? Moeten de stemmen zo “afgesteld” worden dat D66 toch net nipt groter is dan PVV?

Nu ja, in België is het niet veel beter. Hier wisselen de kiezers ook, en swingen ze van links naar rechts. In België verkloten de traditionele partijen het ook elke keer, ook al worden slogans als “De kracht van verandering“ geroepen. Zelfs met scores van 30% was de kracht van N-VA-verandering maar slapjes. Onafgebroken aan de macht in Vlaanderen sinds 2009, wat heeft dat opgeleverd? Extra regeltjes ja, zogezegd omdat het moet van Europa. Een extra leger van duizenden ambtenaren om al die regeltjes te controleren. Communautair? Ergens verborgen in een grote diepvries, ook al staat artikel 1 van de statuten garant voor een streven naar Vlaamse onafhankelijkheid. En o ironie, sinds de start van Arizona voor het eerst een N-VA eerste minister die de festiviteiten van 200 jaar België moet voorbereiden.

Politiek in België lijkt wel op een eeuwigdurend rondje rijden op een rotonde. Na elke verkiezingen rijden de preformateurs, formateurs en andere koninklijke verkenners rondjes, af en toe eens een weg inslaan, om dan vast te stellen dat het omkeren is voor nog een rondje. Je zou dan denken dat eens een regering gevormd is, dat spelletje gedaan is. Helaas, bij elke begrotingsopmaak begint de carrousel opnieuw te draaien, met een koehandel van allerlei kleine maatregelen om de burger te pesten met extra belastingen, want we gaan toch niet snijden in eigen vlees?

In de maatschappij in het algemeen is het al niet veel beter. Er zijn generaties jongvolwassenen die opgegroeid zijn met de boodschap dat ze allemaal speciaal en gelijk zijn. U kent ze wel, de Millenials en Gen Z die allemaal een participatietrofee kregen. Voor die mensen is het één voor één bitter ontwaken eens ze losgelaten worden in de echte wereld, en zeker in de bedrijfswereld. Het zal de lezer niet verbazen dat er mama’s en papa’s zijn die hun kinderen vergezellen naar sollicitaties, en zelfs regelmatig besprekingen hebben met de managers van hun kinderen.

Diezelfde groep heeft een ingebouwde drang om anders te zijn, want zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ze lijden allemaal aan AAT, Acuut Aandachtstekort. En een stijgende drang naar aandacht leidt tot excessen, zoals bijvoorbeeld de furry’s. Dat zijn individuen die zich identificeren als een kat, hond of wat de smaak van de dag is. Een andere uitspatting zijn de mensen die zich identificeren als het andere geslacht. Of nog erger, zoals het voorbeeld van een man van middelbare leeftijd die van zichzelf vindt dat hij een meisje van 13 is, en die bijgevolg ook eist dat hij zich mag omkleden in dezelfde ruimte als de puberende meisjes.

Alsof dat nog niet erg genoeg is, hebben we ook nog de transeconomie met schrijnende verhalen van (pré)pubers die hormonen slikken om hun transitie voor te bereiden, meisjes wiens borsten afgebonden worden… De voorbeelden met tragische afloop zijn helaas schering en inslag. Zoals recent het verhaal van een tienermeisje dat in volle transitie uit het leven stapte. De ouders van het meisje hebben nu klacht neergelegd. Het blijkt dat de begeleidende psycholoog al na slechts 1 sessie begonnen was met het voorschrijven van een hormonale behandeling. De Dokter stelt zich hierbij kandidaat om de psycholoog zijn/haar/hun diploma ritueel te verbranden.

Dit alles wordt dan triomfantelijk gefaciliteerd door een teensletsbrigade van psychiatrische patiënten met blauw haar en een neusring. Die elk moment van de dag klaar staan om beledigd te worden, en een aanval te lanceren op de vermaledijde die het aandurft om hun met de feiten op de neus te duwen.

Valt het dan te verbazen dat mensen kijken in de richting van een alsmaar meer betuttelende overheid? Dat de mensen bij elke scheet wind, spatje regen of stofje in de lucht wachten tot ze weten welke kleurcode het is om te weten wat ze wel of niet mogen doen? En dat de mensen dan in toenemende mate ontgoocheld zijn in een overheid die meer en meer regeltjes oplegt, die hun figuurlijk van het kastje naar de muur stuurt? Of soms zelfs letterlijk zoals in de foto waar men, mits wat inzoomen, aanwijzingen voor een wegomlegging kan zien. Waar de argeloze weggebruiker op de zoveelste omleiding 2 borden naar rechts, en 1 bord naar links te verwerken krijgt. Dan is het ofwel gokken of rondjes blijven draaien op de rotonde.

Valt het dan ook niet te verbazen dat mensen, bij gebrek aan oplossingen van het centrum, hun soelaas zoeken in extreme oplossingen? Van extreemrechts (“alle bruin mannen buiten”) tot extreemlinks (“laat de rijken de crisis betalen”). Ooit riskeert dit slecht af te lopen, want we zijn collectief de weg kwijt.