Vaak heeft de Dokter het gevoel dat er “iets” niet in de haak zit. Het is een ongemakkelijk gevoel dat er “iets” veranderd is, maar de Dokter weet niet goed wat het is. Het is soms een overweldigend gevoel dat er veranderingen zijn, maar de Dokter kan het geen juiste plaats geven. In het Nederlands is er niet echt een woord dat het gevoel omschrijft, echter in de Duitse taal zit een mooi woord dat hier van toepassing kan zijn: “unheimlich.” Er is geen enkel woord dat dit één-op-één kan vertalen, ‘omschrijven’ is nog het beste wat je kan doen. Het gaat om een eng, vervreemdend of beklemmend gevoel, iets dat tegelijk bekend én vreemd is. Af en toe helpt het universum een handje en zorgt voor duidelijkheid, zoals onlangs toen de Dokter via een post op X verwezen werd naar een essay, verschenen in Compact Magazine, met als titel “The Great Feminization.”

Ook al volgt er hierna een bespreking van het essay, de Dokter raadt iedereen aan om het essay, in het Engels, te lezen. Wel wil de Dokter de lichtgevoeligen onder ons waarschuwen. Er zullen meningen in verschijnen waar de lange-tenen mensen en woke-fans zich kunnen aan ergeren. Ja, de Dokter kijkt hier in de richting van (extreem) links. U kent ze toch ook, die mensen die antwoorden met “Dan bent u een racist “, als iemand pleit voor het stopzetten van illegale migratie, en het sluiten van de grenzen.

In het essay stelt de auteur vast dat de cancelcultuur en wokisme niet het gevolg zijn van een ideologie of overblijfsel van marxisme, maar als gevolg van grote demografische verschuivingen: vrouwen vormen nu de meerderheid in sleutelinstituties zoals journalistiek, academie, geneeskunde en recht. Dit leidt tot vrouwelijke groepsdynamieken die rationaliteit, competitie en open conflict vervangen door empathie, consensus en verborgen ondermijning.

De auteur ziet de start van de Grote Feminisering in 2005, toen Larry Summers, rector van de Harvard Universiteit, gecanceld werd. Die gaf tijdens een lezing, die geacht werd off the record te zijn, een opmerking die in het verkeerde keelgat schoot bij een aantal vrouwelijke aanwezigen. Hij zei dat de ondervertegenwoordiging van vrouwen in de exacte wetenschappen deels te wijten was aan “verschillen in beschikbare aanleg aan de hoge kant” en aan smaakverschillen tussen mannen en vrouwen “die niet aan socialisatie te wijten zijn.” Hij zei dat in de veronderstelling dat de lezing niet naar buiten gebracht zou worden, driewerf helaas. Een aantal vrouwen drong aan op zijn ontslag, en ondanks zijn herhaaldelijke en publieke verklaringen, trouwens van feiten die wetenschappelijk onderzocht zijn, en verontschuldigingen moest hij dus wel opstappen.

Volgens de auteur is dat een direct gevolg van demografische wijzigingen, waardoor vrouwen in de meerderheid zijn in beroepen zoals rechten (faculteiten sinds 2016, advocatenkantoren vanaf 2023), journalistiek (redactie van de New York Times sinds 2018), geneeskunde en onderwijs sinds 2019 en respectievelijk 2023. Managers in het algemeen zitten aan 46%, en spoedig daar ook in de meerderheid.

Dit leidt tot een veranderende groepsdynamiek, ondersteund door onderzoek van onder andere Joyce Benenson in het boek “Warriors and Worriers”, waarin gesteld wordt dat mannen optimaliseren voor oorlog: open conflict gevolgd door verzoening. Vrouwen daarentegen optimaliseren voor nakomelingsbescherming door consensus en heimelijke competitie. Mannen hebben een voorkeur voor vrije meningsuiting, vrouwen cohesie. Het gevolg is dat confrontatie vermeden wordt, kritiek begraven wordt in complimenten en participatie hoger ingeschat wordt dan resultaten.

De gevolgen op de instituties zijn groot, en er worden voorbeelden van wokeness aangehaald binnen de journalistiek, zoals het ontslag van Bari Weiss in 2020, journaliste bij The New York Times, na heimelijke pesterijen via Slack. In de geneeskunde doet politiek haar intrede door bijvoorbeeld BLM als “gezondheidsnoodzaak” op te nemen in plaats van te compartimentaliseren. In het algemeen verschuift de prioriteit van rationaliteit, risico en competitie naar empathie, veiligheid en cohesie.

De westerse beschaving maakt hier een ongeëvenaard historische situatie mee, want nooit liet een beschaving vrouwen zoveel controle uitoefenen.

De grootste bedreiging echter bevindt zich in het spectrum van het rechtssysteem. De rechtsstaat vereist objectieve regels, zelfs ingaand tegen intuïtie. Vrouwelijke dynamieken bevoordelen sympathie en erkennen minder het confrontatierecht, waarbij emotie gelijkwaardig dreigt gesteld te worden als bewijs. Een voorbeeld hiervan waren de hoorzittingen in 2018, voor de benoeming van Brett Kavanaugh voor het Hooggerechtshof, genomineerd door Donald Trump. Na de eerste hoorzittingen waarin hij bevestigd werd door de Senaat, kwamen een aantal vrouwen met beschuldigingen van ongepast gedrag, dus kwam er een extra hoorzitting, en een onderzoek door de FBI, dat geen concreet bewijs opleverde. Maar het kwaad was al geschied. Naar de toekomst toe bestaat de vrees dat de regels gebogen worden voor “juiste” groepen, maar strengere handhaving voor anderen. Helaas zien we daarvan in België ook tal van voorbeelden. De Dokter denkt hier spontaan aan allochtone verkrachters die er van af komen met een voorwaardelijke straf en een opstelletje, terwijl stoute Dries naar de gevangenis zou moeten voor racistische memes in een private chatgroep. Of aan een studentenvereniging die uitgesloten wordt voor een grap over de rector, terwijl de “Free Palestine” scanderende bende diezelfde universiteit wekenlang mocht bezetten, en vandaliseren. Dit allemaal uiteraard aan de UGent, wiens rector zowat de enige ter wereld is die veilig is. De dag dat ze die transrector cancelen zal er nooit komen, die kans is zelfs kleiner dan dat België een begroting op overschot zal hebben.

De westerse beschaving maakt hier een ongeëvenaard historische situatie mee, want nooit liet een beschaving vrouwen zoveel controle uitoefenen. De focus verlegt zich van talent naar DEI, leidt tot een toename van bureaucratie, ook binnen bedrijven, en een afname van innovatie en openheid. Zoals hierboven ook al vermeld is het risico op verder uithollen van de rechtsstaat nog het grootst. We zien al vaak voorbeelden van activistische rechters die wetten fluïde behandelen en interpreteren, en op die manier de wetgevende macht ondermijnen en uitdagen.

De Dokter hoort in de verte al het verwachte gekrijs van de vaste kliek van verontwaardigden, de geitenwollensokken teensletsen, rondrijdend in hun bakfietsen. Ze verdienen weliswaar een proficiat voor het lezen van het essay en dit artikel, als ze het effectief zo lang volgehouden hebben.

Vooraleer de klachten richting Unia, lezersbrieven richting De Morgen, De Standaard en andere links-groene subsidieverslindende blaadjes als Apache of De Wereldmorgen verstuurd worden, wil de Dokter echter even duidelijk maken dat dit geen pleidooi is voor het terugkeren van vrouwen naar de haard. Het is eerder een pleidooi voor het herinvoeren van wat masculiniteit, als tegengewicht. Recent was er nog een artikel in De Telegraaf, waar er een dringende oproep was naar meer mannen in het onderwijs, omdat kinderen nu eenmaal ook mannelijke rolmodellen nodig hebben. Stop het aanwerven op basis van geslacht en/of kleur, kijk opnieuw naar de capaciteiten van kandidaten. Laat mensen terug vrank en vrij hun mening zeggen in plaats van mensen te muilkorven en hun woorden elfendertig keer te wikken en wegen. Duid rechters aan op basis van de kennis van de wet, en niet langer op basis van de juiste politieke kleur.

Het is de aandachtige lezer misschien ook opgevallen dat de Dokter verwijst naar “de auteur.” Dat is bewust, want hij voelde ook al het geroep en getier met de verwijten dat de auteur wel weer een gefrustreerde man zou zijn. Driewerf helaas, de auteur is een bezorgde mama van 2 zonen, Helen Andrews, die de toekomst somber inziet als er geen tegenbeweging op gang komt. Het artikel verwijst naar de Amerikaanse samenleving, maar zoals zo vaak is er van over de plas wel wat komen overwaaien, en de vaststellingen zijn ook van toepassing voor Europa, waar het volgens de Dokter niet enkel hij is, die met dat unheimliche-gevoel rondloopt.

De vraag is dan wat kan er gebeuren? Gaat de stilzwijgende massa blijven haar mond houden, uit angst om op een dag zelf gecanceld te worden door de woke bende? Of gaan de mensen opstaan en zeggen dat het nu welletjes geweest is, dat de ratio het weer mag halen van de emo? Dat het nu eindelijk genoeg geweest is?

Het originele essay van Helen Andrews vind je HIER