Ach, beste modderkrabbers van Moddergat en verre omstreken, wat een glorieuze dag voor de Belgische politiek! Hier zit ik, Karel de Bijter, met mijn pint in de hand en mijn pen in de aanslag, starend naar het nieuws dat voormalig eerste minister Alexander De Croo – ja, diezelfde met het gezicht van een brave boekhouder die net een factuur voor een feestje heeft goedgekeurd – benoemd is tot directeur van het UNDP, dat ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties. Hoera! Eindelijk een job waar hij de wereld kan redden, in plaats van ons land verder de afgrond in te duwen. Want laten we eerlijk zijn: als er één man is die weet hoe je ontwikkelingshulp moet beheren, dan is het wel De Croo die de begroting van België behandelde als een open buffet voor vrienden en partijgenoten.

Stel je voor: onlangs nog stond De Croo te kirren als een verliefde duif over hoe geweldig het leven als burgemeester van Brakel was. “Oh, wat hou ik van dat lokale gedoe,” zei hij ongeveer, met die typische liberale glimlach die meer tanden toont dan oprechtheid. “De geur van verse frieten op de markt, de klachten over potholes in de straten – dat is pas leven!” En nu? Nu dumpt hij dat burgemeesterschap als een lege bierfles in de gracht, samen met zijn zetel in de Kamer. Weg ermee! Want wie wil er nu burgemeester spelen in een slaperig dorpje als je kunt verhuizen naar New York, met een salaris dat waarschijnlijk meer nullen telt dan de stemmen die Open VLD nog overhield na de verkiezingen? Hypocrisie? Nee hoor, dat is gewoon ‘carrièreplanning’ in het jargon van de blauwe boys.

Laten we even terugspoelen naar die fameuze verkiezingen van 2024, die glorieuze slachtpartij waar de kiezer de Vivaldi-regering – dat bonte circus onder leiding van De Croo – uitspuugde als een hap bedorven mosselen. Herinner je je dat nog? Een coalitie van zeven partijen, allemaal kibbelend over wie het grootste stuk van de taart mocht, terwijl het land kreunde onder inflatie, energieprijzen en een immigratiebeleid dat leek op een deur zonder slot. De Croo, de grote dirigent, stond daar te zwaaien met zijn stokje, belovend dat alles goed zou komen. “We bouwen een nieuw België!” riep hij, terwijl de peilingen al maanden schreeuwden dat de kiezers liever een nieuw kabinet bouwden – zonder hem erin. En wat gebeurde er? Open VLD werd gereduceerd tot een voetnoot, een partij die meer ministers had dan kiezers. De kiezer zei: “Bedankt, maar nee bedankt.” En De Croo? Die zei: “Tijd voor een nieuwe uitdaging!” Ja, ja, een uitdaging in een toren van de VN, ver weg van de modderige realiteit van België.

Maar ach, het is bon ton bij Open VLD om altijd voor de postjes te gaan, nietwaar? Dat is hun heilige graal, hun raison d’être. Vergeet ideologie, vergeet de basis – het gaat om de stoelen, de titels, de perks. Denk aan Lachaert de Leugenaar, Egbert voor de Vrienden, die ooit riep dat ze moesten vernieuwen, maar zelf vastplakte aan zijn zetel als een kauwgom onder een tafeltje. Of Maggie De Block, die van volksgezondheid naar… ach, wat doet het ertoe? Bij de liberalen is het een carrousel van functies: minister vandaag, Europarlementariër morgen, en als het echt misloopt, een cushy job bij een multinational of, in dit geval, de VN. De Croo past perfect in dat patroon. Na jaren van beloftes over ‘openheid’ en ‘vernieuwing’, kiest hij voor een rol waar hij kan prediken over armoedebestrijding en duurzame ontwikkeling, terwijl hij zelf een regering leidde die België’s schulden liet opzwellen als een gistend brood. Hypocrisie op wereldschaal! Stel je voor: De Croo in een VN-vergadering, uitleggend hoe je armoede oplost door subsidies te geven aan vrienden, of hoe je klimaatdoelen haalt door te vliegen in business class.

En laten we niet vergeten de historische ironie hier, want ik, Karel, hou van een goede verwijzing naar het verleden. Dit doet me denken aan keizer Karel V, die ook van alles beloofde – een rijk waar de zon nooit onderging – maar uiteindelijk zijn kroon doorgaf en zich terugtrok in een klooster. De Croo doet het omgekeerde: hij vlucht naar een hoger niveau, naar de ivoren torens van de VN, waar bureaucraten debatteren over millenniadoelen terwijl de wereld brandt. UNDP-directeur? Dat klinkt als een job voor een visionair, niet voor een man wiens grootste prestatie was om een regering bijeen te houden die leek op een kat met negen levens – allemaal verspild. Wat gaat hij doen daar? Lessen geven in coalitievorming aan ontwikkelingslanden? “Kijk, neem zeven partijen, voeg een snufje hypocrisie toe, en voilà: een recept voor stilstand!”

Nee, serieus nu, beste lezers: dit is het toppunt van de Belgische politieke farce. De Croo, de man die ons land door een pandemie loodste met maskers die te laat kwamen en vaccins die te traag werden uitgerold, nu de redder van de derde wereld? De kiezer spuugde hem uit, maar de internationale elite slikt hem in als een oester met citroen. En ondertussen zit Brakel zonder burgemeester, de Kamer zonder zijn zetel, en Open VLD zonder ziel – als ze die al hadden. Het is om te lachen, of te huilen, afhankelijk van je humeur.

En wat te denken van Bart De Wever? Bart De Wever zegt u? Alsof Bart De Wever dit niet achter de schermen mee goedgekeurd heeft! Als puntje bij paaltje komt dekken de politieke leiders van dit land hun soortgenoten.

Maar wacht, hier komt de twist: misschien is dit wel een zegen. Met De Croo bij de VN, kan hij tenminste geen schade meer aanrichten hier. Laat hem maar gaan, met zijn liberale dromen en zijn VN-badge. Wie weet, redt hij de wereld nog. Of niet. In elk geval: proost op de postjesjacht! Moge zijn UNDP-avontuur even succesvol zijn als Vivaldi – kort en memorabel, vooral om de verkeerde redenen.

**

Je kan ‘tScheldt steunen door:

1. een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
2. door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of
3. door een abonnement te nemen of te vernieuwen via deze link