Starmer en de donkere schaduw van het Britse verraad

Proloog: Londen in de mist

September 2025. De Theems ligt er grijs en stil bij, terwijl de klokken van Big Ben luiden. In Downing Street trekt Keir Starmer zijn stropdas recht en kondigt met zware stem de erkenning van “Palestina” aan. De camera’s klikken, de commentatoren jubelen, de diplomaten knikken instemmend.

Maar achter dit theatrale decor speelt een ander verhaal. Een verhaal van gijzelaars die nog steeds wegrotten in de stinkende tunnels van Hamas, van Joodse families die hun doden begraven, en van een premier die knielt voor de woke meute en de islamitische straat. Een verhaal dat leest als een thriller, maar dat de bittere realiteit van Groot-Brittannië vandaag is.

Scene I: De massaslachtingen van 7 oktober

Om te begrijpen hoe grotesk Starmers erkenning is, moeten we terug naar die dag: 7 oktober 2023. In de vroege ochtend glipten duizenden Hamas-terroristen en hun islamitische aanhangers door de grenshekken van Gaza. Wat volgde was geen oorlog, maar een pogrom op industriële schaal.

Hele families werden afgeslacht in hun huizen.
Baby’s werden uit wiegjes gehaald en doodgehakt.
Vrouwen werden groepsgewijs verkracht, soms voor de ogen van hun kinderen.
Lichamen werden verbrand, verminkt, onthoofd.
Jongeren die een muziekfestival bezochten, werden opgejaagd als dieren en geëxecuteerd in de velden.

Meer dan 1.200 Joden en Israëli’s werden op één dag vermoord. En in Gaza? Daar werd gefeest. Men danste in de straten, men deelde snoep uit, men juichte bij de aankomst van de vrachtwagens vol gekidnapte lichamen. De video’s gingen de wereld rond: een samenleving die barstte van vreugde om de slachtpartij van Joden.

Maar het bleef niet bij Gaza. In Londen, Parijs, Brussel en New York stonden dezelfde dag nog woke-activisten en islamofiele meelopers klaar. Ze relativiseerden, ze vergoelijkten, ze schreeuwden dat Israël “zelf schuld” had. Waar Joden bloedden, dansten hun tegenstanders. De slachtpartij werd live bejubeld door de islamitische straat én haar Westerse handlangers.

Scene II: Perfidious Albion, de sequel

En nu, minder dan twee jaar later, komt Starmer met zijn groteske toneelstuk: de erkenning van “Palestina”. Hij zegt dat het “geen beloning voor Hamas” is. Maar hoe klinkt dat in de oren van de ouders van de 48 gijzelaars die nog vastzitten in de ondergrondse hel? Hoe klinkt dat in de oren van Israël, dat de lijken nog steeds uit de ruïnes van kibboetsen graaft?

Dit is geen breuk met het verleden. Dit is een sequel van een eeuwenoude Britse traditie:

1917: de Balfour-verklaring beloofde een thuis voor Joden.
1939: de White Paper sloot de deur, net toen de gaskamers begonnen te roken.
1947: de Exodus-overlevenden werden met geweld teruggestuurd naar Duitsland.
1956: tijdens de Suez-crisis liet Groot-Brittannië Israël vallen als een baksteen.
En 70 jaar lang weigerde Queen Elizabeth Israël te bezoeken — uit angst de Arabische oliestaten te bruuskeren.

Starmer’s erkenning past naadloos in dit script. Het is de herhaling van een oud refrein: Arabische belangen eerst, Joodse levens later.

Scene III: De islamisering van het Koninkrijk

Wie denkt dat dit enkel diplomatiek theater is, vergist zich. Het Verenigd Koninkrijk wordt langzaam gekoloniseerd van binnenuit.

Honderdduizenden moslims marcheerden sinds 7 oktober door Londen, zwaaiend met Hamas-vlaggen en roepend om intifada. Universiteiten bulken van woke-activisten die Israël demoniseren en elke Jood die spreekt het zwijgen opleggen. En in Labour-districten verloor de partij zetels aan pro-Gaza extremisten.

De boodschap was duidelijk: wie de moslimstem verliest, verliest de macht. En dus koos Starmer. Niet voor waarheid, niet voor principes, maar voor de moslimstem. Zijn erkenning van “Palestina” is geen daad van diplomatie, maar een electorale knieval. Het Verenigd Koninkrijk is minder een trotse democratie dan een land gegijzeld door de meute op straat.

Scene IV: Monty Python in Downing Street

Het tragikomische element? Starmer verkocht dit alles als een stap richting vrede. Het klinkt als een Monty Python-sketch: een premier die met ernstige blik verklaart dat hij Hamas veroordeelt, om vervolgens exact dát te doen wat Hamas wil — de erkenning van Palestina, zonder één gijzelaar vrij te krijgen, zonder één raket minder, zonder één slachtoffer minder.

Het is alsof James Bond zich overgeeft aan Blofeld en zegt: “Misschien verandert hij wel als we hem een casino geven.” Pure absurditeit, maar in Groot-Brittannië heet dat “buitenlandse politiek”.

Scene V: De invasie van Albion

We moeten het durven benoemen: dit is geen gewone politieke koers. Dit is een invasie van binnenuit. Niet met tanks en vliegtuigen, maar met stembiljetten, straatmarsen en electorale chantage. Groot-Brittannië, ooit heerser over de oceanen, knielt nu voor de moslimstem in Birmingham en Whitechapel.

Starmer is geen Churchill. Hij is geen staatsman. Hij is de nuttige idioot die de deur openzet en de rode loper uitrolt. Zijn erkenning is geen vredesdaad, maar een ritueel van onderwerping aan de nieuwe machthebbers in eigen land.

Epiloog: Perfidious Albion leeft

Waarom zijn we verbaasd? Groot-Brittannië heeft altijd Joden verraden en Arabieren gepaaid. Waarom zou 2025 anders zijn?

De erkenning van Palestina in de nasleep van 7 oktober, terwijl 48 gijzelaars nog vastzitten in hun ondergrondse hel, is niet alleen grotesk en immoreel. Het is de laatste bevestiging dat het oude rijk niet langer door traditie of principes wordt geleid, maar door angst, lafheid en electorale slavernij.

Stel je de laatste scène voor: mist die over de Theems rolt, de toren van Big Ben als een donker silhouet, en de echo van voetstappen in Downing Street. In de verte hoor je nog steeds de kreten van de menigte die met groene vlaggen de straten vult. Starmer sluit zijn deur achter zich, tevreden glimlachend dat hij zijn meerderheid weer even gered heeft. Maar achter die façade van staatsmanschap hangt de geur van lafheid, hypocrisie en verraad.

Hetzelfde verraad dat Joden de toegang ontzegde tijdens de Shoah. Hetzelfde verraad dat de Exodus terugstuurde naar Duitse kampen. Hetzelfde verraad dat Israël decennialang isoleerde om Arabische olie niet te verliezen. En nu opnieuw: de erkenning van een fictieve staat, terwijl gijzelaars kreunen in hun ondergrondse hel.

En daar klinkt de stem van de geschiedenis: Perfidious Albion leeft. Het leeft in de woorden van Starmer, in de laffe reflexen van het Britse establishment, in de knieval voor de meute. Het oude rijk is niet gestorven, het heeft alleen een nieuw masker gekregen — dat van woke slogans en electorale angst. Maar de kern blijft dezelfde: beloven en verraden, sussen en steken, glimlachen en knielen.

De mist boven Londen zal optrekken. Maar de stank van verraad, lafheid en cynisme zal blijven hangen. Perfidious Albion leeft.

Marcel Kierszenbaum Opiniemaker