Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 4)

Elke dag deze week een stukje Italië

Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 1) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 2) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 3) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 4) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 5) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 6) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 7) – Klik HIER

Zien is Zeggen: Recht(s) Vooruit!

Italië is dan wel verre van criminaliteitsvrij, eerder integendeel zelfs, maar opgemelde bescheiden greep uit de “cronaca nera” (misdaadverslaggeving) bewijst onmiskenbaar dat er een behoorlijk stuk vrijer wordt omgesprongen met zogenaamde controversiële meningen. Woorden als “Maranza” (samentrekking van “Marocchino” en “Zanza”, dit laatste woord refererend naar een alternatieve, al niet gewelddadige subcultuur) verschijnen zomaar en zonder gevolg in de kranten! (Nu we toch onder ons zijn, beste lezer, in het gebruik komt “Maranza” dus overeen met het woord “Maka(a)k”). Bovendien betekent de voornoemde chrestomathie niet dat de regering van Giorgia Meloni stil zou zitten. Onderworpen aan, doch laverend tussen de sofismen uit de arresten van links en verward rechtsgeleerd rapaille – dat heet rechtsstaat, geloof ik? – probeert de regering een beleid te voeren dat een groot draagvlak heeft onder de bevolking – dat heet dan weer democratie, meen ik? – maar door de magistraten frenetiek wordt tegengewerkt. De Italiaanse “toghe” (toga’s) verklaarden de afspraken met Albanië over de opvang van asielscharrelaars reeds ongeldig en hun gepolitiseerde evenknieën in het Europees Hof van Justitie (Luxemburg) stelden de interpretatie van het begrip “veilig land van herkomst” op scherp. Twee kwasten uit Bangladesh hadden Italië voor de rechter gesleept nadat hun land door de Italiaanse overheid veilig werd geacht. Volgens het arrest van 1 augustus behoort de veiligheid van een land nu opengetrokken te worden naar “alle categorieën van personen.” Dus als duivenmelkers zich gediscrimineerd voelen door een stel “sjotters” heeft Italië pech! “Ancora una volta”, luidde het officiële communiqué van het Palazzo Chigi (regering), “la giurisdizione, questa volta europea, rivendica spazi che non le competono, a fronte di responsabilità che sono politiche.” (Weer maar eens eist de rechtsmacht, ditmaal de Europese, de ruimte op die haar niet toekomt, maar die behoort tot de politieke verantwoordelijkheid). Op die manier wordt de schuring tussen de rechtstaat en de democratie dus door de rechterlijke macht zelf georganiseerd.

Maar hoe meer de activistische hermelijntjes zich ook “uit de toga” werken om zich schaamteloos te tooien met de politieke sjerp die hen niet toekomt, des te meer de populariteit van “Il Presidente del Consiglio” (premier) zich handhaaft, meer zelfs: nog opwaartse rekkelijkheid vertoont. Zal finaal dan toch de democratie zegevieren boven de uitgeholde rechtsstaat? Wat er ook van zij, op 1 september 2025 was de regering Meloni goed 1.043 dagen in functie, wat haar de derde plaats op de lijst van langst zetelende Italiaanse regeringen ooit opleverde (op één staat Benito Mussolini, 21 jaar; gevolgd door Berlusconi, 1412 dagen; niet toevallig twee regeringen van rechts!) In een land waar regeringen het gemiddeld 1,11 jaar uithouden, toch een flinke verwezenlijking. Het heeft er bovendien alle schijn van dat de partijen van de Italiaanse coalitie (Fratelli d’Italia, Lega en Forza Italia) intussen allemaal hun natuurlijke plaats binnen de regering hebben gevonden en de vrijheid krijgen die rol ook naar hartenlust te vervullen. De “Broeders” kiezen resoluut voor staatsmanschap. Giorgia vervelde gaandeweg van “perikel voor de democratie” tot “verbindende factor in het hoge diplomatieke spel,” niet enkel in het Europa van schijtlijster Ursula maar zelfs in het Amerika van doordrijver Donald. Als eerste minister heeft ze wellicht d’r scherpste kantjes mild moeten bijvijlen, wat echter niet wil zeggen dat dit “à la Belge” ook ten koste moet gaan van fundamentele principes. De complementaire roeptoeter wordt thans gebezigd door Matteo Salvini die met z’n Lega-partij de volkse snaar enthousiast mag bespelen, wat de “legista” op het lijf geschreven staat. “Il carroccio” (vaandelwagen, populaire bijnaam voor de Lega) wordt echter door Meloni doorluchtig in toom gehouden, wat Salvini voor een keertje geen windeieren legt.

“Zijn” hoogtechnologische brug tussen het Italiaanse schiereiland en Sicilië, over de straat van Messina, is ondertussen binnen. De 1,5% verhoging van het NAVO-defensiebudget voor kritieke infrastructuur zo goed als evenzeer (al vinkte Amerika het plan vooralsnog af met een “no”, maar Meloni kan in the Ovale Office ondertussen wel een potje breken). Op die manier tracht Salvini zowel Scylla als Charybdis te bedienen! Ook de Mezzogiorno (Zuid-Italië) zal er immers, in de vorm van tewerkstelling, de rijpe vruchten van plukken. In de Corriere della Sera (Italiaanse kwaliteitskrant) van 10 augustus verklaarde Salvini: “A PD e 5Stelle ricordo che il reddito di cittadinanza è costato agli Italiani più di 34 miliardi senza lasciare traccia. I 13 miliardi del Ponte rimarranno nei secoli” (Ik herinner de PD – socialisten – en 5sterren – basisdemocraten – eraan dat het bestaansminimum 34 miljard heeft gekost, zonder één enkel spoor achter te laten. De 13 miljard voor de Brug zal echter voor eeuwen blijven.) Tot slot is er de Forza Italia van Antonio Tajani, vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken, die de gematigde kiezers moet soigneren. Tajani’s politiek parcours verloopt min of meer smetteloos, maar hij heeft dan weer af te rekenen met de erven Berlusconi – zoon Pier Silvo en dochter Marina – die het liberalisme van hun vader duidelijk hebben afgelegd ten voordele van een ethisch eerder links libertarisme. Op 31 juli had tussen hen (in aanwezigheid van Gianni Letta, historische rechterhand van de Cavaliere) eindelijk het lang aangekondigde maar al een paar keer uitgestelde gesprek plaats. Tajani wordt als leider (secretario) weliswaar bevestigd maar de tijd zal moeten uitwijzen of de rijkeluiskindjes nu ook wat beter op hun al bij al nietswaardige woordjes zullen letten. Tot dan is het voor Tajani rijden en omzien, zeker nu hij niet eens de sterkste partij in de coalitie leidt.

Link(s)e Soep

In tegenstelling tot de relatieve stevigheid van de coalitie heerst er in de Auberge Espagnole van de linkse oppositie absolute chaos en verdeeldheid. De PD (Partito Democratico, socialisten), die zich de leider van de oppositie waant, wordt getrokken door slonzige sloor Elly Schlein (foto), die wel graag het hoge woord voert, maar zich telkens weer – in het beste geval uit onkunde, in het slechtste geval door leugens en verdraaiingen – te barsten loopt tegen de gecementeerde muur van de feiten. Toen ze laatst in het parlement de regering ervan beschuldigde op de kap van de Italiaanse burger te besparen in de gezondheidszorg, volstond het voor Meloni even de naakte cijfers in een handige overzichtstabel te gieten om de wufte bewering van Schlein te doorprikken: nog nooit heeft een Italiaanse regering meer aan gezondheidszorg uitgegeven dan nu. Elly Schlein mekkert zich graag diep de kosmos in over het zgn. “Campo Largo” (het breed links veld), maar overal zijn er wel aanleidingen en aanzetten zat ter faling ervan. “Quando le forze progressiste si uniscono, vinciamo le elezioni” (Wanneer de progressieve krachten zich verenigen, winnen we de verkiezingen), liet ze na de gemeenteraadsverkiezingen van mei en juni optekenen. Geen strohalm is te klein, of La Schlein heeft ‘m te pakken! Het kostte Carlo Canepa op de webstek “PagellaPolitica.it” (Politiek Rapport) niet eens een bladzijde om die bewering te vermalen tot een stère brandhout, groot genoeg om het kantoor van Schlein tot de volgende verkiezingen aangenaam te verwarmen. In Campania, Veneto, Toscane, Puglia en de Marche naderen de regionale verkiezingen: de échte test voor de PD en haar Campo Largo.

Bij de 5Stelle (5Sterren) van ex-premier Giuseppe Conte wordt uit hetzelfde bodemloze vat getapt. Dubbeltongige Conte slaagde er zowaar in Beppe Grillo, komiek en oprichter van de beweging, op een zijspoor te zetten. Beetje zoals bij ons de opportunistische ketter Jos Geysels deed met pater Luc Versteylen sj (de oprichter van Agalev) – God hebbe zijn naïeve ziel! – door hem de “diepste draai” in zijn kont te verkopen en zo de weg vrij te maken voor het islamo-communistische Groen! dat met ecologie geen ene reet meer van doen heeft. Ondertussen drijft het Italiaanse 5Stelle-schip doelloos rond in progressieve wateren en wordt het allengs minder een politieke factor van belang. Laat staan dat de nog kleinere formaties iets in de knalrode bietenpap te brokken hebben! In Italia Viva, de partij van het Florentijnse wonderkind van weleer en ook al ex-premier Matteo Renzi, slaat de verdeeldheid je om de oren. Bij de gemeenteraadsverkiezingen te Taranto (Puglia, met 190.000 inwoners niet de kleinste stad) van mei jl. gaf Italia Viva officieel zijn steun aan “campo largo-kandidaat” Pietro Bitetti, die het finaal ook haalde, dit echter terwijl partijleider Renzi zelf, samen met nog een paar andere partij-exponenten, de openlijke voorkeur gaven aan Francesco Tacente, uitgerekend de kandidaat die vooruitgeschoven werd door de rechtse Lega en enkele plaatselijke civiele lijsten. Hoogst bescheiden kroniekje van onderaan in de Laars, zegt u? Wellicht! Even veelzeggend evenwel omtrent het kaliber van eendracht binnen het progressieve kringetje, gevuld met ego’s en excentriekelingen die de snavel vol hebben over solidariteit en gezamenlijkheid, maar grotendeels alleen zichzelf weten te verheerlijken.

De gore klerezooi op links heeft bij de grootste progressieve partij, de PD, een averechtse dynamiek op gang gebracht die rechts de wind in de zeilen lijkt te geven. Vanaf haar aanstelling als voorzitter (secretaria) van de partij, in 2022, is slonzige slomp Schlein immers naarstig op zoek naar het eerste grammetje charisma dat haar persoonlijkheid zou kunnen opsmukken, waardoor ze, naar buiten toe, de grenzen van het gezond verstand en de welvoeglijkheid moet opzoeken om nog een origineel verhaal te kunnen vertellen en, intern, stilaan de speelbal wordt van extreemlinkse krachten binnen de partij. Het succes van rechts doet de PD nog verder verlinksen, “ver-woke-n” en blind kiezen voor onvoorwaardelijke migratie. Daardoor begint het politieke centrum behoorlijk braak te liggen voor rechtse partijen die zich electoraal een stuk gematigder kunnen profileren; gematigdheid die door Noord-Europees rechts ten onrechte wordt aangezien als capitulatie. De verschuiving van de PD naar de extreemlinkse en obsolete spelonken van het politieke landschap streelt inmiddels de anarchistische gewelddadigheid (cf. Ilaria Salis) of noopt minstens tot het karakterloos goedpraten ervan. Wie een in wezen conservatief volk, gesteld op z’n tradities, (cultuur)katholicisme inclusief, blijft voorhouden dat eigendom stinkt naar diefstal (krakersbeweging), “omvolking” zo goed als een morele plicht is en daarenboven ook nog eens de politiediensten wil afschaffen, tekent finaal zijn doodsvonnis en brengt rechts de overwinning op een dienblad.

Doortastende Proffen en Journaille

De kritiek op de even hard blèrende als uitstraling dervende Schlein blijft intussen groeien, niet enkel binnen de gematigde vleugel van haar partij zelf, maar evenzeer vanuit het linkse middenveld van professoren en journalisten. In een vrije tribune (Corriere della Sera, 6 juli, p. 1 en 26) spaart politicoloog Angelo Panebianco de roede voor links niet! (Zijn naam betekent weliswaar “wit brood,” maar hij geeft les aan de universiteit van Bologna (La Rossa) en is dus onmiskenbaar van rode signatuur) “Tra non molto”, schrijft hij in de inleiding van zijn stuk, “anche in Italia saranno numerosi e sempre più visibili, nelle professioni e anche, a poco a poco, in ruoli dirigenziali, i figli di immigranti di origine extraeuropea.” (Lang duurt het niet meer of ook in Italia zullen de kinderen van niet-Europese migranten in het professionele leven, zelfs in leidinggevende functies, talrijk en zichtbaarder zijn.) Deze zinsnede, boordevol naïeve multiculturele opgetogenheid, klinkt de reeds flink omgevolkte Vlaming bijna meelijwekkend in de oren. Jawel, diezelfde aartsdociele Vlaming die al menig leidinggevende functie aan de multicul opofferde; die z’n onderwijs gretig laat slopen door een Koerdische canaille; die in zijn hoofdstad al meer dan een jaar een hardnekkige politieke impasse gedoogd omdat de islamist Ahmed Laaouej de regels van de democratie maar niet onder de knie wil krijgen; die het akelig Molenbeeks kopvodwijf, genaamd Saliha Raiss, ongestraft “Si ça ne vous plaît pas, vous n’êtes pas obligés d’y rester!” laat brullen naar elke inheemse Indiaan, Aboriginal of Eskimo (want dat zijn we in eigen land van lieverlee geworden) die haar primitieve woestijnsharia niet wil omarmen (het werd zelfs Elon Musk teveel!).

Ja, diezelfde Vlaming die zijn Vlaams-nationalistische (sic?) premier op pseudo-intellectuele wijze ziet konkelfoezen met dubbele-agenda-moslim Khalid Benhaddou die, op zijn beurt, de islamisering veel liever geruisloos laat verder etteren; die zichtbare negerinnendroesem met knoedel te pas en te onpas en steeds publiekelijk haar gefingeerde onzichtbaarheid laat beklagen en de furie op de koop toe naar Japan stuurt om er op de nakende wereldtentoonstelling België te verbeelden, samen met een schaamrode “finocchio” (flikker) die op het songfestival ook al niet veel dieper kon zakken; diezelfde Vlaming, tot slot, die zelfs niet meer op z’n grote bedrijven of kleine neringdoeners kan rekenen omdat die, als verdienmodel en uit pure schrik om gecanceld te worden, plat op de buik gaan voor bespottelijkste gender- en klimaatonzin of het demagogische discriminatiediscours en voor de peperdure productreclame graag diep in de bruine ogen van het “excuus-coloriet” kijken, dat de verwoestende gevolg en van de massamigratie voor elk welziend blauw oog moet temperen. De lijst is nog veel langer, maar u begrijpt mijn punt! Terug dan naar Panebianco. De aandoenlijke crux van zijn multicul-minnende frase zit ‘m natuurlijk in het “Tra non molto” (binnenkort), wat ontegensprekelijk bewijst dat de Italiaanse toestand nog tamelijk veraf staat van de palliatieve aard der Vlaamse teloorgang. Toch krijgt links van de progressieve professor in het verdere verloop van zijn tribune een fameuze uitbrander naar het hoofd geslingerd! De prof hekelt nl. de keuze van de radicaal progressieve sibbe (tribù) binnen de PD om geen enkel onderscheid te maken tussen legale en illegale migratie, en op die manier rechts de overwinning voor de voeten werpt, want (…) “garantire sicurezza è il compito ineludibile di chiunque voglia governare un Paese” (Het garanderen van de veiligheid is de onontkoombare taak van gelijk wie een land wil regeren).

Dik twee weken later verschijnt in “7” (Sette), het magazine van de Corriere della Sera op vrijdag, het editoriaal van Beppe Severgnini. Hij is ook in Engeland (The Economist) en Amerika (The New York Times) de bekende Italiaanse journalist en essayist uit de stal van “il principe del giornalismo” (de prins van de journalistiek) Idro Montanelli (die in Milaan trouwens een plein met z’n standbeeld kreeg). Met een scheut wijn in het water en “un pizzico di sale” (een snuifje zout) erbovenop kan men Severgnini centrumrechts noemen, maar dan wel met oog voor de linkse standpunten. Toch is het editoriaal van Severgnini evenzeer bikkelhard voor links: “I diritti [delle minoranze] sono importanti”, titelt hij zijn bijdrage, “le ansie [della maggioranza] fondamentali” (De rechten [van de minderheden] zijn belangrijk, de angsten [van de meerderheid] fundamenteel). De ondertitel luidt: “La sinistra e lo sforzo di capire cosa vogliono gli elettori” (Links en de moeite om te begrijpen wat de kiezers willen). “La destra lo ha capito”, schrijft Severgnini verder, “la sinistra non ancora” (Rechts heeft dat begrepen, links nog niet). Met rechts verwijst hij natuurlijk naar regeringsleider Giorgia Meloni die haar oor goed te luisteren heeft gelegd bij de doorsnee Italiaan, die op zijn beurt al meer dan 1412 dagen waar voor zijn electoraal geld krijgt. Het Italiaanse middenveld en dito journalistiek hebben dat begrepen en menen derhalve terecht de pen te moeten opnemen tegen de extreemlinkse greep op de sociaaldemocratie. Voor de raisonnabele Vlaming, die dat middenveld en die journalistiek al jarenlang moet ontberen, een verfrissende ervaring! Wie ten andere nu nog een feestelijke en kritiekloze panegyriek op Italiaans links wil lezen, moet vooral Vlaamse kranten lezen, die stilletjes verzwijgen wat hen niet uitkomt en klef opblazen wat wel in hun linkse kraam past.

Illustratie: Elly Schlein, sloof, Partito Democratico, socialisten

Lees alle delen achter elkaar:

Silvius Brabo