Your Children Will Pay the Ultimate Sacrifice

Er is geen toeval in politiek. Er is enkel strategie, lafheid of compliciteit. Het verhaal van Nour Atallah is niet zomaar een incident van een ontspoorde studente. Het is een diagnose van een ziek continent dat willens en wetens zijn kinderen offert op het altaar van electorale berekening en morele zelfhaat.

De nieuwe heiligen van het Westen

Frankrijk ontving Nour Atallah niet omdat men geloofde in haar academisch talent. Men ontving haar omdat ze een symbool was: een Palestijnse, een vrouw, een vluchteling. In de ogen van de Westerse media is dat de ultieme heiligverklaring. Je hoeft niets te bewijzen, je hoeft niets te presteren, je hoeft enkel in het juiste hokje te passen. Dan krijg je een beurs, een podium, en een aureool van morele superioriteit.

En dus mocht ze studeren aan Sciences Po Lille. Ze kreeg een beurs van €860 per maand, gratis collegegeld, huisvesting, sociale zekerheid — alles gefinancierd door Franse belastingbetalers. In ruil? Tweets waarin Adolf Hitler verheerlijkt wordt, waarin wordt opgeroepen om Joden te doden, waarin Westerlingen als insecten worden afgeschilderd, waarin de executie van gijzelaars als feest wordt gepresenteerd.

Het groteske toneel van de verontwaardiging

Toen dit uitlekte, deden politici alsof ze van hun stoel vielen. “We hebben dit over het hoofd gezien,” zei Jean-Noël Barrot, de Franse minister van Buitenlandse Zaken. Alsof antisemitisme een spelfout is. Alsof iemand een komma verkeerd gezet heeft.

Maar laat ons eerlijk zijn: niemand heeft hier iets “gemist.” Het stond allemaal publiek op sociale media. Iedereen kon het zien. Het werd enkel niet gezien omdat men niet wílde kijken. Omdat de mythe van de vluchteling belangrijker was dan de waarheid.

De media deden vrolijk mee. Eerst werd ze neergezet als een heldin. Toen de waarheid naar boven kwam, deden journalisten alsof zij de slachtoffers waren van een “verrassing.” Het is geen verrassing. Het is medeplichtigheid.

De prijs van de moslimstem

En laten we het beest bij de naam noemen: dit gaat niet alleen over naïviteit. Dit gaat over macht. Westerse politici sluiten hun ogen voor islamistisch extremisme omdat ze de moslimstem willen. Elke stem telt, en dus moet de realiteit wijken.

Ze weten donders goed dat er onder de Palestijnse diaspora radicale stemmen zitten. Ze weten dat screening geen luxe maar noodzaak is. En toch draaien ze hun hoofd weg. Niet uit goedheid, maar uit berekening. Want electorale winst is belangrijker dan nationale veiligheid.

Dat is de ware schande van dit dossier: de Franse staat gaf geen visum uit mededogen, maar uit cynische berekening. Het was politiek kapitaal — en toen het ontplofte, werd het probleem onder de mat geveegd met de obligate zinnen over “gebrek aan procedures.”

De Westerse zelfmoorddrang

Het Westen heeft zichzelf wijsgemaakt dat morele deugdsignalering een beleid kan vervangen. Dat een tranentrekkende reportage, een foto op de cover van een glossy, belangrijker is dan feiten en veiligheid.

Maar die zelfkastijding heeft een prijs. En die prijs zal niet betaald worden door ministers met hun chauffeurs en beveiliging. Die prijs wordt betaald door onze kinderen. Door de volgende generatie Europeanen die moet leven in een samenleving die bewust haar ogen sloot, die blind haar vijanden binnenliet en die laf wegkeek toen de eerste tekenen zichtbaar werden.

Conclusie: de ultiemeprijs

Nour Atallah is geen uitzondering. Zij is het product van een systeem dat weigert te leren. Een systeem dat antisemitisme, haat en extremisme liever negeert dan ertegen vecht.

De boodschap aan Europa is duidelijk: uw politici zullen pronken met hun morele grootheid. Uw media zullen jubelen over diversiteit en slachtofferschap. En uw kinderen? Uw kinderen zullen de ultieme prijs betalen.