Een man rijdt huiswaarts na een gezellige familiebijeenkomst. Als Bourgondiër houdt hij zich echter strikt aan de regel om alcoholvrij te vieren wanneer hij daarna achter het stuur zit. Die zaterdagavond wordt hij tegengehouden voor een drankcontrole. Hij blaast en levert het overduidelijke bewijs nuchter te zijn. Dat lijkt tegen te vallen voor de politieagente van dienst. Ze dacht immers een zatte vis aan haar haak te hebben geslagen. De prestatiegerichte ordehandhaafster keek beteuterd en beval de man toch maar uit te stappen, want ze zou zijn bak eens flink controleren. Alles bleek maximaal in orde, tot chagrijn van het mens met de pet. Dan maar alle verzekeringspapieren uitvlooien voor een verkeerde komma of zo. Bleek dat de chauffeur die zeer kalm bleef onder dit machtsvertoon, onberispelijk was op alle vlak, behalve dat ene verzekeringsbewijs. Dat bleek digitaal voorhanden, maar de agente wilde daar nu eens geen rekening mee houden, zie. De man bood zijn smartphone aan met alle info. Het ging om een auto van het werk; een bedrijf met zo’n 9000 werknemers dat er prat op gaat administratief met alles in regel te zijn. Ook dat verzekeringsbewijs was voorhanden, maar niet op papier en dus stelde de agente doodleuk dat ze de wagen zou laten wegslepen en dat de bestuurder dan maar op eigen kracht naar huis kon versassen. Hoe? Trek uw plan.
Dialoog bleek onmogelijk en het mens met de pet haalde haar slag thuis. Grijnzend voegde ze eraan toe dat hij zijn kar kon gaan oppikken na betaling van 350 euro sleepkosten. Hij mocht langsgaan bij een politiebureau naar keuze. Topservice, dus. Niet enkel was de feestvreugde van de man kletsnat na deze koude douche, maar moest hij op zondag naarstig op zoek naar een bureau dat publiek open was. De circusvertoning was nog niet ten einde, want bij de meeste bureaus liep er een wachttijd van weken voor een afspraak of was het kantoor nauwelijks bereikbaar of kon je er net als op de ziekenhuisspoed ettelijke uren gaan verkiezen in de wachtrij. Dus maandag nam de moe getergde man noodgedwongen een verloren vakantiedag en toog hij naar de politie om op een quasi onmogelijk moment een agent van vlees en bloed te spreken. Die man bleek gelukkig gezegend met wat empathie en verontschuldigde zich voor zijn collega die wellicht ‘wat overijverig’ was geweest. Meneer was inderdaad met alles in regel, op papier én digitaal. Dus enkel nog dat ene dingetje van die 350 euro, want tja, die kosten waren nu eenmaal gemaakt. En waar stond die auto nu ook alweer. Oei, moest meneer op dinsdag naar het buitenland met die dienstwagen om daar een behoorlijk belangrijk dossier te finaliseren? Amai, een mens maakt wat mee. Op dat moment verloor de man – veel later dan dat in ons geval zou zijn geweest – zijn kalmte en harkte alle geleden ongemakken bijeen op een bedje van alle maatschappelijke ontsporingen en talloze onrechtvaardigheden tegenover werkende mensen die in regel zijn. De agent knikte welwillend mee met de terechte tirade die een ruimere tribune verdiende. Een troost.
Een rotervaring die totaal zinloos was, want de man had niemand last berokkend, was met al het technisch-administratief gedoe compleet in orde en was bovenmenselijk kalm gebleven. Toch liep deze brave borst een kafkaiaans-sadistisch rondje in de Belgische mallemolen die knotsend en botsend draait, tenzij je een ‘kwetsbare’ nieuwkomer met niets in regel bent.
Johan Steels
