De 5-de september is het de katholieke feestdag van de Heilige Moeder Teresa. In 1950 was zij de oprichtster van de “Missionaries of Charity”, verspreid over een 100 tal landen.

In haar opvang huizen vonden de stervende, dakloze, wees en verlaten kinderen onderdak. Hiervoor kreeg ze in 1979 de Nobelprijs voor de Vrede. Op 87 jarige leeftijd vond ze de dood en kreeg ze in India een Staatsbegrafenis. In 2003 werd ze Zalig verklaard door paus Johannes en in 2016 werd ze door paus Franciscus Heilig verklaard. Al die erkenningen zijn mischien niet belangrijk maar haar 70 actieve jaren inzet, gedreven door een rotsvast katholiek geloof hebben vele geholpen in hun laatste en moeilijke levensjaren. Als je zoiets uitbouwt ben je natuurlijk geen niemendalletje en moet je opboksen tegen gevestigde ordes om je doel te bereiken.

Nu is er een onbekende regisseur vanuit Macedonia, mevrouw Teonna Strugar Mitevska (femartivist) die het nodig vond een film te maken over 7 dagen van het leven van Moeder Teresa , mede ondersteund door een Belgisch productiehuis en financiering uit Wallonië, de film werd zopas gepresenteerd op het filmfestival van Venetië.

Wat te verwachten was van dit verlichte ‘filmmakerstertje’ is dat Moeder Teresa afgeschilderd wordt als een omstreden toonbeeld van naastenliefde, niet vies van machtspelletjes, geslepen en gemeen.

In het verleden werd ze vanuit een bepaalde hoek bekritiseerd om een gebrekkige medische zorg en geen transparantie betreffende haar donaties. Bovendien zou ze ‘ideologisch’ gedreven zijn. De bekende schrijver Chistopher Hitchens beschreef haar als de Hell’s Angel. De antiklerikalen kunnen zich tevreden en geruststellend op de schouder kloppen met de creatie van dit filmwerk. Ik ga er in ieder geval niet naar kijken en brand een kaars op 5 september.

Ben El Salami