Het klinkt bijna poëtisch. Een stadstaat aan de Middellandse Zee, zonovergoten stranden, high-tech hubs, havens vol containerschepen die handel drijven met de hele wereld. Een Singapore aan de Middellandse Zee: dát was Gaza’s lot. Dát was de belofte. Dát was de kans die Israël hen gaf, zelfs op een zilveren dienblad.

Wat is het geworden? Een stinkende, zwartgeblakerde ruïne van raketfabrieken, terreurtunnels en martelkamers. Niet het gevolg van “armoede” of “bezetting”, maar van een bewuste keuze. Want keer op keer kozen de Arabische leiders, hun Palestijnse pionnen en hun linkse vazallen in het Westen niet voor bouwen, maar voor vernietigen. Niet voor leven, maar voor de dood.

De leugen van “Palestina”

Het Westen slikt al 80 jaar een leugen. Het sprookje dat “Palestina” een eeuwenoud volk en project zou zijn. Onzin. Voor 1948 sprak niemand over een Palestijnse staat. Toen Egypte Gaza bezette en Jordanië de Westoever annexeerde, heeft geen enkele Arabische leider zelfs maar overwogen om daar “Palestina” uit te roepen. Waarom? Omdat het nooit om Palestina ging. Het ging om de uitroeiing van Israël.

“Palestina” werd pas in 1964 een merknaam, bedacht door Yasser Arafat—een Egyptenaar!—die een volk uit zijn hoed toverde zoals een goochelaar een konijn. Marketinggimmick, meer niet. Zoals Golda Meir (premier van Israël van 1969 tot 1974) zei: “There is no such thing as Palestinians. There are Arabs and there are Jews.”

Maar voor de Arabieren was dit etiket strategisch goud. Want onder de vlag van “Palestina” konden ze hun eeuwenoude obsessie verkopen als “rechtvaardigheid”: de Joodse staat moest en moet verdwijnen.

De eeuwige weigering

1947: de VN stelt verdeling voor. Joodse staat én Arabische staat. De Joden zeiden ja. De Arabieren zeiden nee en vielen aan.
1967: Israël wint in zes dagen een existentiële oorlog. In Khartoem besluiten de Arabische leiders: geen vrede, geen onderhandelingen, geen erkenning. Drie keer nee.
1973: op Jom Kippoer, de heiligste dag van het Joodse volk, vallen Egypte en Syrië opnieuw aan.
1993: Oslo. Handdrukken, beloftes, internationale hoop. Resultaat? Bussen opgeblazen, intifada’s, bloedbaden.
2000: Clinton legt een ongekend genereus voorstel op tafel. Israël zegt in principe ja. Arafat loopt weg.
2005: Israël ontruimt Gaza volledig. Alles wordt achtergelaten, inclusief serres en infrastructuur. Kans op een paradijs. Wat doen de Palestijnen? Ze plunderen de serres en graven tunnels.

Elke keer hetzelfde patroon: de Arabieren kiezen niet voor een tweede staat. Ze weigeren, verwerpen, vernietigen. Altijd. Waarom? Omdat hun doel niet een tweede staat is, maar nul Joodse staten.

Oktober 7: de naakte waarheid

En toen kwam 7 oktober 2023. De grootste massaslachting op Joden sinds de Holocaust. Meer dan 1.200 onschuldige mannen, vrouwen en kinderen vermoord, levend verbrand, verkracht. Meer dan 250 gijzelaars ontvoerd. Vandaag rotten er nog vijftig in de tunnels van Hamas.

Dit was geen verzetsdaad. Dit was geen oorlog. Dit was een genocidale orgie van bloedlust. Het bewijs dat het nooit ging om “vrijheid” of “Palestina”. Het ging, en het gaat nog steeds, om de eliminatie van Israël. De complete vernietiging van de Joodse staat en de Joodse identiteit.

En toch, in Brussel, Parijs, Londen en Berlijn, preken de linkse elites en woke predikers nog steeds hun mantra: “tweestatenoplossing.” Alsof ze na 80 jaar “nee” nog altijd niet begrijpen dat dit code is voor één ding: Israël mag niet bestaan.

Het cynische Westen

Wat doet het Westen? Het applaudisseert voor de daders, legt bloemen neer voor de moordenaars, en noemt het “vrijheidsstrijders.” De islamofiele, linkse elite kiest partij voor de fascisten die regenbogen verbranden, vrouwen in zakken stoppen en kinderen leren haten. Want Israël is een makkelijk doelwit: klein, Joods, zichtbaar.

Ze begrijpen niet—of willen niet begrijpen—dat de Arabieren geen Singapore aan de Middellandse Zee wilden, maar een tweede Aleppo, een tweede Mosul, een tweede Raqqa. De enige skyline die ze ambiëren is die van rokende ruïnes boven dode Joden.

De conclusie

Tachtig jaar lang is elke kans verkwanseld, elke hand geweigerd, elke weg naar vrede geblokkeerd. En toch blijven Westerse idioten dromen van een utopie die nooit bestaan heeft. “Palestina” is nooit een project geweest om een land op te bouwen. Het is een oorlogsmachine om een land te vernietigen.

En 7 oktober 2023 heeft de wereld eindelijk laten zien waar het hen werkelijk om gaat. Nooit vrede, nooit coëxistentie. Alleen maar uitroeiing.

Singapore aan de Middellandse Zee? Vergeet het. Gaza koos voor Kabul aan de kust, Mogadishu met raketten. En de Westerse useful idiots klappen erbij.

NEVER AGAIN IS NOW.

Door Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion
© Alle rechten voorbehouden

**

Heeft U ook een opinie?

Heeft U ook een stem?

Stuur Uw vrije tribune naar [email protected]

**

Je kan ‘tScheldt steunen door:

-een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of

-door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of

-door je abonnement te vernieuwen via deze link