OPINIE: Anas al-Sharif: van ‘journalist’ tot oorlogsmisdadiger in een PRESS-vest

OPINIE

door Marcel Kierszenbaum

Columnist

Volgens Al Jazeera is Anas al-Sharif (28) een “dappere verslaggever” die “de waarheid” uit Gaza bracht, totdat een Israëlische drone hem op 10–11 augustus 2025 bij het Al-Shifa-ziekenhuis in Gaza-Stad doodde (Al Jazeera, 11 aug 2025). Volgens het Israëlische leger is de waarheid echter minder romantisch: al-Sharif leidde in werkelijkheid een Hamas-cel voor raketlanceringen en stond sinds 2013 op de loonlijst van de terreurorganisatie (IDF op X, 11 aug 2025). Deze beweringen kwamen niet uit de lucht vallen; het IDF publiceerde beeldmateriaal en documenten die hem linken aan operationele commandotaken, terwijl hij in vol ornaat — met een kogelvrij vest waarop “PRESS” stond — raketaanvallen coördineerde.

Het is een klassiek Hamas-recept: vermom de commandant als journalist, laat hem opereren tussen burgers, en wanneer hij wordt uitgeschakeld, presenteer hem als martelaar voor “de persvrijheid”. Een perverse strategie die perfect inspeelt op het reflexmatige pro-Palestijnse sentiment in westerse redacties, ngo’s en moskeeverenigingen.

Dat Al Jazeera — een door Qatar gefinancierde propagandazender die sinds jaar en dag fungeert als spreekbuis voor de Moslimbroederschap — hem als held blijft opvoeren, is geen journalistieke blindheid maar bewuste medeplichtigheid. Deze zender weet dondersgoed dat het dragen van een persvest tijdens gewapende operaties een flagrante schending is van Aanvullend Protocol I van de Conventies van Genève (art. 79 en art. 37). Daarin staat dat journalisten in oorlogstijd uitsluitend beschermd zijn zolang zij niet deelnemen aan vijandelijkheden. Het misbruiken van een beschermde status voor militaire doeleinden wordt expliciet aangemerkt als perfidy, oftewel oorlogsmisdaad (ICRC, Commentary on AP I).

Al-Sharif verloor zijn bescherming op het moment dat hij de transitie maakte van verslaggever naar geüniformeerde terrorist — een grens die volgens het IDF allang was overschreden. Maar in de parallelle realiteit van Hamas en Al Jazeera is hij een symbool, een icoon van “verzet”. Dat zijn werkplek een raketlanceringspositie was en zijn laptop een commandotool wordt in die kringen niet ontkend, maar verheerlijkt.

De “vrije pers” die Hamas in bescherming neemt, graaft eigenhandig het graf van haar geloofwaardigheid.

Ondertussen slikt een leger van westerse meelopers — van keffiyeh-dragende studenten in Berlijn tot “mensenrechten”-activisten in Brussel — dit narratief alsof het Heilige Schrift is. Geen van hen vraagt om onafhankelijke verificatie van de IDF-claims, want wie wil er nu feiten als de mythe zo lekker verkoopt? Voor hen is elke dode in Gaza automatisch een “onschuldige”, en elke dode journalist een bewijs van “Israëlische oorlogsmisdaden” — zelfs als hij raketten op burgerdoelen coördineerde.

En zo wordt het speelveld verlegd: woorden, symbolen en camera’s zijn net zo dodelijk als explosieven wanneer ze in handen zijn van jihadisten. De “vrije pers” die Hamas in bescherming neemt, graaft eigenhandig het graf van haar geloofwaardigheid. Het geval-al-Sharif is geen incident, maar een schoolvoorbeeld van hoe islamitische terreurbewegingen en hun apologeten in het Westen doelbewust de grens tussen verslaggeving en oorlogsvoering uitwissen — met medeplichtige redacties, bruikbare idioten en naïeve NGO’s als stille partners.

Laat één ding duidelijk zijn: wie een PRESS-vest aantrekt om raketten te lanceren, is geen journalist, maar een oorlogsmisdadiger in vermomming. En wie dat vergoelijkt — of het nu in Doha, Gaza, of Brussel is — maakt zich schuldig aan exact dezelfde morele corruptie.

Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion