OPINIE
door Marcel Kierszenbaum
Columnist
**
Er is een plek op aarde waar miserie wordt vermarkt, waar kinderen als camerarekwisieten worden gebruikt, waar moeders hun tranen op bestelling huilen, en waar doden het liefst nog warm worden vastgelegd voor de deadline van de pers. Welkom in Pallywood™ – het groteske productiehuis waar slachtofferschap geen tragedie meer is, maar business.
Het script is altijd hetzelfde: een kind – liefst bebloed – wordt uit het puin gehesen, gevolgd door een camera in slow motion, wat schreeuwende vrouwen, en een voice-over van Al Jazeera die “Israëlische agressie” fluistert in vijf wereldtalen. De scène? Hetzij spontaan geregisseerd op een hoekje van Gaza. De regisseur? Een zogenaamde “burgerjournalist”, doorgaans met Hamas-lidkaart, maar wél met pershesje.
Laten we het beest bij de naam noemen: Pallywood is oorlogsporno met een keffiyeh.
De cynische realiteit is dat het Palestijnse leed zo systematisch wordt gestileerd, gerepeteerd en gefotografeerd, dat het zijn menselijkheid verliest en verandert in een propagandamachine. Voor elk omgekomen kind zijn er tien camera’s. Voor elk kogelgat is er een dichter. En voor elk “martelaarschap” is er een visumaanvraag naar Genève.
De camera’s draaien altijd één kant op. Niet op Hamas-raketten in kinderkamers, niet op tunnels onder ziekenhuizen, niet op executies van dissidenten op pleintjes in Gaza-Stad. Die beelden zijn “storend” voor het narratief. Er is immers geen plaats voor nuance in het script van de eeuwige underdog.
En de Westerse media? Die slikken het als sojayoghurt in een Berlijns brunchcafé. CNN? BBC? Amnesty? Allemaal gebruikers van beeldmateriaal dat door de terroristen zelf wordt aangeleverd. Je zou bijna denken dat Goebbels reincarneerde als cameraman in Rafah.
Want ja, Pallywood werkt. Het transformeert terreur in theater, slachtoffers in acteurs, en journalisten in medeplichtigen. Het is de enige plek ter wereld waar de waarheid eerst wordt gefilterd, vervolgens geframed, en daarna op YouTube wordt geüpload met dramatische vioolmuziek.
Zelfs de doden komen daar niet tot rust – ze worden vervoerd, opnieuw gefilmd en op meerdere locaties herbegraven voor een betere hoek of lichtinval. Er zijn al Palestijnse “doden” gespot die later opnieuw “sterven” in een andere video. In Hollywood heet dat method acting. In Gaza heet het “martelaarschap”.
Wie dat aankaart, is een “zionistische propagandist”, een “racist” of – God verhoede – een realist. Maar de waarheid is simpel: Pallywood is niet alleen bedrog, het is een moreel faillissement.
En de prijs? Die wordt betaald door échte slachtoffers – Israëlisch én Palestijns – wier verhalen verdrinken in de kitscherige symfonie van geënsceneerde pijn.
Laat dat even bezinken: een kind sterft. Een man filmt. Een redacteur knipt. Een activist deelt. Een westerling huilt. Hamas lacht.
Curtain call. Applaus. Volgende take.
Door Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion
**
‘tScheldt biedt ruimte aan mensen die een stem hebben in het debat.
Heb jij ook een stem?
Stuur je opinie naar [email protected]
**
Je kan ‘tScheldt steunen door:
- een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
- door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of
- door je abonnement te vernieuwen via deze link
