Vorige week brachten we in ‘tScheldt de eerste column van opiniemaker Marcel Kierszenbaum.
Vandaag volgt de tweede. Kierszenbaum schreef de column enkele dagen geleden naar aanleiding van de 21ste juli.
**
OPINIE
Niet Mijn Koning
Op 21 juli 2025, onze nationale feestdag, koos koning Filip ervoor om zijn traditioneel ceremonieel podium schaamteloos te misbruiken voor een politieke veroordeling van Israël. Vanuit de comfortabele salons van zijn paleis in Laken, omgeven door kunst, privilege en hofhouding, sprak hij over de situatie in Gaza als een “schande voor de mensheid”. Inderdaad, een schande — maar niet op de manier waarop hij het bedoelt.
De échte schande is dat deze woorden komen van iemand die volstrekt niets heeft gezegd na de gruwelijke slachting van 7 oktober 2023, waarbij meer dan 1.200 Joden – mannen, vrouwen, kinderen, baby’s – werden verkracht, verbrand, onthoofd en afgeslacht in hun huizen, op muziekfestivals, in kibboetsim.
De grootste massaslachting op Joden sinds de Holocaust, en van onze Koning: geen woord. Geen stilte. Geen gebaar. Alleen verwaarloosbare koninklijke lafheid.
De slachtoffers van 7 oktober zijn minder waard dan de rozen in Laken
Geen verklaring. Geen rouw. Geen morele verontwaardiging. Geen medeleven voor de onschuldigen die op die dag op middeleeuwse wijze werden afgeslacht door Hamas, een terreurorganisatie die met trots oproept tot de vernietiging van het Joodse volk. Meer dan 250 mensen werden ontvoerd naar Gaza – vrouwen, kinderen, bejaarden. Vandaag, bijna twee jaar later, rotten minstens 50 van hen levend of dood weg in de ondergrondse tunnels van Hamas.
Maar voor koning Filip? Geen enkele oproep. Geen verontwaardiging. Geen “schande”. Alleen een goedgekeurde speech met morele selectiviteit als leidraad.
De blindheid van een koning met historische bloedvlekken
Geen enkel woord over het lijden van christenen, druzen of Yazidi’s, geslacht door jihadistische milities in Syrië. Geen verontwaardiging over de duizenden onthoofdingen, verkrachtingen en folteringen gepleegd door islamitische terreurgroepen. Niets over het systematisch uitroeien van minderheden. De koning zwijgt wanneer het over daders gaat die niet in zijn moreel gesimplificeerde plaatje passen.
Zijn moreel kompas lijkt niet kapot, maar afgesteld op wat politiek veilig en ideologisch correct klinkt in EU-salons en diplomatieke bubbels.
Geen staatsman, geen leider, geen baken — enkel een bloemist met een microfoon
Koning Filip is geen politicus. Hij is een ceremonieel figuur, een symbool. Zijn taak is neutraal blijven, eenheid belichamen en boven de partijpolitiek staan. Niet met morele vingerwijzingen zwaaien naar een democratische staat die zich verdedigt tegen barbarij.
Zijn geopolitieke “inzicht” is niets meer dan een samenraapsel van slecht begrepen talking points, opgesteld door kabinetsmedewerkers die de realiteit in Israël niet zouden herkennen als die hen in het gezicht sloeg.
Wie Israël zonder context, zonder vermelding van 7 oktober, zonder woord over de gijzelaars, en zonder erkenning van Hamas’ genocideplannen veroordeelt — ondertekent moreel zijn eigen diskwalificatie.
Van Congo naar Gaza: wanneer een bloedlijn geen lessen hoort te geven
En nu het meest wrange.
Koning Filip is de achterkleinzoon van Koning Leopold II, verantwoordelijk voor één van de meest gruwelijke genocides in de geschiedenis van de mensheid.
Onder zijn bewind werden miljoenen Congolezen uitgemoord, verkracht, verminkt, vernederd, gefolterd, gedegradeerd tot levende lijken.
Kinderen werd gevraagd: “Lange mouw of korte mouw?” – waarna hun armen werden afgehakt als straf voor een te lage rubberproductie.
Een vorst die via die bloedlijn komt, heeft geen enkel moreel recht om Israël de les te lezen over menselijkheid. Geen.
En laat het nu eens glashelder zijn: het Joodse volk en de staat Israël hebben geen lessen te ontvangen van de erfgenaam van Leopold II — een koning-slachter, een slavenhandelaar, een wrede despoot die Congo veranderde in een menselijke slachtbank.
Dat iemand uit dat geslacht het morele lef heeft om een natie van Holocaustoverlevenden te berispen over ‘menselijkheid’ is niet gewoon cynisch — het is een perverse, groteske verdraaiing van geschiedenis en geweten.
Zwijg, koning Filip. Uw voorvader liet kinderen kapotmaken voor winst. Israël verdedigt kinderen tegen vernietiging. Als er één volk is dat géén lessen van u nodig heeft, dan is het het Joodse volk.
Een koning zonder stem. Zonder autoriteit. Zonder schaamte.
Nee, koning Filip, u spreekt niet in mijn naam.
U spreekt niet in naam van de slachtoffers van 7 oktober.
U spreekt niet in naam van de Joodse gemeenschap die nog steeds rouwt om verbrande kinderen en verkrachte vrouwen.
U spreekt niet in naam van de gijzelaars die wegkwijnen in duisternis, en zeker niet in naam van de overlevenden van terreur die nog elke nacht wakker schrikken.
U spreekt enkel in de naam van uw privileges, uw historische onwetendheid, en uw ongepaste drang om moreel relevant te lijken.
U had kunnen zwijgen. Dat was waardiger geweest.
Maar u sprak — en in dat moment heeft u zich voor eens en voor altijd ontbloot als niet meer dan een ceremoniële schim met een erfzonde die u nooit heeft durven erkennen.
Niet mijn koning. Niet vandaag. Niet ooit.
Door Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion
**
LEES OOK:
OPINIE: Hafsa El-Bazioui: de schepen die liever Israël boycot dan Gent bestuurt – Klik HIER
