Veel noten op hun zang, een hoop van die asielzoekers. Dankbaarheid voor opvang in dit land behoort niet tot hun voorraad manieren. Neem nu het geval van een migrantengezin met 4 kinderen dat in Roeselare via het OCMW een huis aangeboden krijgt. De pater familias haalt er zijn neus voor op. Te klein? Neen, het pand komt met een joekel van een achtertuin. Toch prettig voor het kroost? Neen, zegt de papa, want hij kan niet werken door zijn zwakke gezondheid en het onderhoud van zulk een hof gaat er gene zijn. Tja, wat nu om die geëerde gasten niet in een onthutste bui te brengen? Een knapperd van het OCMW heeft er iets op gevonden: als we nu eens professionele werkmannen sturen om die paradijselijke tuin te verzorgen? Daar kunnen die professionele vluchtelingen wel mee leven, zo blijkt. Oef.

Het gezin leeft voortaan nog lang en gelukkig met een inkomen van 4000 euro per maand, los van alle bijkomende gratis tegemoetkomingen, uiteraard. Wie zich het merg uit de lendenen heeft gespoten kan zo’n opsteker wel smaken, hoopt men dan binnen de brede Gutmensch-gemeenschap. ‘We willen die verhalen over inhaligheid en gortigheid van die inwijkelingen niet meer horen’, zuchten velen. Toch mogen we er niet blind voor blijven.

Neem nu een pedicure in Antwerpen die in dienstencentra van ‘de Zorg’ een democratische 19 euro mag aanrekenen voor een behandeling. Ze vertelt ons een contrastrijk gebeuren. Een bejaarde dame die in het woonzorgcentrum woont zit als laatste die dag te wachten tot de pedicure aan haar kan beginnen. Plots stuikt er een allochtone familie binnen met een vader wiens onderstel wat aan de overwoekerde kant is. De familie eist om zonder afspraak toch te mogen voorsteken, want die oude moet de dag nadien naar de kliniek voor een operatie. Een diensthoofd gebiedt de pedicure er meteen tegen aan te gaan en die wachtende madame, wel, die moet maar een andere keer komen. Het menske dat zich niet meer kan bukken van de alomtegenwoordige artrose in haar lijf, druipt stilletjes en lijdzaam af. Het allochtone exemplaar krijgt voorrang zonder enige merci. Medische dienstverlening is immers normaal in dit land vol racistische blanken.

Als het aan ons lag zouden vreemdelingen nergens meer kunnen voorgaan, zeker niet op de sociale woningenlijst, zouden ze moeten leren om de Spoed niet langer te overbelasten met een snotvalling en zouden tegen het Westen betogende vandalen na duchtig rake klappen door de ordediensten zich gekneusd en al maar op eigen kracht naar het ziekenhuis moeten slepen. Het zou rap gedaan zijn met dat door links geweeklaag aangemoedigd wangedrag.

De pedicure vertelde ons ook nog dat in een aantal bejaardenhuizen de mogelijkheid om een voetbehandeling te krijgen aan 19 euro als vorm van bezuiniging wordt geschrapt. Een ouderling die zich niet kan verplaatsen naar een dienstencentrum kan de pedicure nog laten langskomen, zij het dan aan het tarief van 35 euro. Zo sociaal allemaal. Daarover hoor je de rode broeders niet, want dit is geen symbooldossier over pakweg ergens een genocide.

Als men eens zou stoppen de olifant in de kamer te verstoppen en de ongewensten uit de korf zonder zorgen zou duwen, dan haalden we sito presto het 5 procent-aandeel voor defensie. Maar ach, waarom ons verdedigen tegen bedreigingen als de bedreigers op ClubMed-wijze hier als gasten worden ontvangen, hun wangedrag onbestraft wordt gelaten en we om hen te plezieren onze eigen waarden wegmoffelen? De olifant toetert, maar voor de breeddenkende beleidsmakers doet dat er niet toe.