U las gisteren “Links Verteert Geen Verlies” (deel 1)

Voor deel 1: klik HIER

**

Vandaag leest u deel 2

**

Italië

Zo hield Italië bv. op zondag 8 en maandag 9 juni jl. een referendum dat uitgelokt werd door een bonte bende op links met politieke partijen als de PD (Partito Democratico) – uiterst gebrekkig geleid door het ongeleide projectiel Elly Schlein – in “pole-position” en andere radicalen (zie illustratie). Waren ook van de partij: de vakbond CGIL (Confederazione Generale Italiana del Lavoro), uiteraard een resem migrantenorganisaties en zelfs een stel burgers, waarvan journalist-activist (zijn er anderen?), voorzitter van het Italiaanse Greenpeace, Ivan Novelli, de bekendste was. Eigenlijk waren er vijf referenda: 4 vragen gerelateerd aan arbeidsvoorwaarden (re-integratie van de onwettig ontslagen werknemer, hoogte van de opzeg in dat geval voor kleinere bedrijven, motivatieplicht in hoofde van de werkgever voor het afsluiten van contracten met een looptijd van minder dan een jaar en de hoofdelijkheid bij aanbestedingen; allen met als doel de disproportionele bescherming van de werknemer te herstellen van vóór de Jobs-act van maart 2016 ingevoerd door de ooit zo geprezen progressieve wonderboy Matteo Renzi) en 1 vraag over de nationaliteitsverkrijging (halvering van de termijn van 10 jaar ter verkrijging van de Italiaanse nationaliteit). De referenda heetten “abrogativi” te zijn, wat wil zeggen dat de regering Meloni I gebonden was door het resultaat ervan. Op 20 januari 2025 keurde de Corte Constituzionale d’Italia (het Grondwettelijk Hof) de vijf vragen ontvankelijk voor het referendum en lopende de regering Meloni begon links oppositiepropaganda te voeren, niet door haalbaar beleid voor te stellen of het gevoerde beleid te bekritiseren, maar voor een referendaal “SI” (ja).

Slome Schlein&Co verzamelde, ter uitlokking van het referendum, slechts 637.000 handtekeningen en zag in die 1,07 % van de Italiaanse bevolking genoeg draagvlak om de regering Meloni uit te dagen. Ze zag het als een test voor de regering, ja zelfs als tussentijdse verkiezing, die niet minder dan een politieke “frana” (aardverschuiving) zou veroorzaken: meer rechten voor de werkman en, en passant, 2,5 miljoen “Italianen” erbij die, om redenen van hun ongeschooldheid, blind op de Sossen zouden stemmen. Progressief niemendalletje Schlein, die aldoor kwekt over het “Campo Largo” (links politiek samenwerkingsverband), werd er helemaal vochtig van! Hoe dichter het referendum kwam, des te zegezekerder ze werd: het langverwachte linkse orgasme leek nabij. In Italië echter, zoals het overigens elke democratie zou betamen, zijn referenda echter pas geldig wanneer de helft (50%) der stemgerechtigden komt opdagen. Ter vergelijk: voor het referendum van de door een meerderheid gedragen Lange Wapper dienden zich amper 34,5% der stemgerechtigden aan. De brug werd dus weggestemd door een kleine minderheid. Na bijna een halfjaar campagne doet Italiaans links evenwel nog slechter! Nog geen 30% (29,89% om precies te zijn) getrooste zich de moeite van de verplaatsing naar het stemhok, temeer ook omdat de rechtse regeringspartijen hadden opgeroepen thuis te blijven. En dat deed meer dan 70% van de Italianen. Resultaat: het referendum behaalde niet eens het vereiste quorum. Groter kon de triomf van de regering Meloni niet zijn!

Wie bij zulke overdonderende nederlaag toch een minuscuul spatje bescheidenheid van de verliezer zou verwachten, heeft links nog steeds niet begrepen! Compleet naast de kwestie en bokkig om het uitblijven van nog maar de minste progressieve prikkeling, laat staan van een progressief orgasme, blijft la Schlein vanop haar vermeende morele Himalaya kakelen dat de uitkomst een welgemeend “NO” betekent aan het adres van de regering. Hoe zwakzinnig kan je zijn? Vanaf het aantreden van de regering Meloni regent het, bij elk microscopisch klein kiezeltje op de gouvernementele weg, linkse moties van wantrouwen: allemaal verloren door links. En nu dan het referendum. Zonder slag of stoot verliep dat ook al niet: de Corte Constituzionale weigerde immers een referendum over het wetsvoorstel Calderoli uit 2024, dat handelt over de zgn. gedifferentieerde autonomie (autonomia differenziata, i.e. een verdere federalisering van Italië). Resultaat dan van de progressieve hoogdag: één majeure vernedering voor verbrokkeld links! Schlein lijkt wel de enige te zijn die de bui – of het onweer! – niet zag hangen. Zo verklaarde ze schaamteloos dat vanuit progressieve hoek blijvend zal worden geijverd voor een gemakkelijkere nationaliteitsverkrijging, die dus niemand wil! “Che democrazia!” Haar partij lijkt wel sprekend op die achterlijke “moslim-vrouwengilde” van bij ons, die zich tegen beter weten in blijft uitsloven voor het dragen van de kopvod in openbare diensten.

En waarover bericht toch weer ons aller Ine Roox, de journalistieke poederdoos van De Standaard en het NRC die zich elke dag gewillig in ezelinnenmelk baadt, maar zich voor het overige tooit met de oogkleppen van een paard? Juist! Over het afluisterschandaal van twee persmuskieten uit de Fanpage.it-stal (een soort Italiaanse Apache), waarvan Italië “in de ban zou zijn.” Ik nodig de lezer hierbij uit een persmapje samen te stellen van de artikels die er in de Italiaanse pers aan gewijd werden (evenzeer met opgaaf van de pagina’s waarop het “grote schandaal” vermeld stond). Over het referendum kreeg Roox geen zinnige lettergreep op papier. Maar ze mag wel op kosten van de gesubsidieerde pers – en dus op ons kosten! – een meer dan verzorgd leven slijten in Rome! Wie heel goed toekijkt, ziet overigens een journalistiek patroon: net zoals de vroeg-dementerende Björn Soenens zich beperkt tot het lezen van de New York Times en denkt iets van Amerika te kennen, zo leest “la Roox” enkel Fanpage.it en denkt een schappelijke kijk op Italië te hebben. Niets nochtans is minder waar! Net zoals Soenens een verstarde extreemlinkse blik op Amerika loslaat die de helft van de “American way of life” niet eens wíl capteren, zo kijkt Roox naar Italië met onderkoelde noordelijke ogen, waarin zich meer dan de helft van de zuidelijke “passione” (passie) niet eens wíl laten weerspiegelen.

Hongarije vs. Europa

Een ander krankzinnig Italiaans geval brengt ons naadloos bij het Hongarije van Orbán, waar men nog wel weet om te gaan met al te pretentieuze progressieven. Dat geval heet Ilaria Salis, een compleet gestoord pokkenwijf dat zich “antifascistische activiste” noemt, maar zelf uitgesproken fascistische methoden bezigt om lieden die met haar van mening verschillen aan te vliegen. Zo werd ze in Hongarije opgepakt voor de gewelddadige aanranding van drie vermoedelijke neonazisten (andere theorieën gaan uit van de aanval op mensen die zij, in haar oeverloze domheid, voor neonazisten hield) tijdens de herdenking van de Slag om Boedapest (29 december 1944): het bloedige offensief van het Rode Leger aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Wat zij er als Italiaanse te zoeken had, is nooit helemaal duidelijk geworden, ook niet voor haar dwaze zelf. Links was zoals steeds weer pasteus gechoqueerd toen ze in de rechtbank van Boedapest aan handen en voeten geboeid, haar opwachting maakte. De progressieve verbijstering had tot gevolg dat ze eerst huisarrest kreeg, later zelfs voorwaardelijk werd vrijgelaten en uiteindelijk terugkeerde naar Italië, alwaar de politieke splinter “Alleanza Verdi e Sinistra” haar louter omwille van de immuniteit lijsttrekker maakte voor de Europese verkiezingen in de kiesomschrijvingen “Nord-Occidentale” (Piemonte, Val d’Aosta, Lombardije en Ligurië) en “Insulare” (Sardinië en Sicilië). Ze kreeg 178.202 stemmen achter haar naam, zetelt sindsdien in het Europese parlement en vijlt er, met elk knettergek idee dat in d’r onbewoonde kop opborrelt, haar staat van krankzinnigheid boven alle twijfel bij.

Maar in het Hongarije van Orbán werkt justitie nog wel zoals het hoort. Activistische Salis werd dan wel vrijgelaten, maar onder strikte voorwaarden. Bovendien moet zij nog steeds de Hongaarse procedure ten gronde doorstaan. Dat kan evenwel slechts als het Europese parlement haar inmiddels verworven immuniteit opheft. Daartoe werd door het Hongaarse Openbaar Ministerie dan ook een verzoek ingediend. Elke normale democraat en, bij uitbreiding, iedere burger met een min of meer normale kijk op het onderscheid tussen goed en kwaad (er werden immers gewelddaden gepleegd!) zou dit verzoek inwilligen. Niet zo Europees links, dat geen verlies nog weet te verteren. Afschieten kan men het verzoek niet, want het is juridisch sluitend. Dus wordt de oude truc bovengehaald: tijd winnen. De beslissing over het glasheldere Hongaarse verzoek wordt in die teerbeminde haven voor de tweesnijdende catamarans van gezakte nationale politici en ongelikte poenpakkers op de rand van de onvermijdelijke vergetelheid, keer op keer uitgesteld. Links, dat ondanks decennialange zakkenvullerij de onwelriekende bek nog steeds vol heeft van kaduke oprechtheid en sloganeske  rechtschapenheid, slaagt er niet eens in het eenvoudigste en eenduidigste dossier zonder ongure franjes af te sluiten. In het grof gerafelde vaandel van links staat, nog een stuk boven de enkel nog met de mond beleden “Zorg voor de Burger” (Wie trapt daar nog in?), het nepotisme en het favoritisme als waarmerk te wapperen. En allerhoogst wappert het ultieme zegel der linkse geest: de burgerlijke dood voor de ingebeelde vijand. Dat hebben ze dan gemeen met het fascisme!

Frankrijk, Duitsland en de Benelux

Van die uitstoting van andersdenkenden en de proscriptiezucht, perfect vergelijkbaar met die van Sulla of van het Tweede Triumviraat uit de Romeinse republiek, getuigen Frankrijk, Duitsland en ons aller Benelux. Toen progressief Frankrijk, met z’n taedieuze en zedenprekerige onderdrukking van Marine Le Pen, haar verbanning naar “les Misérables” van de postindustriële woestenij in noordwest Frankrijk niet meer kon verzekeren en de politieke Rietzee zich voor Marion spectaculair opende richting het Parijse Beloofde Land, wist president Macron niet meer onder welke stoel te kruipen, wat hem waarschijnlijk weer een fameuze oorveeg van “maman Brigitte” zal opgeleverd hebben. Zijn beweging “En Marche” (EM, niet toevallig ook de initialen van Emmanuel Macron) kromp eerst tot de partij “La République En Marche” (LREM), later tot “Renaissance” en kon dus niet nog eens van naam veranderen in een bij voorbaat mislukte poging om mordicus een vlag te vinden die de progressieve lading toch niet weet te dekken en Le Pen te stoppen. Verscholen achter de weelderige palmbladeren van het sociaal liberalisme blijven Macrons wortels echter hoe dan ook tot diep in de socialistische teelaarde reiken. Wilde hij van Le Pen af dan moest Macron gezwind uit een ander progressief vat beginnen tappen; z’n links oog viel daarbij pardoes op de justitiële tobbe. Dat hadden “Les Petits Belges” hem al met succes voorgedaan! Wie in het streng centralistische Frankrijk de schakel tussen politiek en justitie nu nog niet wil zien en blijft vertrouwen stellen in de rechtstaat (scheiding der machten), moet bij gebrek aan gepaste medicatie heel dringend in therapie, want Parijs is op dát maatschappelijk niveau een dorp.

De voorhamer om Le Pen te slaan, was snel gevonden. Voor inbreuken die, over alle partijgrenzen heen, al lang vervelden tot een gebruik contra legem werd ze uiterst disproportioneel veroordeeld, of beter politiek afgeslacht: 4 jaar prison (waarvan de helft voorwaardelijk) én – voor progressieven is het nooit genoeg! – een door de vanzelfsprekend nog te voeren beroepsprocedure niet op te schorten uitsluiting van verkiezingsdeelname voor de volle lustrumperiode van 5 jaar! Opgeruimd, zo moet men gedacht hebben, staat netjes! Van het vonnis, dat met deugdelijke rechtspraak evenveel te maken heeft als een Aziatische kakkerlak met lekker Europees eten, spat de electorale motivatie onverholen af, maar de pijnlijk corrupte linkse politicus wast zijn handen Pilatusgewijs in onschuld en de smartelijk corrupte links-activistische rechter wil ons wijsmaken “onafhankelijk” te zijn. Met wiens voeten denken die linkse halvegaren nog te kunnen spelen? In Duitsland zijn gelijkaardige voorbeelden te geven voor wat het AFD betreft en in Nederland mogen de procedureslagen tegen Geert Wilders tot nadenken stemmen. In onze eigen belabberde contreien heerst er zowaar ondertussen een “seculiere theocratie van de progressiviteit” o.l.v. de dwaze ayatollahs van het Hof van Beroep van Gent, die recent nog via een gerechtelijke fatwa “opinietiranniek” uithaalden naar de volkomen onschuldige Dries Van Langenhove, terwijl voor datzelfde Hof de flink aangebrande logepaladijnen zonder uitzondering vrijuit gaan, hoe diep ze ook met hun kleverige grijpklauwen in de vetpotten van ’t algemeen hebben gezeten.

Je ziet het tribaal en nepotistisch socialisme als ongeslingerde honing van hun smoezelig aanschijn druipen! Bekijk, lieve lezer, toch eens de snuit van Mieke Butstraen, de opper-moellah van de rode toga-brigade die Van Langenhove burgerlijk dood verklaarde: vierkant gekapt, met diafane ogen vol revanchistische haat waarachter een duistere leegte schuilgaat die enkel nog gevuld kan worden met ideologisch kortzicht en met “eekhoorntjestanden” die elke waarheidseikel stuk gebeten krijgen. De progressieve arrogantie en verwaandheid treft overigens niet alleen de democratische instellingen, ook de lagere regionen van het maatschappelijke trapladdertje worden geïnfecteerd, want virussen die beschaving aanvreten, kennen geen hiërarchie. Kent U Xeno Dequeecker nog? Ook al een activist en zelfs “politicus,” uiteraard van het moralistische Groen. Deze onverlaat hield zich een paar maanden terug onledig met het doorsteken van SUV-autobanden omdat hij, helemaal alleen voor zichzelf, had beslist dat SUV’s niet in de stad thuishoorden. Nu heeft hij een andere tijdverdrijf gevonden. In de Bikschotelaan (deels Berchem, deels Borgerhout) terroriseert hij onafgebroken de buurt door met stoepkrijt voor andermans deur “Free Palestine” op de grond te krassen. De bewoners spuiten gedwee elke avond zijn “kunstwerkje” weer weg, wat bij min of meer normale lui toch de gedachte zou kunnen ontfutselen dat de actie niet gesmaakt wordt. Maar gestoorde Xeno behoort klaarblijkelijk niet tot die normale lui, en dus krast hij elke avond weer, als een groen-links perpetuum mobile, opnieuw “Free Palestine” op de drempels van zijn buren. Je zou voor minder “Xeno-foob” worden! En dan is het maar te hopen dat deze pretentieuze linkse kwaal niet wordt (terug)betaald door de ziekenkas.

**

Illustratie: het ongeleide projectiel Elly Schlein uit Italië

**
Morgen deel 3 – het laatste deel

**

Voor deel 1: klik HIER

**