Officieel heet het een constitutionele monarchistische parlementaire democratie. In werkelijkheid is België een partijgestuurde poppenkast, opgetrokken uit compromissen, communautaire krampen en een hardnekkige liefde voor bestuurlijke verlamming.

We hebben een koning die niets mag zeggen, ministers die niets durven beslissen, en parlementen die niets voorstellen. Wie regeert er dan? De partijbonzen, ongekozen, onaantastbaar, en alleen verantwoording verschuldigd aan hun kieslijsten en postjeshonger. Geen beleid zonder achterkamer, geen hervorming zonder institutioneel gestuntel.

Verkiezingen zijn bij ons geen democratisch moment, maar het startschot van een eindeloos vormingstoneel, waarbij de kiezer netjes opzijgeschoven wordt. De stem van het volk? Bedankt voor de input, we bellen u binnen anderhalf jaar terug, als we iets gevonden hebben dat niemand echt wil, maar waar iedereen net niet kwaad van wordt. En ondanks al die regeringen, zes op z’n minst, voelt geen enkele burger zich geregeerd. Alles botst, alles valt stil, maar niemand is verantwoordelijk. De chaos is zo grondig geïnstitutionaliseerd dat ze als model dient voor stabiele instabiliteit.

België is geen land, het is een diplomatiek misverstand met een vlag.
Een monarchie zonder macht.
Een parlement zonder volk.
Een democratie zonder keuzes.
Een zothuis met een grondwet.