In een Vaticaan waar de geur van wierook wordt verdrongen door de politieke correctheid van een dode paus waart een schrikbeeld rond: kardinaal Robert Sarah. Zwart, ja — maar helaas voor de Bergogliodwepers niet het juiste soort zwart. Waar ze normaal hun woke kerkklokken zouden luiden van vreugde bij de gedachte aan een gekleurde paus, zetten ze nu hun beste pokerface op. Want Sarah is allesbehalve de posterboy van hun progressieve utopie.

Robert Sarah is niet zomaar een kerkvader-met-een-mening. Hij is de anti-Franciscus die het Vaticaan weer wil verankeren in zijn eeuwenoude fundamenten: christelijke waarden, christelijke kunst, christelijke wetenschap. Voor Sarah is de Kerk geen spiritueel koffiekransje voor zoekende zielen die evengoed naar de moskee of de pagode kunnen gaan — alle wegen leiden immers naar God, volgens zijn voorganger — maar de ruggengraat van de Westerse beschaving. Hij herinnert ons eraan dat zonder het Christendom er geen kathedraal was geweest om selfies voor te nemen, geen sterrenkijker van Galileo, geen Laatste Avondmaal van Da Vinci, geen Requiem van Mozart, geen Cambridge en Harvard, geen Renaissance en Verlichting – alleen barbaren met knotsen en vage plannetjes.

Sarah durft uitspreken wat het Neo-Marxistisch triumviraat von der Leyen, Macron, en Trudeau liefst doodzwijgt: dat de massale invoer van ideologieën die haaks staan op onze fundamenten niet tot multiculturele regenbogen leidt, maar tot de zelfmoord van onze waarden, onze verwezenlijkingen, onze vrijheid. Soit, de Huntingtoniaanse clash of civilizations die elk gezond verstand oproept sinds twee wolkenkrabbers ineenstortten op die kille septemberdag, enkele pontificaten geleden. Cultuurrelativisme mag dan een sujet mondain zijn tijdens kaviaardegustaties in het Elysée, in de praktijk maakt het korte metten met de liberté, égalité en fraternité die de Westerse democratie groot maakten, en die Christus serieuzer nam dan de salonsocialistjes met heimwee naar de guillotine.

Dat maakt Robert Sarah natuurlijk een ketter in de ogen van het nieuwe progressieve Sanhedrin. Te katholiek, te trouw aan het ware dogma, te wars van de nieuwe aflaten van linkse deugdzaamheid. In een tijd waarin geloofsambtenaren zich sneller prosterneren voor de wereldgeest dan voor het Evangelie, is iemand die het kruis hoger houdt dan transgendervlag en keffiyeh-sjaal een onduldbare provocatie.

En zo zal kardinaal Sarah, die onder andere omstandigheden met palmbladeren zou zijn onthaald als icoon van de diversiteit, nu worden geëxcommuniceerd uit de woke-mis. Zijn misdaad? Geen knieval voor het nieuwe sacrament van tolerantie-op-commando. In het Nieuwste Woketestament van 2025 wordt enkel nog die diversiteit geduld die unaniem hetzelfde credo opdreunt: geloven in alles, behalve in iets.

Robert Sarah: zwart van huid, maar witheet van geest — en daardoor waarschijnlijk niet de oorzaak van de volgende witte conclaafrook… tenzij er een goddelijk mirakel plaatsvindt.

**

U las dit alleen in ‘tScheldt

Steun ‘tScheldt: klik HIER