In dit lullemansland is het heus niet van de poes om papa te zijn. Zeker niet wanneer je ex zich als heks opstelt bij het samen/apart grootbrengen van een gezamenlijk kind. Gehuld in een jargonjurk van postmoderne snit schakelt Justitie een carnavalsstoet in die therapeutisch gejoel verwart met inzichtelijke en stichtende begeleiding naar wederzijds begrip toe tussen de niet meer zo hechte echtgenoten. Behandeld worden op gelijke voet blijkt een voetzoeker met explosieve gevolgen voor eenieders welzijn. Malle babbels prevaleren op echt uitpraten.
Een veertiger had een kortstondige relatie die resulteerde in een dochter. De moeder blijkt constant onevenwichtig, chronisch koopziek en maximaal misnoegd als niet alles verloopt zoals zij zich dat droomt. De dochter is inmiddels twaalf en was al vroeg getuige van hoe haar moeder kinderlijker was dan zij. Bij haar vader vond ze de steun en geborgenheid die elk kind (soms levenslang) zoekt. Deze kleine ondernemer stond altijd klaar voor haar in de week die ze bij hem doorbracht, ook op momenten dat zijn hectische werk in de bouw zijn aandacht trachtte op te eisen. Nimmer bekladde hij de reputatie van zijn ex, ook niet toen ze van de ene bedpartner naar de volgende loser hoste. Ook niet toen ze zich een poos als moslima gedroeg om een vreemdeling aan zich te binden. Toen de moeder meer druk op het kind begon uit te oefenen om haar kant te kiezen tegen de papa, raakte de dochter steeds meer de kluts kwijt. Ze had mails ontvangen van een klasgenootje dat haar pestte. De school stond op stelten tot bleek dat ze die bezwarende mail zelf had gefabriceerd. Alles voor een portie aandacht en dat terwijl vaderlief zijn uiterste best deed tijdens de momenten die hem gegund waren en het loeder van een moeder opvoeding beschouwde als imitatie-opbouw.
Toen de man zelf een nieuwe liefde in zijn leven had ontdekt, nam de afgunst van de labiele ex disproportioneel toe. ‘Haar’ meisje hechtte zich net iets te veel aan de verse vriendin, oordeelde ze. De spanningen thuis dreven de dochter tot een irrationeel gedrag, gekenmerkt door liegen, pruilen, gebedel om cadeautjes en manipulatief wisselen van favoriete ouder. Toen de vader haar voor de zoveelste keer betrapte op een leugen, verloor hij voor de eerste keer zijn engelengeduld en gaf zijn dochter twee boze tikken op de bips. Toen vloog het hek uit de hengsels: de hysterische moeder porde de dochter aan om aangifte te doen van slagen en verwondingen. Natuurlijk geloofden ‘de instanties’ het geweeklaag van de wraakzuchtige moeder en de opgehitste dochter, die op haar beurt genoot van deze perverse aandacht.
En zo verloor de vader prompt het bezoekrecht en werd hij verplicht om in therapie te gaan of zestig uur werkstraf. De moeder kraaide victorie, de dochter besefte pas maanden later dat ze papa best wel miste en de vader moest de bittere pil doorslikken. Niemand koos openlijk zijn kant; wel achter de schermen natuurlijk, want iedereen wist wel hoe de feiten werkelijk waren. De vader kreeg van een vrouwelijke rechter te horen dat hij ‘beter had moeten weten voor hij zijn kind afranselde’. De therapeute ging in zwangerschapsverlof, waardoor zijn ‘behandeling’ stillag, want er stond geen vervangende zielzorger klaar. Zo zullen de jaren zich aaneenrijgen tot de dochter tegen haar zestiende onvermijdelijk zal gaan hunkeren naar de papa. De moeder zal haar hernieuwde belangstelling uiteraard verliezen.
De papa heeft gelukkig zijn werk en een fijne vriendin bij wie hij zichzelf kan zijn. Intussen ligt er binnen ons totaal van de pot gerukte justitieapparaat vol onbekwame tussenpersonen die hun dagen vullen met psycho-blabla waar de weekendbijlagen bol van staan, niemand echt wakker van de slapeloze nachten die goedbedoelende vaders meemaken. Natuurlijk bestaan er helaas veel te veel gezinnen met een ‘daddy deficit’ en met een moeder die het op haar eentje moet zien te rooien. Maar het verhaal dat we hier vertellen is ook geen alleenstaand geval. Het bewijst vooral dat binnen onze samenleving theorieën over medemenselijkheid het halen van begripsvolle hulpvaardigheid in de praktijk.
Gerard Van Clapdorp
