Drie redactieleden van ‘tScheldt begaven zich naar het Theaterplein in Antwerpen om zich te laven aan spiritualiën allerhande. Een van deze redactieleden heeft een zwak voor Japanse literatuur en droomt ervan ooit in Japan de kersenbloesems te mogen aanschouwen. Vandaar de foto bij deze mijmering. Net zoals zoveel dingen zal het allicht bij een droom blijven ooit de bloeiende Japanse kerselaars te mogen zien. Een ander redactielid was dan weer nieuwsgierig naar de eetgewoontes van het derde redactielid omdat dit derde redactielid zich op restaurant steeds beheerst aan een erg beperkte selectie van de menukaart houdt in plaats van uitbundig te proeven van alle nieuwigheden die de seizoenen met zich meebrengen. Blijkbaar klopt het hart van het derde redactielid iets sneller bij een perfecte spaghetti bolognaise (in het Italiaans ‘bolognese’), maar gaat zijn hart nog sneller kloppen bij gebakken aardappelen met een slaatje erbij (slechts gemaakt van kropsla) opgefrist met zelfgemaakte mayonaise en een klein stukje verrukkelijk gebakken ambachtelijke steak. Gebakken aardappelen zijn bovendien niet zomaar gebakken aardappelen. Dat zijn eerst gekookte aardappelen die daarna in de pan in goede boter verder gebakken worden waardoor er ‘rulligheden’ in de pan ontstaan.

Het woord ‘rulligheden’ is een ander woord voor de verzameling krokante korstjes die tot leven komen door de aardappelen te bewegen in de pan. ‘Rulligheden’ zou dan weer een perfecte vertaling kunnen zijn van de gevolgen van politieke bewegingen en beslissingen waar wij, slaven van het moderne leven, aan onderhevig zijn. De licht verstuikte enkel na een misstap in een kleine verzakking van een weg in slechte staat. Dat is een rulligheid. De boete van 44 euro om even geparkeerd te staan voor je deur om je auto uit te laden in de stad, een rulligheid. Je perfect gesteven witte servet die op de grond valt op een buitenterras van een brasserie aan het water waar de nacht ervoor eenden hebben gelegen. Een rulligheid. Dat kleine slipje in je vinger van de rand van een papier. Een rulligheid. Het arriveren met een volle kar aan groenafval bij een containerpark dat gesloten is wegens een feestdag. Een rulligheid.

Er bestaan medicijnen tegen rulligheden. Witte wijn is zo’n medicijn. De zon op een terras. Nog zo’n medicijn. Met enkele vrienden BBQ-en in een stadstuin waar twee kraaien de weggegooide zwoertjes komen halen.  Het omhakken van een zieke eik en een stuk bovengronds laten staan om er een kom in uit te hakken waarin je kan liggen om er een boek van Stefan Hertmans in te lezen. Dat is al een zwaarder medicijn. Een paaseitje gevuld met zachte praliné en een koffie erbij. Ja, nog zo’n medicijn.

Bestaat het leven niet anders dan uit rulligheden en medicijnen?