In een discussie trekt nuance vaak en al te vlag aan het kortste eind. Neem nu die kwestie rond de niet gestrafte schuldige aan verkrachting. Hoe begrijpelijk de verontwaardiging ook, het valt op dat die bij deze zaak heftiger is dan bij een brutale en veel meer voorkomende aanranding. We bedoelen: de spontane woede die je ervaart over een stuk krapuul dat een vrouw voor de rest van haar leven psychisch verminkt door een gulzige wellustdaad, lijkt door sommigen soms wel als iets dat je in de brute natuur des mensen er maar moet bijnemen. Ook de bestraffing was zeker vroeger te mild. De kwaadheid en het onbegrip in brede kringen over Justitie-uitspraken borrelen dan ook al lang in de publieke onderbuik.

We horen dat de student als een Barhartige Samaritaan een studente uit de nood hielp bij het vinden van een overnachtingsplek. Tijdens hun verdere kennismaking vloeide de drank en voor je het weet lagen de kleren op de vloer. Een stommiteit? Een moment van rationele verduistering? Een gewoon toegeven aan goesting? Dit is zo oud als de straat en massa’s studenten van weleer zullen nu wel eens door hun grijze haren woelen en stilstaan bij de (on)zalige herinnering aan dat schamel optrekje van die studiegenoot die je later nooit meer zag. ‘Doe het bij aarzeling liever niet’, adviseren intimiteitscoaches. Ongetwijfeld waar, maar zelfbeheersing sneuvelt bij beneveling net zo snel als nuance in een gepolariseerd debat. Een echte verkrachting was dit wellicht niet. Het meisje eiste geen reële straf en de jongen ontkende het benevelde doktertje-spelen niet. Sterker nog, hij leek er meer onder te lijden dan zij. Mochten we niet in tijden leven waarin een ouderwetse stoeipartij tussen jongeren eindigt in een schuldvraag, want we hebben immers het ‘foute’ zondegevoel vervangen door modernistische ethiek, dan leefden beide studenten nog lang en gelukkig zonder al te veel morele schrammen. Er wordt het meisje aangepraat een ‘goed slachtoffer’ te zijn, opperde de nuance zoekende advocate Nina Van Eeckhaut terecht. Het meisje heeft rationele twijfels na ondoordachte handelingen en dat is niet ongebruikelijk. De jongen had dit alles niet met voorbedachten rade gepland. Het gebeurde spontaan. Zonder het drankduiveltje was het erotische engelengeduld misschien niet eens opgeraakt. Iets menselijks, zeker?

We nemen geen rabiate stelling in: we pleiten enkel voor een beter zicht op de tijdgeest van ‘schuld en boete’ die ons opzweept naar een even irrationele kijk op elkaar dan het stelletje dat nooit een stel was. Dat iemand die uitstekend studeert zijn toekomt niet mag worden ontnomen, laat inderdaad een Reuzegom-smaak achter bij sommigen en had dus duidelijker gecommuniceerd gekund. En ja, erkenning van een slachtoffer is cruciaal bij de verwerking. Rest enkel de vraag of er hier eigenlijk wel een slachtoffer was, tenzij de scharrelromantiek.