LEES VOORAF
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 1)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 2)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 3)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 4)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 5)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 6)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 7)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 8)
**
De Hoogstnoodzakelijke Trump, Musk en Vance
Geen regering evenwel behoudt ook maar een flard geloofwaardigheid wanneer zij vastgeroest zit in en zich laat leiden door een definitief voorbij verleden van een eeuw geleden. Geen volk houdt het vol geregeerd te worden door een afwijzing. En net dat maken we vandaag allerwegen mee. We hebben het gehad met de “eenling,” zo genie als bruut. We hebben hem verstikt onder het dodelijke kussen van de dorre, afstompende tijdsgeest. Regime bij uitstek om het kussen strak op de mond te houden, heet democratie. Niet de inhoud, dient dit regime, maar de vorm. Wat beslist wordt, is van geen tel; hoe men beslist – i.e. bij meerderheid – is van belang. Zo’n regime eindigt d’office in een dictatuur. Totalitaire oer-tirannen van het slag Jos Geysels beslisten bij representatieve, en dus bij gefingeerde, meerderheid dat een partij als het Vlaams Blok/Belang niet meer mee mocht spelen, daarmee de poten vanonder de democratie zagend en haar linea recta de weg naar het totalitarisme wijzend. Onder impuls van een Hasseltse cafébaas met een spraakgebrek werd het volk trouwens afgeroomd tot “de mensen”, waarmee niemand zich nog kon identificeren. Die zelfgecreëerde leegte, dat populistisch nihilisme, eindigde voor hem, hoogst voorspelbaar trouwens, op de bodem van het Albertkanaal. In Europa deed er zich gaandeweg een vreemde verwisseling voor. De oude fascisten en nationaalsocialisten hadden met elkaar gemeen dat zij van de staat een “aparte (rechts)persoon” maakten: de staat werd vervoegd in de derde persoon enkelvoud en keerde zich tegen het volk. Op etatistische wijze stichtten zij een regime voor het volk, nooit door het volk. Dàt fascisme en nationaalsocialisme bestaat niet meer, het werd democratisch, met die uitzondering dat de bescherming van het volk toch nog statelijk bleef. Van de weeromstuit schoeiden de eertijds vrijheidslievende democraten zich op de leest van het oude fascisme en nationaalsocialisme, dat ze steeds bekampt hadden: te veel staat, te veel verboden, nog veel meer regelzucht en een splijtende onvrijheid van denken op straffe van broodroof, maar met deze uitzondering dat de bescherming van het volk apert buiten de actieradius van de tot fascisten gemetamorfoseerde democraten bleef liggen.
De tot op het bot uitgeleefde democratie hees karrevrachten onbekwamen in het pluche.
Die democratie werd wereldjuk. Prof. Luc Reychler schreef in 2012 reeds: “Inderdaad, het brengen van vrijheid en democratie is het nieuwe visitekaartje geworden van de dwangdiplomatie. Een dergelijke diplomatie sticht geen duurzame vrede, maar beoogt een democratisch regime waarmee de invallende naties hun profijt kunnen doen. In dit regime zullen westerse mogendheden en multinationals meer controle hebben over de toevoer en de prijs van olie en gas, de verkoop van nieuwe wapensystemen, en de wederopbouw van de vernielde infrastructuur. Lucratieve en geopolitieke doeleinden lijken de ultieme motieven te zijn om een bevrijdingsoorlog te starten of massaal te steunen. Van echte democratisering in de zin van het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren, is geen sprake. Dit dissonante gedrag ondermijnt de geloofwaardigheid van de kruistocht die men wil voeren.” Op grond van een compleet onbestaande, maar voorgewende moraliteit en aangevuurd door stinkende zelfhaat werd het verfoeide kolonialisme verruild door het getolereerde, maar even invasieve massatoerisme; werden tirannen- en terroristenregimes wereldwijd in het zadel gehouden door vals barmhartige ontwikkelingssamenwerking, en dit terwijl in thuisland Europa alles wat welriekend geurde naar de eigen cultuur en religie, in het beste geval, werd verloochend, eerder nog met man en macht werd verdelgd. De Europeaan, op de rechterzijde nationalist, op de linkerzijde globalist, maar allebei tot aan het middel verzonken in het Frans revolutionair gedachtenmoeras, haalde allengs ’s werelds vernietigende hoon op zijn hals, zoals ook de niet eens zó rechtse Peter Sloterdijk al jaren vaststelt. En dan ontdekt, na miljoenen jaren klimaatverandering, een compleet zot gesnoven bende van extreemlinkse leeghoofden, onmiddellijk bijgestaan door een ontwortelde kluit slecht opgevoede en geesteszieke snotapen, dat het op aarde af en toe wat warmer, daarna toch weer wat kouder wordt. De seculiere eschatologie was geboren. De boodschap moge duidelijk wezen: zonder groene zelfmoord overleven we geen decennium meer! Zoals Louis-Napoléon zijn eigen tegenspraak niet zag, net zomin ziet het ecologisch totalitarisme dat van haar.
Die democratie, die er geen meer is, heeft zijn eigen, geniale kinderen opgevreten, houdt op die manier zichzelf in stand en wel door de waarheid aan een meerderheidstemming onderhevig te maken. Het optreden van de “enkeling” wordt daardoor moeilijk, zo niet onmogelijk, gemaakt. Al moet wellicht bij deze laatste opmerking toch voorbehoud gemaakt worden. De tot op het bot uitgeleefde democratie hees karrevrachten onbekwamen in het pluche. Van die onbekwamen werden de onbekwaamsten naar de EU gestuurd, alwaar in democratische gremia, oeverloos en zonder enige kennis van zaken gepalaverd wordt over nietswaardige zaken, zoals vastgeklemde dopjes aan plastic flessen. Was het niet de betreurde Frits Bolkestein die ooit zei dat Europese commissarissen veel te veel tijd hebben en zich dan maar node bezighouden met futiliteiten? En dan willen we het nog niet eens hebben over de gruwelijke corruptie-, omkoop- en seksschandalen! Het eeuwige geklets en gekwebbel en de even eindeloze als stuitende zakkenvullerij, ver weg van de dagelijkse realiteit en voltrokken door intellectueel slecht toegeruste praalhanzen, maken dat de behoefte aan het optreden van “enkelingen” misschien toch weer groter wordt. Die enkelingen zijn nu, laten we hopen, opgestaan en luisteren naar de naam Trump, Musk en Vance. Over stijl kan men blijven redetwisten (alsof de caféruzie tussen Trump en Zelensky in “the Oval Office” trouwens onuitgegeven was in de geschiedenis van de diplomatie? Quod non, dus!) maar het optreden van de Amerikaanse president was tot nog toe even verfrissend als hoogstnoodzakelijk!
Dagelijks worden wel ergens in Europa onschuldige mensenlevens opgeofferd in de strijd die geen naam mag hebben.
De uithaal van vice-president Vance in München tegen een roedel over-sensitieve “huilbaby’s,” die zich daarenboven ook nog topdiplomaat wanen, evenzeer. De openlijke steun van Musk voor de Duitse AFD is weliswaar omgekeerd evenredig, maar in veel opzichten identiek aan de zogenaamde Europese dwangdiplomatie van Reychler. Hoogtijd dat het ingedommelde Europa van het status quo wakker geschud wordt. Kan dat niet goedschiks, dan moet het maar kwaadschiks. Er zijn immers andere katten te geselen dan de omgekochte Europese “Green Deals” die het continent, na de Brexit, wereldwijd de dieperik insleuren. Op 11 september 2001 barstte bovendien in New-York een tot op heden door Europa ontkende oorlog uit tussen het westen en de islam. Een oorlog die niet uitgevochten wordt met conventionele legers, maar via moordende terroristische aanslagen. Het World Trade Center (WTC), zinnebeeld van het globalisme – kan het emblematischer? – werd onherstelbaar getroffen. Madrid, London, Manchester, Parijs, Brussel… volgden snel. Dagelijks worden wel ergens in Europa onschuldige mensenlevens opgeofferd in de strijd die geen naam mag hebben. Op kerstmarkten verplettert een mobiele vijandige armee van zgn. verwarden straffeloos mensenmassa’s. En Europa blijft maar ontkennen dat er een vuiltje aan de lucht is. Integendeel, het volstaat dat een trossel “bedspreisnollen” uit de vijfde colonne de “zaghrata” krijten – d.i. dat akelig en oorverdovend islamitisch kletteren met de tong – en bordjes met de slogan “Niet in mijn naam” meesjouwen om alles weer in de plooi te leggen. Meer nog, ze krijgen terstond bijval van een harem in het feminisme verloren gelopen manwijven, die nooit van straat zijn geraakt, daarom koketteren met hun onvrijwillige vrijheid om zich dan, alweer van geen tegenstrijdigheid bewust, vol afgoderij te alliëren met hun in dwanghuwelijken opgesloten soortgenoten.
**
Illustratie: Aanslag 9-11
**
LEES OOK
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 1)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 2)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 3)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 4)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 5)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 6)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 7)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 8)
**
