De redactie van ‘tScheldt vroeg mij of ik zin had mee te werken aan een satirische reeks over horecabezoeken en voeding.

U zal merken in mijn eerste satirische culinaire artikel dat ik op zoek was naar ‘de fout’, het ‘vergetene’, het ‘gat in de beleving’, de ‘aangebrandheid van het vlees of de ‘patron’, maar ik kwam… bedrogen uit…

NWMK

**

Het zal je maar overkomen, op een zondagavond belanden tijdens carnaval in Tongeren, de oudste stad van Limburg en bij uitbreiding Belgicae. Mijn thuis is waar mijn kookketel staat dacht koene Ambiorix toen al na enige mede’s gedronken te hebben, zijn snor afvegend met zijn pols, bijna 2100 jaar geleden.

Geloof me, het werd me die zondag teveel. Het enige verschil tussen de praalwagens en de moderne mede’s drinkende feestgangers enerzijds en de Ambiorix – feestmaaltijden anderzijds was dat ik gisteren geen bard aan een boom vastgeknoopt gezien heb….

Hoewel ik op zich uitgangsleven en volkse aangelegenheden aanmoedig wegens een gezonde uitlaatklep, maakte mijn bourgondisch grommende buik toch wel duidelijk dat het degusteren van feestelijke verheerlijkingen zoals braadworst, pita of karakollen in een huwelijk met lauw bier zonder kraag, wel eens voor represailles van mijn spijsverteringsstelsel tijdens de nog komende nachtelijke uren zou kunnen zorgen.

De eerlijkheid gebiedt mij hier ook te zeggen dat ondergetekende vergezeld was van een intrigerende dame en geen zin had om de conversatie schootgewijs te delen met die jolige carnavalsbende…

Bijgevolg het vlaggenschip (intimi weten dat in deze contreien met de wagen ‘gevaren’ wordt) koers laten zetten richting E313, weg van de drukte, richting het Limburgse binnenland!…. En ach, wat was ik blij. Echt waar, oprecht hoor. Zo mooi. Ik was ontroerd. Ik weet niet hoe ze het wisten dat ik als Antwerpenaar (nu ja, quasi Mechelenaar) op bezoek ging komen, maar echt, ik smolt! Om mij echt thuis te voelen hadden ze zelfs wegenwerken en idiote omleidingen voorzien.

Verrassend Limburg! Koppig als ik al wel eens kan zijn weigerde ik de gps te gebruiken (ik geef het ridderlijk toe, hoogmoedig tegen de dame zeggen, “we vinden wel iets op de wilde boef”, en uiteraard in uw binnenste denken, “stommerik!”…)

Gretig van de Tongersesteenweg naar de Dorpstraat in Hoeselt, hopend op een schattig pittoresk pleintje met van die gezellige… euh Döner Kebab Bosphorus, Frituur ’t Kioske en sportcafé Den Engel bij Robin en Ronald… Gewoon op de tanden bijten dus en zoals de drie koningen toch maar zoeken naar een culinaire Poolster. En kijk, plots een eind verder op een kruispunt stond er als het ware een bijbels signaal voor bourgondiërs; zo’n warme wijzer in een vaal gele achtergrond met bruine letters, voorafgegaan door hét keukenicoon, met daarop… “Restaurant De Weijers Hoven“. Vanuit het kraaiennest klonk luid gejoel, volgen die sterre, kapitein!…

Eenmaal aangekomen werden ondergeschikte en zijn deerne hulpeloos op sireense wijze in de vol gelokt. Het verleidelijk uitnodigend karakter van het tuinterras, het vervaarlijk gezellig inviterend salonnetje, de kleine cadeautjes op de uitgestalde tafel… Hier was duidelijk een zeer professionele rattenvanger van Hamelen aan het werk gezet om de mannetjes (en hun geldbuidel) te besmetten met het welbekende khem-goesting-in-iet-lakker-virus…

Waar mogelijks nog zou getwijfeld worden of de herberg niet wat te sjiek was voor ons, werd dit vakkundig in de kiem gesmoord door de ontwapende glimlach van de gastvrouw. En geloof me, niets werd aan het toeval overgelaten. Waar ik dacht te maken te hebben met een ietwat saaie uitstraling werd ik prompt gevloerd met een guitige mix van professionaliteit en dossierkennis waar menig lakei een puntje aan kan zuigen. Hotel California indachtig, werd ik gezwind begeleid naar mijn biotoop, jawel, een tafeltje in de hoek, het moet gezegd, zelfs aan mijn jeugdherinneringen werd hier gedacht.

Ik vergat bijna dat ik in het trage rustige Limburg vertoefde want heel gastvrij werd hier kort op de bal gespeeld. Voor ik het goed en wel besefte kon ik mijn ogen de kost geven in een kaft vol zoete en hartige zonden. Vergeef het hen, Vader, deze mensen wisten niet beter dan de diepste oerverlangens van de man en zijn gade op schalkse wijze los te weken. Elk zichzelf respecterend restaurant heeft wel een cocktail maison, akkoord, maar hier fabriceerden ze iets goddelijks waarbij je al angstig denkt aan het moment dat je later nog terug moet rijden met de wagen. Beheersing. Beheersing dus. Bourgondiërs en beheersing. Oei, voorwaar een uitdagende combinatie. Zou het niet gewoon eerlijk en eenvoudig zijn op de menukaart te vermelden: “Geachte bezoeker, uw maaltijd zal bestaan uit een combinatie van dood beest, vermoorde groenten al dan niet besmeurd met vloeistof op basis van melkderivaten en kruiden, vergezeld van geprakte opgewarmde knollen in een jasje”? Simpel, iedereen tevreden, en beheerst, toch?

Maar neen. Neen. Daar deden ze hier niet aan. In het verre culinaire Limburg kan een hongerige man zulks etablissement niet betreden zonder dat er op poëtische wijze een aanslag gepleegd wordt op zijn smaakpapillen door bijvoorbeeld een menukaart te overhandigen waar geen gezonde weerstand tegen bestaat.

Op Eik Gerookte Zalm
Spitskool – zeekraal – rode biet
–
Zeebaars
Zuurkool – zoete aardappel – peterseliewortel
–
Ossenstaart & Langoustine
Duxelle – knolselder – dragon
–
Mechelse Koekoek
Savooi – raap – kers – pastinak
–
Kaasbordje geselecteerd door Kaazus
Konfijt van vijg – noten
–
Gepocheerde Peer
Konfijt van vijg – noten

De combinaties alleen al. Traag gegaarde ossenstaart met kort gebakken langoustine; zo vals en doortrapt; zelfs een randdebiel gaat hiervoor overstag. En lap! Hoe in godsnaam doen ze het? Ik kon enkel concluderen dat zelfs hier reeds afluisteraperatuur van Russische makelij aanwezig was, want je raadt het al: hoofdgerecht Mechelse Koekoek! Echt waar… doortrapter kon niet. Eén van mijn favorieten. En dan zo’n verloren groente als savooi! Bij de eerste hap voelde ik mij zoals Anton Ego, onderhuids gewoon…

En daar waar Ambiorix en de zijnen het maar moesten doen met wat garum, werd hier vooral niet vettig gekruid. Ik werd meermaals door mijn tong bedrogen. Had die kok nu geen kruiden gebruikt? Nee, zo puur en verfijnd van smaak waren de ingrediënten op zichzelf. Zelfs Felice zou niet weten hoe zich te gedragen in dit restaurant.

Als satirisch criticus heb je een erecode, ben je ijdel, en zoek je soms naar ‘de fout’. Maar zelfs bij het dessert kon ik niets ontdekken waarover ik mijn satirische gal zou kunnen spuien. In een anarchistische bui probeerde ik de truc met de vlek. Eens kijken of ze discreet zouden blijven. Oeps, morsen en lekker het
bordje er wat over schuiven. Ik was duivels benieuwd.

De bediening? Eén woord: galant. Uiteraard met aangepaste wijnen (ik kon niet anders, sorry). Op de koop toe uit de streek. Degoutant gewoon, zelfs op de ecologische voetafdruk kon hier niet gemekkerd worden. En op de koop toe kon je de verrukkelijke druivengisten ook nog  kopen in het ‘winkeltje’ van het restaurant. Werkelijk onrechtvaardig!

Persoonlijk zou ik het in deze situatie normaal vinden dat de eigenaars op zijn minst zo correct zouden zijn om tijdens het diner mijn wagen te voorzien van een alcoholslot met programmatiefout. Dan maak je tenminste nog een eerlijke kans bij een eventuele Wodca-Actie.

Bij de laatste aangepaste wijn zag ik mijn kans. Mijn glas werd, uiteraard, als laatste gevuld en dat lukte net niet. Ik argumenteerde dat ik blij was met het flessengeluk, én dat ik nog moest rijden (tweemaal) en dat het niet erg was dat het minder dan de normale maat was. Hoewel we de tafel met een latere bediening hadden en ze pas op donderdag terug opengingen, wilde de gastvrouw alsnog een nieuwe fles openen voor die ene centiliter… Zo fucking correct die Hoeseltenaars…

Op de koop toe werd mijn duivels vlekje op het tafelkleed met een bijna familiaire vergevingsgezindheid weggelachen. “Ach meneer, die had ik daarstraks al gezien, dat lost de wasmachine wel op hoor”… Zucht…

Wat heeft die Gordon Ramsey meer dan ik? Hij krijgt de ene na de andere hellekeuken voorgeschoteld. Terwijl ik in dit Limburgse Vlaanderen een tongstrelende culinaire beleving te verwerken kreeg. Zo is het wel heel gemakkelijk natuurlijk. Om het nog erger te maken was zelfs het btw-ticket kleiner dan normaal, waardoor het wél gewoon in een portefeuille paste.

Nog een geluk dat mijn eega in kwestie mijn duidelijk gegronde frustraties die nacht wist te kanaliseren zodat ik tenminste alsnog van een goede nachtrust heb kunnen genieten…

**

Illustratie: zinnenprikkelend beeld uit het interieur van restaurant Weijers Hoven

**