LEES VOORAF
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 1)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 2)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 3)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 4)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 5)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 6)
**
De Anarchie van de Minderheid
De jaren ’70 kondigden zich aan in lood, letterlijk. De Duitse Rote Armee Fraction (RAF) en de Italiaanse Brigate Rosse (BR) spreidden een deken van terreur over Europa, dat de strijd moest aanbinden met het zogenaamde kapitalisme en de kapitalisten. Psychopaat Andreas Baader had met blijdschap vervuld op 22 mei 1967 het warenhuis À l’Innovation te Brussel zien branden. Deze “happening” (Baader) kostte wel aan 325 mensen het leven, maar wat deert het: wie toch, zo was Baaders gedachte, wilde nu winkelen tussen Amerikaanse producten, als Hanoi (Vietnamoorlog) in brand stond? In het derde vlugschrift van de Kommune I, een communistische agitatieblad, stelde men zich de vraag: “Wann brennen die Berliner Kaufhäuser?” Lang moesten we er niet op wachten. Op 16 maart 1978 werd de christendemocraat Aldo Moro door de Rode Brigades, onder leiding van Mario Moretti, te Rome ontvoerd. Op 9 mei van dat jaar vond men zijn kapotgeschoten lijk in de kofferbak van een rode R4, netjes geparkeerd in de via Michelangelo Caetani, de straat tussen de via delle Botteghe Oscure en de Piazza del Gesù, waar respectievelijk de hoofdkwartieren van de communistische en de christendemocratische partij waren gevestigd. Moro’s misdaad bestond er niet eens in anticommunistische maatregelen te hebben genomen, hij wilde alleen op politiek beschaafde wijze met hen praten en dat kon de “ware” communist, de “zuivere” agitator, niet over zijn rug laten gaan. De gewelddadige “outcasts,” de janitsaren van Marcuse, waren begonnen met de door Proudhon zo gewilde, gehele ontmanteling van de Europese orde.
Dat hoefde niet steeds met gewelddadig terrorisme, het kon ook met de pen of zelfs via politieke actie. Uit de studentenbeweging van mei’ 68 waren in ons land o.a. Ludo Martens en Paul Goossens opgestaan, de eerste oprichter van de PvdA, de tweede een kleinmoedig pennenlikkertje. Als beiden bij elke tegenstrijdigheid in geschriften of in doen en laten amper tien meter de lucht in zouden gezogen zijn, zaten ze nu allebei op de maan! Maar geen mens die erom maalde, wat voorop stond was de proudhiaanse anarchie, bevochten door de marcusiaanse keurkorpsen. Vanuit de anti-vietnambeweging – ook al bij voorbaat een Amerikaanse affaire die middels globalistische wereldsolidariteit in Europa gretig ingang vond – ontstond de “Love and Peace”-movement van de Flower Power, die echter met “love and peace” niets te maken had. Focus lag op de ontmanteling van de gezinswaarden, als hoeksteen van de oude samenleving. Het langharig werk- en leerschuw tuig paste als gegoten in het marcusiaanse eliteleger. De “Flower Powers” neukten geestdriftig elke voorbij dartelende bloem, en alle voorbij dartelende bloemen lieten zich gewillig naaien door elke stengel die stijf genoeg stond om hun meeldraden te doen trillen. Beide snoven zich fanatiek een andere wereld in en verloren gaandeweg de werkelijkheid. Het menselijke puin dat ze achterlieten werd nochtans geduld, zolang het de zuivere economische, van cultuur en fatsoen gespeende groei maar bevorderde. Want economisch globalistisch – en dus cultureel wees – bleven ze allemaal!
Enkel een, laten we hopen vreedzame, remigratie kan ons nog redden, maar net dat wordt onmogelijk gemaakt door de economische globalisten van het eerste uur.
En dan moest, horesco referens, de aangekondigde “mars door de instellingen” nog beginnen! Van heinde en verre blies het anarchistische grondsop van de eigenhaat verzamelen om de westerse maatschappij te boetseren naar gelijkenis van haar doodgravers. Een resem minderhedenknuffelaars en intellectueel slecht toegeruste cultuurbarbaren trokken de macht “democratisch” naar zich toe en schoven de beginselen van taal, geloof, ras en cultuur, waarop de gewenste schikking der volken enkel kan gebaseerd zijn, terzijde of maakten ze verdacht. Niets van de vroegere orde was nog “van deze tijd”, alles diende te veranderen, maar bitter weinig werd ook daadwerkelijk beter. De zuiver economische “statistiekjes en grafiekjes” hadden de dieper gravende culturele vore van onze samenleving weggeërodeerd en carte blanche gegeven aan het probleem van allereerste orde waarmee Europa thans opgezadeld zit: de migratie! Geen probleem dat prangender en benauwender is dan dit, evenmin bestaat een probleem dat niet aan dat van de migratie geknoopt zit. En net in dit veld, het veld van de migratie van marcusiaanse minderheden, tiert de proudhiaanse anarchie welig. Nergens in Europa weet men het hoofd te bieden aan het pallet van migratie-ongemakken, dan daar waar ze onmogelijk gemaakt wordt, zoals in Hongarije, in Polen, in Tsjechië. Vandaar dat het voor Europa suïcidaal noodlottig zou zijn aan het nooit op te lossen probleem van de niet-aanvaarde, niet te assimileren minderheden andere aandacht te geven, andere energie te verspillen dan die aandacht en die energie nodig voor de complete terugkeer. Enkel een, laten we hopen vreedzame, remigratie kan ons nog redden, maar net dat wordt onmogelijk gemaakt door de economische globalisten van het eerste uur.
Het vergt toch geen genie om te weten of om in te zien dat men er nergens ter wereld en in geen enkel tijdsgewricht in geslaagd is volken van verschillende taal en cultuur, verschillend bovendien van geloof en ras, vredig naast elkaar te doen leven en aan de opbouw van een land te doen samenwerken. Ook niet in het Europa van vandaag, niet in het “Wir schaffen das”-Duitsland van Pruisische domineesdochter Merkel en ook niet in België. Nu niet en nooit! Voor de gastarbeider, c.q. gastwerkloze en voor de pseudo-asielzoeker zelf is slechts één verschiet even rechtvaardig als noodzakelijk: dat van de terugkeer naar het land van herkomst, naar het land van de eigen cultuur en volksaard, van het eigen geloof, van de eigen geografische karakteristieken. Dat zou niet gezegd hoeven te worden! Als de proudhiaanse anarchie het tegendeel blijft uitbazuinen, moet het wél gezegd worden. Kijk toch naar wat er van Europa geworden is! Onze steden worden aan elkaar gevlochten wurgkoorden van explosieve getto’s rond de hals van de goed menende westerling die voor zichzelf ook nog een plekje onder de zon wil veilig stellen; de kwaliteit van het ooit zo performant onderwijs keldert lawineus en als nooit tevoren naar het laagste niveau denkbaar; nauwlettend in het oog gehouden ordediensten worden tijdens acties, die tonnen adrenaline opeisen, geprovoceerd door criminelen op maatschappelijk verzoek, die vrolijk hun gang kunnen blijven gaan; bommen worden in metro’s en op luchthavens tot ontploffing gebracht; mitrailleurs in volle theaters leeggeschoten; geslepen machetes en bijlen in onschuldige hoofden geplant; auto’s als massavernietigingswapens gebruikt; priesters en leerkrachten gekeeld; kerken in brand gestoken; vrouwen en meisjes meedogenloos verkracht; achteloze burgers beroofd, schoolgaande kinderen afgeperst, onverdroten in elkaar geramd of voor het leven verminkt. Welke economische globalist of cijferklerk blijft dan zo imbeciel te denken dat de “multicul” zal blijven gedoogd worden, dat het, ondanks alles “gortmakke,” volk dit zal blijven pikken?
**
Illustratie: Parijs
**
LEES OOK
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 1)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 2)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 3)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 4)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 5)
Proeve van een Geopolitieke Visie… (deel 6)
