Als het mag eerst even deze anekdote: in de familie hadden we een tante Yvonne. Deze kloeke dame met een gul hart werkte hard in haar populaire bescheiden kruidenierswinkel. Iedereen in de buurt kwam langs, ze klopte vele uren en zag ook nog eens de kans om naast haar eigen vier kinderen een kind te adopteren van iemand in nood. Later zou ze door een kronkel van het lot aan het hoofd van een hotel komen te staan. Uit die tijd herinneren we ons dit voorval: toen een anorexia-achtige werkneemster de zoveelste flauwte voelde opwellen, dwong tante Yvonne haar om een stevig ontbijt met spek en eieren te verorberen. Wat bleek: de jongedame kwam erdoor en sterker nog, ze knapte op van haar ingebeelde aandoening. Simplistisch? Misschien is Moeder Natuur meer begiftigd met gezond verstand dan een hoop deskundigen bijeen. Tante bood een warme omgeving voor haar personeel dat haar aanbad. Tegelijkertijd duldde ze geen profitariaat of onwil. Dat was de reden dat ze het niet zo bekeken had op syndicaten. Dat leidde binnen de familie regelmatig tot forse én dolle discussies. De historische rol van de emancipatorische vakbonden was uiteraard essentieel om als gilde voor de correcte behandeling van vakbroeders te ijveren, doch die rol kon enkel nodig blijven zonder een gepolitiseerde houding op een bedje van misplaatste morele correctheid. Deze evolutie verkruimelde dus het imago van de vakbonden door hun blind militantisme en door het laten binnensijpelen van een extreemlinks antikapitalistisch gedachtengoed. De staking van vandaag is daar een triest resultaat van, want wie wordt van deze actie het werkelijke slachtoffer? De regering doet voort en de Europese beurzen stijgen.

De ploeterende schoonmaakster met 1850 euro netto per maand die niet met de tram op haar bestemming geraakt. De ouders wier kind met een beperking niet wordt opgehaald of de alleenstaande moeder die haar kleuter de crèche niet binnenkrijgt. De passagier wiens vliegtuig aan de grond blijft staan en daarmee een welverdiende vakantie door de neus geboord ziet. De reissector die vijf miljoen euro moet ophoesten voor de boekingen die verplaatst worden en het bijkomend reizigersvervoer. Mensen die onmogelijk op het werk geraken zonder openbaar vervoer en die dat niet zomaar gecompenseerd krijgen. Schade bij firma’s en chaos in de havens. Dat zijn slachtoffers van een staking die volgens een peiling van Het Nieuwsblad meer dan de helft van de Vlamingen misnoegt. Ook de commentaren in de pers liegen er niet om. PVDA-voorzitter Raoul Hedebouw jubelt zowat als enige.

Met alle respect voor de loodsen, maar kent u hun loon? Bezocht u al eens Vlissingen waar de Loodsensociëteit de leden een 24/7 service aanbiedt? Weet u hoe buitensporig machtig de piepkleine loodsenvakbond is? Is een stopzetting van de indexatie voor pensioenen van boven de 5000 euro bruto een ramp, vergeleken met doorsneepensioenen? En wat vindt u van de ‘verworven rechten’ omtrent de pensioenleeftijd van treinpersoneel? In zijn studie over motivatie toonde Professor Psychologie Edward L. Deci van de Rochester Universiteit ooit aan dat niet-gevraagde beloningen op den duur een vanzelfsprekendheid worden die men niet meer kan missen bij het presteren. Net zoals niet zonder verworven rechten kan.

Aan dit onnodige leed en ongemak voor de werkende bevolking heeft Raoul Hedebouw lak. De Über-communist neemt het op voor de werkende klasse, beweert hij in elke tv-studio. Je ziet dat bij zijn afgezaagde mantra’s de presentator van dienst licht de wil tot leven verliest. Het aaibaarheidsgehalte van ‘de’ Raoul is tanende. Hij neemt het op voor de werknemers die zich een staking kunnen veroorloven. Dat doet ons denken aan de eeuwige strijd binnen de syndicale wereld tussen de diverse centrales die werknemerscategorieën bundelen. Hoe solidair is iemand uit bijvoorbeeld de beter betaalde chemiesector met de schraal vergoede textielarbeider? Hedebouw is in dat zelfde bedje ziek. Hij pakt uit met de grote strijdprincipes voor arbeiders die worden uitgebuit door ‘den baas’ en wier ‘schamele’ inkomsten worden afgeroomd door een ‘rechtse’ regering, daarbij totaal geen rekening houdend met de financiële staat van het land en hoe we ‘dankzij’ linkse PS-regeringen de toekomst telkens weer verder hypothekeerden. Zijn ongeloofwaardigheid bereikt echter pas echte toppen wanneer Raoul over defensie begint. Diplomatiek overleg vanuit een zwakke positie levert niets op tegen de Poetins en de Trumps. Raoul zakt door het ijs en hij weet het. Ratelen om de flauwte van zijn politieke recepten te verhullen. Onze tante zou met hem wel raad weten.