De goddeloze liberale partij heeft een goddelijke status bereikt, want men twijfelt immers aan haar bestaan. In het volle Vlaanderen zijn de halflege VLD-huisjes tijdelijk opgekalefaterd met kartellijm. De schaamte voor de blauwe eigenheid door een toxisch verleden is voorbij herstel. Normaal dus dat voorzitter Eva De Bleeker de restanten van de partij liefst radicaal wil hervormen met een nieuwe naam en een wervende missie. Als het kind maar een naam heeft, lacht de kiezer. En wat die missie betreft: momenteel hoopt een deel van het bestuur dat een Vlaamse versie van de succesvolle MR à la Bouchez soelaas kan bieden, terwijl een ander deel net voor een unieke liberale stijl opteert. Het rechts geaarde MR-discours slaat aan. Wat het alternatief betreft wordt het moeilijk met een N-VA die alle beleidsdomeinen domineert. De donkerblauwe agenda van de premier in het blauwe pak doet zelfs de Waalse kant van het land loeien van enthousiasme. Als redder van de natie kan Bart De Wever gerust tien jaar verder. Twee legislaturen? Amai, zucht men in het VLD-bestuur, hoe moeten wij ons dan ‘in godsnaam’ positioneren? En dan komt dat mens van een Valerie Van Peel weer op de proppen met een voorzitterschapswens. Een dragqueen bij de cd&v en een dramaqueen bij de N-VA, allee jong, welke rol kan ons Eva dan nog spelen?
Het is alle hans aan dek binnen de partij die alles kent van dekken en toedekken.
Net als Maggie De Block is de partij afgevallen. Afvallig van de oorspronkelijke ideologie en ontrouw aan de belofte de staat te ontvetten. De tweet van De Bleeker die suggereerde dat ze een aanpak van de ambtenarij wel kon smaken deed haar prompt in het pro-Musk-kamp belanden, waardoor ze ijlings haar communicatie deemoedig moest bijsturen. Het bestuur telt in haar rangen o.a. snuivers, pardon, snoevers zoals Wifi Schiltz, advocaat Kris Luyckx, drummer Bob Savenberg, publicist Vincent Stuer, lachebekje Egbert Lachaert, Gents burgemeester Mathias De Clerq, Kempense koekoek Marianne Verhaert, de Jong Brugse Jasper Pillen, de zich vlot openvouwende Hilde Vautmans, Gwendolyn Rutten (geen commentaar), Frédéric De Gucht (overgebleven clanlid), de man met de open armen Paul Van Tigchelt en ene Alexander De Croo uit rusthuiszone Brakel. Die laatste zoekt intussen ijverig lucratievere raden van bestuur op. Minder geroep maar het vet is wel van de soep.
In feite ploetert de VLD in politiek drijfzand en speelt ze partijtje. Als er vandaag verkiezingen zouden plaatsgrijpen, dan stond de liberale club als officiële partij nergens meer. Wie nog overblijft zou eieren voor zijn geld kiezen. Het is alle hans aan dek binnen de partij die alles kent van dekken en toedekken. Lokale besturen verkruimelen, sterkhouders van weleer geven er de brui aan, voor zover ze nog niet weggelopen, uitgeschakeld of gepensioneerd waren. Tegen 2029 willen de Vlaamse liberalen er weer staan. Iets vernieuwends doen klinkt tegenwoordig zo ouderwets; terug naar vroeger zo illiberaal. Een mirakel zou deugd doen.
