Het nieuwe niet verkozen regime in Syrië mag zich dan wel op de borst kloppen over al die goede bedoelingen waarmee ze Westerse softies zand in de ogen strooien, toch worden de voorspelde gewelduitspattingen pijnlijk zichtbaar. In delen van het land waar Alawieten wonen zit het spel al op de wagen. Terreurtroepen van de nieuwe machthebbers vallen er de dorpen binnen en richten allerlei gruwel aan. Nu zou je kunnen stellen dat de Assadjes ook geen lieverdjes waren en dat is onmiskenbaar zo. En natuurlijk is rechtvaardiging zoeken na zoveel onmenselijk leed begrijpelijk. Feit is dat de beulen van het oude regime naar Rusland en elders zijn gevlucht en dat vooral onschuldige Alawitische stamleden nu de prijs betalen.

Ongeveer 11% van de bevolking bestaat uit gematigde Alawitische moslims die een mystiek getinte religie belijden die niemand kwaad berokkende. Na quasi constante onderdrukking kwamen nogal wat mannen met die strekking in het Syrische leger terecht omdat ze elders gebroodroofd werden. Toen Hafez al-Assad 54 jaar geleden als militair de macht greep om ze nooit meer te lossen, was dat historisch-psychologisch verklaarbaar. Dit houdt uiteraard geen pamperen van de langdurige uitwassen in, maar het werpt wel een licht op de ingebakken en ingepeperde ervaringsangst voor nieuwe vervolgingen. Hiermee ontstond de paranoïde staat die ontspoorde. Tegelijkertijd verklaart het de hardnekkige zelfverdediging van oogarts en na het overlijden van zijn broer verplichte opvolger Bashar al-Assad tijdens de ‘Arabische Lente’.

Gruwelijk? Jawel, maar nu krijgen we dus de weerbots. Spijts alle ontroerende portretten van in België verblijvende Syriërs over de emotionele ontwrichting die hen deed vluchten en de bevrijdende hoop op een terugkeer naar het vaderland huiveren we toch bij de slachtpartijen door aanhangers van het nieuwe regime (dat er tot voor kort niet zo’n gematigd mensbeeld op nahield). Vrouwen worden ruw ontkleed en gedwongen om in een soort van ‘Walk of Shame’ voor een schuimbekkende meute te paraderen alvorens te worden doodgeschoten. Rottende lijken op de daken en in de goten worden niet opgeruimd. Het zal hier niet bij blijven, zo valt te vrezen. ‘East is East and West is West, and never the twain shall meet’, schreef de getalenteerde dichter Rudyard Kipling (jaja, die van ‘The Jungle Book’ met de avonturen van Mowgli en later weggezet als imperialist). Onoverbrugbaar, die verschillen.