Tot voor kort kon je zelfs in recht(s)geaarde kringen een huivering voelen tegenover Donald J. Trump, want ‘die ging er toch wel over’. De fatsoengrens werd strakker gerespecteerd dan de inmiddels sneuvelende BMI-gordel. We vertelden u vroeger al hoe we met ons MAGA-petje op zijn overwinning kwamen vieren in favoriete maar daardoor plots wat minder favorabele kroegen. Veroordeeld door activistische rechters, hommeles in pashokjes met dames die zich daar decennia later dik over maakten en tekenen vertonend van fascisme (het f-woord). Zelfs komiek Stephen Fry kon er niet mee lachen, de momenten dat hij opkeek van zijn opdelving van Griekse helden. Ook al viel old man Joe Biden voor ieders ogen aan flarden, bad men in diverse safe places toch dat onder The Donald het Oval Office geen ovulatieplek zou worden.
Zelden schudde een Amerikaanse president tijdens zijn eerste honderd dagen de matras zo duchtig op als Trump. Weg met het gezinsleven ontwrichtende thuiswerk. Gedaan met het inclusieve gebalk in officiële mededelingen en rapporten. Geen testosteron-valsspelen meer in de vrouwensport. Stop ontwikkelingshulp als vermomming van het afwikkelen van een linkse propagandawikkel. Een knip in de bureaucratische ‘red tape’. Ontmanteling van de georganiseerde massamigratie. Een rechtstreekse babbel met Poetin over de Oekraïneramp.
We komen tijd te kort om alle mediacommunicatie te volgen over de zogezegde zigzaggende wereldorde. Dat de meeste Europeanen het niet meer dan billijk vinden dat we betalen voor onze protectie en dat de arrogante van de niet-verkozen EU-ambtenarenelite met haar regeldrift te lang straffeloos kon doorgaan, maakt dat Trumps aanpak ogen opent zonder al te veel fronsende wenkbrauwen. De Reguliere pers en het academische pluimvee weten niet waar die goodwill vandaan komt. Overal in Europa piekt radicaal-rechts. Recente peilingen in de VS meten groeiende tevredenheid bij kiezers over hun keuze voor Trump. Natuurlijk vallen er spaanders: het weren van bepaalde media op persconferenties is flauw, het verbod op papieren rietjes echt wel een te gedetailleerd decreet en het begeerde gas onder de Gaza-Rivièra absurd gulzig. Inmiddels blijken de tarieven dan weer wel te werken, want nu is Europa plots bereid om evenredige heffingen te hanteren en haar militaire capaciteit eindelijk te gaan boosten. Verschillende Latijns-Amerikaanse landen zijn bereid om mee te werken aan het opnemen van hun uit de VS gedeporteerde criminelen en illegalen. Het kan.
Uit talloze biografieën en uit de film ‘The Apprentice’ weten we dat Donald als een baby drilt naar aandacht. Surreëel, deze positie van machtigste man ter wereld die constant via quasi alle mediakanalen in alle huiskamers het woord mag komen voeren. Is hij zoals Siddharta Gautama die in de zesde eeuw voor Christus zijn paleis verliet, het echte leven zag en na diepgaande meditatie als de Boeddha een verlichtingsfilosofie aan de lijdende mensen schonk? Of verrijst hij na de aanslag als een doodgraver van de democratie zoals we hoopten dat die kon zijn? ‘It’s life, Jim, but not as we know it’, zei Dokter McCoy onthutst tegen kapitein Kirk, telkens hij in Star Trek bij een alien met botten en een uurwerk om de pols naar levenssignalen polste. Vreemde tijden? Of was de vervreemding van onszelf pas vreemd?
