Nog altijd verbannen, nog altijd compleet genegeerd, werkt onze bron binnen de medische wereld gewoon door. En net zoals vorige keer, is het met een beetje geluk dat een verhaal via een gunstige wind zijn richting uitgewaaid kwam. In zijn inbox verscheen opeens een verslag van een gesprek dat een therapeut gehad had met een zekere W.B. uit Leopoldsburg. Onze bron zijn verbazing was groot, want hij had nog nooit van deze therapeut gehoord. Bij navraag bleek dat het ging om een pas gestarte jongeman die een praktijk overgenomen had, en de gepensioneerde therapeut werkte vaak samen met onze bron. Deze nieuwe jongeman had duidelijk nog niet gehoord van de verbanning van onze bron.

Gezien het hier ging om een 1e gesprek tussen een nieuwe therapeut en zijn patiënt, werd er een overzicht gegeven van de historiek.

“Zo mijnheer B., ik ben X. Ik heb de praktijk van mijn voorganger overgenomen, en daar hoort U bij als langlopende patiënt. Ik ben blij dat U gekozen heeft om mij ook in vertrouwen te nemen. Hoe kan ik U helpen?”

“Wel dokter, ik ben ten einde raad. Mijn trauma dat ik dacht verwerkt te hebben steekt weer de kop op.” antwoordde de heer B.

“OK, is het goed dat ik samen met U even de historiek kort overloop, zodat ik weet waar we moeten aan werken?… U kwam de 1e maal langs eind 2015, toen had u last van een gevoel van gepest worden, klopt dit?”

“Helemaal correct, het was toen in volle asielcrisis, en ik had een foto gedeeld van het arme jongetje Aylan dat dood aangespoeld lag op een strand in Turkije. Van alle richtingen kreeg ik daar zoveel kritiek op dat ik echt het gevoel had dat men mij viseerde.”

“Ja, dat herinner ik me nog” antwoordde de therapeut, “ik vond niet onterecht dat men U toen beschuldigde van een flinke dosis opportunisme. Als ik me goed herinner was toen de heer Theo Francken staatssecretaris voor Migratie, en dacht U hem toen wat onder druk te zetten. Maar goed, misschien is het niet aan mij om hier oordeel over te vellen, ik geef het gewoon maar mee om het U misschien te helpen relativeren… Maar daarna is het toch een tijdje beter gegaan zie ik, U bent een hele periode niet op consultatie geweest?”

“Dat klopt, in die periode was ik voorzitter van de cd&v, en ja, als men aan die job begint weet men dat men langs alle kanten gepest en getreiterd wordt. Dat men constant messen in de rug geplant krijgt van ambitieuze mensen die hogerop willen. Dat wist ik voor ik aan die job begon. Ook toen ik probeerde te werken aan de vorming van een federale regering was dit te verwachten, dus kon ik mij daar al op voorhand voor sterken.”

“En dan zie ik een nieuwe lijst van bezoeken die beginnen rond de periode van 2020-2022. Wat was daar de aanleiding voor?”

“Wel, dat was natuurlijk de coronaperiode, toen was het moeilijk voor iedereen. Maar ik had de beslissing genomen om de overstap te maken van de federale naar de Vlaamse regering, om daar hét cd&v-kabinet bij uitstek te beheren, namelijk Welzijn. U moet namelijk weten dat onze partij zo hard gewerkt heeft aan de verzuiling, dat het gevaarlijk is om dat departement in handen te geven van een andere partij. En natuurlijk komt dan corona om de hoek loeren met alle problemen die daarmee gepaard gingen. En weer kreeg ik de schuld van alles, en werd ik de favoriete schietschijf van iedereen.”

“Tja, er ging toen ook veel mis hé: de oversterfte in de rusthuizen waar de bejaarden massaal alleen moesten sterven, de problemen met het contract van de contact-tracing en de vermoedelijke fraude, en oh ja”, de therapeut begon te schaterlachen, “er was natuurlijk ook uw legendarisch dansje.”

“Zeg, is het niet Uw taak om mij te helpen, en niet nog een beetje met mij te lachen?”

“Ja, dat klopt, mijn excuses. Al is het mijn visie om ook de mensen te wijzen op hun eigen gedrag dat mogelijk kan leiden tot opmerkingen en verwensingen… Ik zie hier een noodoproep staan in het systeem op 12 mei 2022. Wat was daar de aanleiding van?”

“Dat was natuurlijk de dag dat ik ontslag heb genomen als Minister van Welzijn. Het is een gegeven in de politiek dat iemand verantwoordelijk moet zijn. Ik kon toch moeilijk de vrouw van Kind en Gezin onder de bus gooien, dat is iemand van onze zuil die we moeten beschermen. Ik dacht dat ik de juiste beslissing nam, en nog werd ik bespot en uitgelachen. En ja, die persconferentie was misschien wat emotioneel door mijn vrouw en kinderen erbij te betrekken, maar ik had eigenlijk niks te verliezen.”

“Ja, dat maakte uw t-shirt wel heel duidelijk toen”, antwoordde de therapeut cynisch. “OK, ik zie dat er dan een gat is van ongeveer 3 jaar waar het dan toch vrij goed gegaan is?”

“Klopt, na mijn ontslag nam ik gewoon mijn functie van burgmeester en kamerlid weer op. Dat was een rustige periode waar ik toch wat kon herstellen. En ook het begin van mijn legislatuur in het Europees Parlement verliep rustig en zonder veel gedoe. En net op het moment dat ik mij opnieuw wat meer probeer te profileren loopt het weer mis, en beginnen de pesterijen vooral op sociale media mij weer parten te spelen.”

“Ja, ik heb de berichten en reacties wat gevolgd. Nu moet ik wel zeggen dat als u mensen gaat voorspiegelen dat de Europese Unie hen minder kost dan een tas koffie per dag, dat dat allicht om problemen vragen is. Zeker komende van iemand met een bijzonder riant loon zoals u. En dan nog even tussen de soep en de patatten suggereren dat Macron misschien zijn nucleair arsenaal ter beschikking zou kunnen stellen. Dan kan ik er wel inkomen dat de mensen u uitlachen.”

“Zeg, ik heb nu toch echt wel de indruk dat u met mij de spot drijft. Wat ben ik hier nu mee?”

“Wel, ik ben er voorstander van de mensen een spiegel voor te houden, dat ze beseffen dat hun eigen acties en woorden gevolgen hebben. Dat op zijn beurt helpt om de mensen uit hun slachtofferrol te halen, zodat mensen in uw beroep beseffen dat ze altijd reacties zullen uitlokken, en dat u zich daar wat meer moet tegen wapenen. En misschien ook gewoon beseffen dat sommige dingen die u zegt toch wel belachelijk zijn.”

“Wat een schande, dit is gewoonweg ongehoord zoals ik hier behandeld word. Ik laat het hier niet bij, hier komt nog zeker een staartje aan”, brieste W.B.

“U doet maar”, zei de therapeut. “Uw zuil zal wel ingeschakeld worden zeker?” zei hij vervolgens al spottend. “Werk genoeg voor mij helaas, uw beslissingen en de daaraan gekoppelde gevolgen tijdens de coronaperiode hebben er toe geleid dat ik mij kan bezig houden met tal van mensen met problemen. En dat zijn de echte problemen, niet zoals die van u. Nog een fijne dag verder, mijnheer B.”

Na het toch wel 2 keer herlezen van dit verslag is de mond van onze bron nog altijd niet volledig terug dichtgegaan. In zijn toch wel lange carrière heeft hij nog geen enkele therapeut zo weten antwoorden aan een patiënt. Misschien moet die nieuwe therapeut goed gevolgd worden, dacht onze bron. Om te zien of hij voor een revolutionaire doorbraak kan zorgen in de behandeling van politici.

Laten we hopen dat de heer Beke er niet in slaagt om wraak te nemen, zodat in de toekomst nog meer sappige verhalen naar boven komen.